MEĞER SENMİŞSİN

6.Bölüm ~ Ve Ateş Uyanır

Multimedia; Ayşem

Yazardan
Ayşem odasının önüne vardığında babasını onu beklerken bulmuştu.
"Babacım beni mi bekliyordun? Niye içeri girmedin?"
"Ayşem kızım..."
"Babacım hayırdır birşey mi oldu, endişeli görünüyorsun?"
"Kızım Mehmet'in..."
"Baba ne oldu Mehmet Bey'e? Hemen gidelim..."
"Yok kızım dur, Mehmet'e bir şey olmadı."
"Eee noldu baba o zaman."
"Mehmet'in oğlu kaza geçirmiş, yoldaydı çocuk. Sen ailesi burada olsun demiştin ya biz de haber vermiştik. Buraya geliyordu. Nasıl olduysa, kaza geçirmiş Alev'e haber verdiler. Çok kötü oldu kızcağız, zaten babasına üzülüyordu abisini duyunca bayılıverdi. Telefondakiler buraya getireceklerini söylemişler. Sen bir bakıversen diyecektim, geldi mi merak ettim".

Ayşem duydukları karşısında şaskınlıktan konuşamamıştı.
"Hadi Ayşem bak bakalım durumu nasıl oğlanın?"
"Şey babacım, tabi bakarım da adı neymiş?"

Ayşem öylesine sormuştu bu soruyu çünkü babası "Ateş" demeden çok önce aklı acildeki adama takıldı, kalbi duyacağı yanıttan eminmiş gibi yine olduğu yerde çırpınıp duruyordu. Her an göğsünden fırlayacakmış gibi atıyordu.
"Ateş, kızım. İsmi Ateş Mertoğlu."

Hayat ne garipti, Mehmet'in oğlu, babası için gelirken kendisi kaza geçiriyordu ve ne tesadüftü ki aynı hastaneye getiriliyordu.

Düşününce hatırladı Ayşem. "Mertoğlu" demişti doktor. "Ateş Mertoğlu".
Hastası Mehmet Mertoğlu'ydu. Nasıl farkedememişti soyadı benzerliğini. Halbuki Ayşem hep dikkatli bir kızdı.

"Babacım bak sakin ol ben zaten acilden geliyorum. Getirdiler Ateş Bey'i."
"Gerçekten mi durumu nasıl kızım, çok mu kötü?"
"Babacım ben ilk müdahaleyi yaptım, üzülme ama durumu biraz ciddi çünkü kafasının arkasında bir yara oluşmuş başını çarpınca, kanaması fazla. Kalbinde sorun olmadığı icin beyin cerrahımıza bıraktım hastamızı, ameliyata alacaklardı ben çıkarken."

"Kızım sen gene de git bir bakıver bize de haber getir sonra, ben de gideyim kardeşiyle ilgileneyim perişan oldu zavallı kız, hemşireler iğne yapmıştı gidip bakayım kendine geldi mi."
"Tamam babacım sen git ben birazdan gelirim yanınıza"
"Tamam kızım hadi çabuk bak gel sen de"

Ayşem'in ameliyathanenin önüne geldiği sırada bir hemşire dışarı çıktı. "Durumu nasıl hemşire hanım?"
"Kanama beyinde hocam ama çarpma beyinde bir zarar oluşturmamış diyor Onur Hoca fakat çok kan kaybetmiş, kan veriliyor bir yandan da kanama durdurulmaya çalışılıyor."
"Ne zaman biter?"
"Kanamayı ne zaman durdurabilirlerse, ben bir ünite daha kan alıp gelmeliyim"
"Anladım teşekkürler".

Ayşem hem babasının yanına gitmek istiyordu, hem de Ateş'in çıkmasını beklemek için burada kalmak ... Babasının yanına gitse ne olacaktı ki, şu an durum belirsizdi ve o babasına iyi haberler vermek istiyordu. Aslında önce kendisi iyi bir haber duymak istiyordu, bu durum biraz tuhaf hissettiriyordu ama bunu önemsememeye çalıştı.

Aradan iki saate yakın bir zaman geçti, Ateş ameliyattan çıktı. Kanama durmuştu fakat uzun sürdüğünden kalıcı bir hasar olup olmadığını anlamak için uyanması beklenecekti ve bu süre içerisinde yoğun bakımda kalacaktı, tıpkı babası Mehmet Bey gibi.

Ayşem babasıyla görüşmüş Ateş'in durumundan bahsetmişti. Alev'in yanına gitmiş ona moral vermek için abisinin de babasının da iyi olacağını söylemişti. Fakat buna önce kendisi inanmak istiyordu.

Sabah olduğunda önce bir kahve içti sonra odasına döndü. Canı kahvaltı etmek istememişti. Halbuki kahvaltısız güne başlamaz aç karnına asla kahve içmezdi. Mehmet Bey'i sık sık kontrol ediyordu. Birazdan tekrar kontrole gidecekti. Aslında  Ateş'i de görmek istiyordu. Ameliyattan çıkalı beş saat olmuştu.
Yoğun bakım katına çıktı, önce Mehmet Bey'in kontrollerini yaptı durumu hala kritikti. Uyuması için ilaç veriyorlardı çünkü önce kalbindeki ritim bozukluğunun düzelmesi gerekiyordu.