AÇELYA II

2. Sezon - 9.Bölüm |Şiir|

Keyifli okumalar dilerim! :)
Bölümü oylayarak içeriye giriş yapabilirsiniz! Kitaba ilgi ne kadar çok olursa inanın yazma isteği o kadar geliyor arkadaşlar. Açelya'nın bir parçası da sizin ilgileriniz! <3 Lütfen ilgilerinizi eksik etmeyiniz! :)
*
*
*
*
İblis kendini bırakır bırakmaz kulaklarımı acıtan bir çığlık atıverdim. Hayır, hayır, hayır...

Bu...bu olamazdı. Olmamalıydı. İblis'in hikayesi böyle bitemezdi.

"Kimse yok mu?!" diye dehşetle bağırdım. Olduğum yerde kaskatı kesilmiştim. O kayalıklara gidip aşağıya bakamazdım, İblis'i o halde göremezdim. Buna...dayanamazdım.

Çınar ise hala dizlerinin üstüne çökmüş, kulaklarını kapamış ve gözlerini yummuş bir şekildeydi. Tüm gezegenle bağını kesmişti. Öğrendiklerini sindirmesi zaman alacaktı.

Birden Türkiye'deki ambulansların sesini andıran bir ses duyuldu. O kadar kısa sürede buraya geldi ki elimi hemen kalbime götürüp iblis için umutlanmaya başladım. Pek dua eden biri değildim. Doğruyu söylemek gerekirse tanrım sadece zor günlerimde aklıma ara sıra geliyordu. Ve bu da o anlardan biriydi. Ona İblis'in hayatta kalması için dua ettim. Dua ederken elim hep kalbimdeydi ve bir damla gözyaşı yüzümdeki yolculuğuna çoktan başlamıştı.

"Allah'ım, lütfen...lütfen ona bir şey olmasın."

Ambulans'ın içindeki görevliler hızla dışarıya çıkıp sedyeyi ambulansın içinden çıkarırlarken birden hemen yanımdaki Çınar ayaklandı. O kadar hızlı bir şekilde arabanın içine bindi ki ona yetişemedim. Arabaya binmem için beni bekleyeceğini sanarken o ortalıktan neredeyse ışık hızında kaybolmuştu. Ne tepki vereceğimi bilemez bir durumda ortada kaldım ve toprağın üzerine diz çöktüm. Başımı eğip saçlarımı diplerinden çekerken gözlerimi kapattım ve bu bulunduğum anın bir an önce geçip suların durulmasını istedim. Açelya'da küçük bir kıyamet kopmak üzereydi. Çınar müdirenin yanına gidiyor olmalıydı ve İblis...ölebilirdi.

Belki de İblis'in ölümüne üzülecek tek kişi ben kalmıştım ve bu bir süreliğine canımı yaktı. Kimsesizlik gerçekten kötü bir şeydi.

Oysa Çınar'ın dehşetle öfkelenmesi bile değil Açelya'yı, tüm gezegeni ilgilendirirdi. Sarayda iç karışıklıklar çıkacaktı ve bu hem halkı hem de düşman ülkeleri bir şekilde etkileyecekti.

Gözümü korkarak açıp İblis'i görmeye çalıştım. Onu kötü bir halde görmektense hiç görmemeyi tercih ederdim ama en azından hayatta olduğuna dair onda en ufak bir kımıltı görmeye ihtiyacım vardı. Bir an için Çınar'ı ve Açelya imparatorluğunun geleceğini düşünmeyi bırakıp İblis'e odaklanmalıydım.

Koyu yeşil renk giymiş görevliler İblis'in canını yakmadan onu sedyeyle ambulansın içine doğru taşırlarken onu az biraz seçebildim. Yüzünün kanlar içinde olduğunu görünce kafamı hemen diğer tarafa çevirdim ve "Yaşıyor mu?" diye seslendim tüm gücümle.

"Şimdilik evet," diye bir cevap almıştım.

****************

Ambulans da hızla yanımdan ayrılınca koca alanda yapayalnız kalmıştım. Müdirenin kimsenin asla öğrenemeyeceğini düşündüğü korkunç sırrı zihinleri okuyabilen bir güç tarafından ortaya çıkmıştı. Açelya'yı iyi günler beklemiyordu. Peki ya İblis...zavallı İblis. Onu son bıraktığımızda iyi bir dosttu ve benim için hep öyle kalacaktı.

Müdirenin, daha doğrusu korkunç bir canavarın yüzünden ölmemeliydi. İblis'in suratı tekrar gözümün önüne gelince elim istemsizce tekrar kalbime gitti ve gözlerim doldu. Sonra yer yer saçlarını yolmuş kafası...Sanki İblis'ten bir parça artık yok olmuş gibiydi. Elizya gitmişti, ölmeyi istemiyordu. Eminim İblis'ten sonra yaşamak için her şeyini de verirdi. Ama Müdirenin verdiği korkunç kararla denizkızına dönüştürülmeye çalışılmış bedeni bunu daha fazla kaldıramadı. Müdirenin gücü yanında bedeni, hakları...hepsi o kadar acizdi ki en sonunda ölmüştü. Kaşlarım çatıldı. Buna çok sinirlendim. Müdireyi boğma isteğiyle doldum. Daha sonra müdirenin bu gücü elde etmek için kendi öz kızını öldürmesini hatırlayınca müdireyi bizzat ben öldürmek istedim. Ah, Çınar'ın ne yapacağını düşünmek bile istemiyordum. Şimdilik belki de tek emin olduğum şey müdirenin bir kalbinin olmamasıydı.