MEĞER SENMİŞSİN

13.Bölüm ~ İhanet

Babası hiç böyle içten oğlum demezdi ona. Ateş sesinin ne kadar yorgun çıktığını farkedince kalbinde bir sızı hissetti.
"Baba dur ne yapıyorsun kalkma sen yat"
"Sana anlatacaklarım var benim yatamam."
"Baba bir iyileş konuşuruz yine sen kendini yormamalısın. Doktorun fena azarladı zaten beni."
"Sağolsun çok iyi bir insan. Böyle candan böyle efendi bir kız görmedim daha önce. Hemşirelerin yapmadığını yapıyor inan ki. Su bile içirdi bana yastığımı düzeltiyor her geldiğinde. Maşallah allah sahibine bağışlasın."

Ateş amin diyemedi nedense. Sahibi? Sahibi var mıydı gerçekten? Babasının sesiyle çıktı daldığı derinlerden.
"Ateş, sonra konuşamayız oğlum. Benim için bir sonra var mı bilmiyorum".
Babası o kadar yavaş konuşuyordu ki, belli ki zorluyordu kendini.
"Böyle konuşma birşey olmayacak sana. Bak yoruyorsun kendini."
"Sus oğlum sus da dinle. Yaşayacak bile olsam ben bu yükü daha fazla taşıyamayacağım. Bunca zaman senin duygularını etkilemek istemedim. Üzülme diye sustum. Ama bu bana çok şey kaybettirdi. Önce sevgini kaybettim sonra da seni. Uzaklaştın benden ve ben bunu öylece kabullendim."

Mehmet o kadar güç sarfediyordu ki yorulmuştu ve biraz soluklanmak için susmuştu.
"Baba su vereyim mi?"
"Şimdi değil, dinle beni. Annen öldüğünde dünyam yıkıldı Ateş. Onu o kadar çok seviyordum ki. Öyle bir aşkla bağlıydım ki ona ve öylesine kör olmuştum ki aşkımdan bazı şeyleri görememiştim. Bana göre çok güzel bir evliliğimiz vardı. Bu evliliğin en güzel yanı da sendin. Nasıl güzel bir aileydik. Ta ki o kaza olana kadar. Annen ölmüştü ve arabada yalnız degildi."
"Ne demek yalnız değildi. Kim vardı ki yanında?"
"Birşey sorma oğlum aklımı karıştırma. Hepsini anlatıyorum, sadece dinle!"
"Arabada Hasan vardı. Hasan dayın, hatırlıyor musun annenin kuzeni. Bize sık sık gelirdi. Seni sevme bahanesiyle."
"Evet az çok hatırlıyorum ama annemin ölümünden sonra bir daha görmedim."
"Evet çünkü annenle aynı arabadaydı ve o da ölmüştü."

"Baba ne diyorsun niye bunu söylemedin daha önce bana?"
"Bilmiyorum oğlum zaten anneni kaybetmiştik ve sen içine kapanık bir çocuk olmuştun. Üzüntünden ağlayıp duruyordun. Hasan'ı da severdin daha fazla üzülme diye söylememiştim belki de hatırlamıyorum. Neyse kazada onun da olduğunu söylediklerinde şaşırmamıştım. Çünkü annenle konuşmuştuk, söylemişti Hasan seni sevmek için eve gelmişti o gün. Annen alışverişe gidecekti, onu da evine bırakacaktı herhalde diye düşünmüştüm. İlk günler çok acı çektiğimi sanıyordum halbuki sonradan yaşayacağım acının yanında ölümünün acısı hafif kalmıştı. Hatırlarsın mezarlığa giderdim seni de götürüyordum ki annenin bir daha gelmeyeceğini kendi gözlerinle gör diye. Küçüktün ölümün ne olduğunu anla ki umut etme istedim. Bir zaman sonra dolapta annene ait eşyaları toparlayacaktım, bunu sürekli erteliyordum çünkü onun ölmediğini düşünüyordum geri gelecek diyordum kendime, sana hiç söylemedim annenin cesedini bulamadılar Ateş."

"Ne diyosun baba sen?"
"Evet oğlum annenin arabası uçurumdan yuvarlanmıştı. Hasan'ın ceseti arabaya yakın bulunmuştu başını çarptığı için hemen öldüğünü söylediler. Ama annen yoktu ne ölüsü ne dirisi."
"Baba inanmıyorum, ya annem yaşıyorsa bunu nasıl saklarsın bunca yıl? Mezarda kim var baba kimi ziyarete gidiyoruz biz yıllardır?"
"Kimse yok oğlum, anneni bulamamıştı polisler ve annenin öldüğünü cesedinin de o bölgedeki hayvanların götürdüğünü düşünüyorlardı çünkü birkaç yerde kanlı eşyaları bulundu sadece: Montu, atkısı. Ben de öldüğünü düşündüm. Zaten aile mezarlığımız vardı o mezarı da annen adına yaptırdım ama boş."

"Nasıl ya nasıl? Ya ölmediyse birileri kurtardıysa annemi? Baba sen umudu kesmiş olabilirdin ama o benim annemdi ya annemdi nasıl saklarsın bunu benden kahretsin."
Mehmet yorulmuştu. Nefes almak için bir süre sustu.
"Annen öldü Ateş, öldü oğlum. Ölmediyse bile benim için öldü zaten."
"Bu ne demek şimdi?"