Serseri#SavNaz#

39 |Biz Olamayız|

Bölüm şarkısı
Nükleer Başlıklı Kız - SON SÖZLER
(Bu şarkıyı çok seviyorum. Dinleyin bakalım siz de beğenecek misiniz? :D)

---Nazlı---

Sormuştum... Bugünden beri içten içe beni bitiren soruyu...
Kafasını bana çevirdiğinde gözlerime bir süre baktı.

"Melisayı...ben öldürdüm" dediğinde içimde bir şeylerin koptuğunu hissettim.

"Yani...yani sen bir..." dediğimde kendimi toparlamakta güçlük çekiyordum. Ben orada onun bir katil olmadığını kendime defalarca söylerken bunları doğru olması büyük yıkıma neden oldu.

Gözlerinde geçen bir anlık hayal kırıklığını gördüğümde şaşırdım.

"Ben katil değilim!" dediğinde sesinde katılık olmasına rağmen sessizdi.

"Sen birini öldürdün" dediğimde ona bakmıyordum.

"Ben yapamam artık. Sana baktığım da göreceğim tek şey birini öldürdüğün. Başka insanların canını yakıyorsun.Git buradan...daha görüşmeyelim. Git" dediğimde yüzümü ona çevirmedim. Çünkü ona baktığımda karşımda bir katil göremiyordum. Neden buna inanmamak için çaba harcıyordum? Kendime kızıyorum. Bir insanın canını alan bir katildi o. Belki de birçok kişiyi öldürmüştü. Ama neden hala Savaş'a karşı duygularımda değişiklik yoktu.

Kapının kapanma sesiyle gözlerimi sıkıca kapadım. Gitmişti. Hiçbir şey demeden gitmişti. Gözyaşlarım çeneme doğru yol izlerken yatakta cenin pozisyonu alıp Savaş'ı unutmayı diledim. Başka çarem yoktu değil mi?
═════════════════════════
Bir süre sonra kapımın tıklatılmasıyla gözyaşlarımı hızla sildim.

"Girebiliryim?" diyen Kuzey'in sesini duyduğumda boğazımı temizleyip konuştum.

"Müsaidim" dediğimde kapıyı aralayıp bana baktı. Ardından da içeriye girip yatağımın kenarına oturdu.

"Nasılsın?" dediğinde yatağımda oturma pozisyonumu dikleştirdim.

"İyi olucam" dediğimde gülümsemeye çalıştım. Ama bunu ne kadar başarabildim bilemiyorum.

"Senin için elimden geleni yaparım prenses. Ben her zaman burada olucam" dediğinde gülümsedi.

"Her zaman yanımda ol tamam mı? Ve bana her zaman açık ol. Hiç yalan söyleme ya da bir şey saklama. Sana güvenmek benim için önemli" dediğimde yanıma yaklaşıp bana sarıldı.

"Senden hiçbir zaman bir şey saklamam" dediğinde bende ona sarıldım. Bir süre öyle kaldıktan sonra yeniden konuşmaya başladı.

"Savaş'la kavga mı ettiniz?" dediğinde moralim yeniden bozuldu.

"Biz onunla...ayrıldık galiba" dediğimde kendi kendime düşünmeye başladım. Biz ayrılmıştık değil mi? Yani öyle bir cümle kurmamıştık ama...ayrılmıştık işte.

"Sen yemeğini yemedin mi?" diye kaşlarını çatmış komodinin üzerindeki tepsiye bakıyordu. Kafamı salladığımda sinirle konuştu.

"Kaç saatten beri bir şey yemediğini farkında mısın? Hem şu yataktan kalkıyorsun ve aşağıda hep beraber yemek yiyiyoruz" dediğinde bakışları itiraz kabul eder gibi görünmüyordu. Oflayarak başımı 'tamam' anlamında salladığımda yataktan beni çekiştirerek çıkardı.

Yemeği Kuzey ve Selin'le beraber yedim. Acaba diğerleri neredeydi?

"Bizimkiler neredeler?" diye konuştuğumda Selin konuşmaya başladı.