MAVİ UMUTLAR(İslami Yaşantılar Serisi/2) *TAMAMLANDI*

YENİ SEZON "GİRİŞ"

Artık ezberlediğim sokaklarda yürüyorum. Esnafını tanıdığım, dükkanlarının kokusunu bile ayırt ettiğim bu sokaklar bana yabancı değil.

Kadın çalışanlar beni selamlıyor. Selamlarına "Ve aleykümselam" diyerek karşılık veriyorum. Mutlu oluyorlar. Ben de mutluyum.

Her zamanki kitapçıma giriyorum. İçeride yine eski kitapların sayfa arası kokuları var. Derin derin içime çekiyorum.

Bu kokuyu pahalı parfümlere tercih ederim.

Dükkanın sahibi tanıyor beni. Yaşlıca bir amca. Sevimli bir tatlılığı var. "Hoşgeldin kızım" diyor bana. Kısık sesle "Hoşbuldum" diyorum. Sesimi duyurmamam gerektiğini o da biliyor.
Sohbet etmek için gereksiz konuşmalar yapmıyoruz. Konuşmayacağımı biliyor zaten. "İstediğin kitap geldi" diyor sadece. Çocuksu bir mutluluk duyuyorum. Uzun bir zamandır bekliyordum bu kitabı.

Tezgahın arka tarafından çıkarıp bana uzatıyor. Elime aldığım kitap biraz yıpranmış ama benim için değerli. Sayfalarını karıştırdığımda daha çok maruz kalıyorum o eski kokuya. Kapağını kapatıp özenle çantama yerleştiriyorum. Parasını daha önce verdiğim için cüzdanım bu sefer aynı yerinde duruyor.

Başka işim olmadığı için "İyi günler" deyip çıkışa yöneliyorum. "Yine bekleriz" diyor yaşlı amca. Başım öne eğik gülümsüyor, bir şey demiyorum. O zaten biliyor. Ben zaten yine buraya geleceğim.

Dükkandan çıkıp geldiğim yolları geri dönmeye başlıyorum. Yaramaz bir çocuk bir kediyi kovalıyor. Uyarmak istiyorum birden. "Korkutma hayvanı, yazık" diyorum. Bağırmadım ama aldığım tepki yüksek tondaydı. "Sen kimsin be! Kime karışıyorsun?"

Sesimi çıkarmadan yoluna devam ediyorum. Aslında söylemek istediğim çok şey var ama kendimi frenlemeyi bsşarıyorum. Sorusunu içimden cevaplıyorum. Çocuk gibi siz de merak ediyorsanız içimdeki sese kulak verin.

Ben kim miyim?

Ben Rumeysa.

Şaşırdınız değil mi?

Beklediğiniz insan başkaydı çünkü. Çünkü onu tanıyordunuz. Beni ise tanımıyorsunuz.

İnsan tanımadığı birini bekleyemez değil mi?

Hala Ada'yı merak ediyorsunuz. Özet geçmek gerekirse Ada, dört yıl önce o karanlık sokakta tanımadığı insanlar tarafından öldürüldü.

Ya da ben öldürmeye çalışıyorum.

Evet, ben Rumeysa.

Beni dokuz yaşında öldüren Ada'yı işte yıllar sonra da ben öldürmeye çalışıyorum.

Hayalet gibi peşimden ayrılmıyor olabilir ama zafer benim sayılır.

Dört yıl önce onu o karanlık sokakta aslında ben öldürdüm çünkü.

Şimdi tekrar yaşamak için can atsa da buna izin vermeyeceğim!

Ben Rumeysa olarak öleceğim çünkü!

★★★★★

Allaha emanet  olun.^^