MEĞER SENMİŞSİN

26.Bölüm ~ Ömür Boyu

Keyifli Okumalar ...

Ayşem gözlerini zorlukla araladı. Nasıl da yorgun hissediyordu. Küçük bir nikah dedikleri şey bile günlerdir nasıl yormuştu onları, bir de düğün olsa ne olurdu kim bilir? Dün akşamüstü herkesi yolcu etmişlerdi. Organizasyon şirketi bahçeyi toparlayıp gittikten sonra yalnız kalmıştı Ateş ve Ayşem. Ayşem yorgunluğunu bahane edip erkenden odasına çekildi. Çok kırılmıştı Ateş'e. Öyle hissediyordu ama suçlayamıyordu ki onu. Asıl suçlu kendisiydi. Kim demişti ona git Ateş'e aşık ol diye.

Bir an önce üstündekilerden kurtulup duş almıştı. Yatağa uzanmasına rağmen uyuyamamış, midesi açlığını yüzüne vururcasına guruldayınca dayanamayıp aşağıya inmişti. Geç olmasa da, yemek yenilebilecek bir zaman sayılmazdı aslında. Salonda oturan Ateş'i farketti aşağıya indiğinde. O da üstünü değiştirmiş duş almış görünüyordu. Altında spor eşofman ve üstünde de siyah bir tişört vardı. Elindeki dosyaları inceliyordu.

"Kolay gelsin."
"Aa Ayşem sağol...Gelsene farketmemişim indiğini, uyuyorsun sanıyordum."
"Biraz karnım acıktı sanki, gerginlikten birşey yiyememiştim de yemekte."
"Farkettim yemediğini aslında ama gerçekten gergin görünüyordun üstüne gelmek istemedim."
"İnsanlar her an birşey anlayacak diye korktum." deyip gülümsemeye zorladı kendini Ayşem, bir yanı ise seviniyordu içten içe. Ateş yemeğini yemediğini farkedecek kadar ilgilenmiş demek ki benimle diye düşünüyordu.
"Sen acıkmadın mı? Sen de pek birşey yemedin yemekte."
"Aslında biraz atıştırabiliriz. Şu dosyayı bitireyim birşeyler hazırlarım bize olur mu?"

Güldü Ayşem.
"Niye gülüyorsun?"
"Sen mi hazırlayacaksın?"
"Evet, hazırlayamaz mıyım?"
"Bilmem ki. Pek yemek yapan birine benzemiyorsun da."
"Her zaman yapmıyorum tabi ama bu yapmayı bilmediğimi göstermez değil mi?"
"Haklısın ama senin işin var. Ben hazırlayım birşeyler, sonra sana seslenirim."
"Aslında çok sevinirim. Şu dosya önemli, yarına gerekli, sabah vermem lazım. Bir kaç gündür ilgilenemedim işlerle. Hakan verdi bugün bunu. Sabah uğrayıp alacakmış."
"Sen işe gitmeyecek misin yarın?"
"Hayır tabi ki. Yeni evlendik ne çabuk unuttun. İki gün tatil de yapmayalım mı?"
Çok güzel gülüyordu Ateş. Ayşem bakmaya doyamadı.
"Peki sen işini hallet şimdi ben seslenirim sana."
"Teşekkür ederim Ayşemm."
"Teşekkür etmene gerek yok bir dahaki sefere ödeşiriz." dedi Ayşem.
Ateş kahkaha attı arkasından ve "Ben de pek bir uysallaştı bizim cadı diyordum" dedi.
Ayşem aniden durdu ve arkasını döndü.
"Ne dedin?"
Ateş baktı yüzüne Ayşem'in, şimdi yanmıştı işte Ayşem ağzının payını vermeye hazırlanıyordu kesin, gerçi pek de sinirli görünmüyordu ama şaşkındı sanki.
"Sanırım cadı dedim."
"Allah allah. Ne cadılığımı gördün acaba?"
"Görmedim mi?"
"Henüz gördüğünü sanmıyorum."
"Hmm. Korkmalı mıyım?"
"Korksan iyi edersin bence."
İkisi de güldü birbirine.
"Peki Ayşem, uyarını aldım."
"Aferin."

Ayşem'den

Hiçbir şey hissetmiyormuş gibi davranmaya çalışmaktan bunaldım. Bir an önce mutfağa gelmek istedim. Ateş'e kırgınım ama ondan daha çok kendime kızgınım. Duygularımın elinde oyuncak oldum resmen. Hem o beni sevmek zorunda değil ki sonuçta, adamın hiçbir şeyden haberi yok. Çocuk gibi kapris yapmaya hakkım yok bu yüzden. Ona arkadaş olabileceğimizi göstermek için espri bile yapmaya çalışıyorum işte. Şu andan itibaren kendimi toparlamam lazım benim. Yeni işime odaklanmalıyım ve bir an önce başlamalıyım ki aklımı ve de kalbimi ondan uzak tutmalıyım. Aynı evin içinde bunu ne kadar başarabilirsem artık.

Tabi bir de hastane gerçeği var, orada da karşılaşabiliriz çünkü Ateş haftanın yarısında orada olacakmış. İşimin zor olduğunum farkındayım ama onu unutmak zorundayım, mecburum ben buna. Başka çarem yok ki, kalbim en zor olanı seçti. Beni asla sevmeyecek bir adamı buldu. Bunca yıl bundan mı bekledi yani, ne vardı daha önce olsaydı, kolay olanı seçseydi onun için atsaydı böyle delice... Ama oldu bir kere ne yapalım, bundan sonra olacak olan belli. Bu aşkı bu kalpten silmek zorundayım. Nasıl yerleştiyse öyle çıkmalı oradan Ateş, ya da sonsuza kadar orada saklı kalmalı...