MUM OLMAK KOLAY DEĞİL (1)

>> Bölüm 52 ( GÖKALP)<<

" Peki İzel abla. Tuğberk'e mantıklı bir açıklama bulabilirim ama sen? Abimi hiç mi sevmedin. Onun geleceğine hiç mi inanmadın. Abim seni böyle görünce ne düşünecek?"

Yasmin bizim arkamızdan gelirken birden beni Tuğberk'in kucağından çekip indirdi. Tuğberk'i sert bir şekilde ittirdiğinde avazının çıktığı kadar bağırdı.

" Dokunma ona! Ona dokunursan seni öldürürüm."

Yasmin sinirlenmişti. Bana tekrar döndüğünde onun karşısında dik durmaya çalışıyordum.

" İzel abla bana onun seni zorladığını söyle. Onu sevmiyorsun ama durumlar yüzünden bu halde olduğunu söyle. Biliyorum sen her zaman abimi seveceksin. Abim çünkü seni çok sevdi.Siz mutluydunuz. Çocukken bile bunu görebilmiştim. Tatlıydınız.Sevgi kirlenmeyecek kadar saf ve temiz değil miydi? ona olan sevgininde biteceğine inanmıyorum eğer gerçekten abimi sevmişsen.Sen ona bağlanmıştın. Bağımlılıktı tıpkı abim gibi olmalı. O gelecek.Neler yaptığını görüyordum. Onu senden çok ben görüyordum ve seni ne kadar çok sevdiğini biliyordum."

Gözlerim dolarken bakışlarım Tuğberk'e doğru kaydı. Onunda gözlerinde üzgün bir bakış vardı. Omuzları iyice çökmüş Yasmin'e bir şeyler söylemek istemişti ama vazgeçmişti.Yasmin'e tekrar döndüm.

" Özür dilerim Yasmin..."

Ağzımdan tek dökülen cümle bu olmuştu.Beni suçlaması haksızlıktı. Ben hala Altuğ'uylaydım. Onu bırakmamıştım. Ona şimdi daha sıkı bağlanmıştım. İşte bunu söylemiyordum. Yasmin öyle sert bir tokat geçirmişti ki yüzüme o anda dengemi sağlayamayıp yere düşmüştüm. Yasmin ağlamaya başladığında benim yanıma çömelip hızla giysimin yakasından yakalamıştı ki Tuğberk'in sinirle ona doğru geldiğini fark ettim.

Elimle yaklaşmamasını işaret ettim. Ben bunu hak etmiştim. Bu tokattan daha fazlasını belki. Şuan bencillik yapıp Tuğberk'in Altuğ olduğunu söylememek yaptığım en büyük bencillikti. Biliyordum ama bunu sürdürecektim.

" İzel abla özür dileme. Bana mantıklı bir şey söyle! Böyle davrandıkça sana kızgınlığım artıyor!"

Yasmin beni sarsıyordu. Tuğberk dayanamayıp benim önüme geçerken " Yeter artık Yasmin! O kaç yaşında insan artık! Bir hayatı olacak. Abin olsa asla senin gibi davranmazdı. İzel ablanı suçlayarak bir yere varamazsın! " Yasmin'e sesini yükseltmeye başlamıştı. Tuğberk'in onunla kavga etmesini istemiyordum. İki kardeşin arasını bu şekilde bozmak istemiyordum. Birden derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım.

" Yeter artık. Yasmin abini sevmiyorum artık tamam mı! Yeni bir hayat kurmaya çalışıyorum. Büyüdüm ve duygularım değişti. Başkasına aşık oldum. Evet beni bunun için suçlayacaksan karşındayım.Sen de artık beni anlamayacak kadar küçük bir kız değilsin. On sene geçti Yasmin. Tam tamına on sene. Ben bir robot değilim. Sadece Altuğ'u sevmek için ayarlanmadım. Duygularım var. Tıpkı her insanda olduğunu gibi anlıyor musun beni!"

Tuğberk şaşırmış bana bakarken Yasmin'de bu cevabıma şok olmuş gibi bakıyordu.Altuğ'u korumak ve onu kaybetmemek için bütün nefreti üzerime almaya razıydım. Hiçkimse benim için önemli değildi ondan başka. Yasmin ne diyeceğini bilememiş bir donukluk vardı üzerinde. Uzun süre Yasmin'le bakıştık. Gözyaşlarını elinin tersiyle silerken yavaşça ayağa kalktı. O anda içime büyük bir hüzün çökmüştü. Özür dilerim Yasmin. Yaptığım her şey için pişman olacağım ama kimseye söyleyemem. Ona kavuşmak tam on yılımı almıştı. En küçük bir hata bile istemiyordum. İpin ucunu bir kere kaçırırsam biliyordum devamı gelecekti. Yasmin abisinin Tuğberk olduğunu öğrenipte bunu dışarıya belli etmeme gibi bir şey yapamazdı. Ben bile zorlanıyordum.