Düşlerim Bir Gizli Hazine ~İSLAMİ~

28. Bölüm - Hastane Koridoru

Geçikme için özür dilerim.

Not: Hikâyede geçen tıbbi bilimler gerçekle tamamen alakalı olmayıp hayal ürünüdür.

~~Alya~~
Hayatın her anında beklemek zordu... Ama bugün anlamıştım ki hastane koridorunda beklemek herşeyden zordu. Bir yandan merak, bir yandan ümit, bir yandan da korku vardı içimde. Emir'le burada sıra beklerken küçük bir çocuk geçmişti önümüzden, çocuk sedyede gözleri kapalı, yüzü bembeyaz, göz altları mordu. Annesi olduğunu tahmin ettiğim kadın belki de ağlamaktan yorulmuş boş gözlerle bakıyordu yatan çocuğa. Baba ise suskundu, belki olan herşeyden sonra susmayı tercih etmişti. Onların hikâyesini bilmiyordum ama insanların yüzlerinden hislerini anlayabiliyordum. Randevumuza yarım saat vardı. Önümden genç bir kız geçti. Adımları okadar yavaş ve yorgundu ki kafamı kaldırıp iyi olup olmadığına bakmıştım. O da pek iyi olmadığını fark edip yanıma oturmuştu zaten. Elinde sıkıca tuttuğu bir kâğıt ve telefonu vardı. Yerde bir noktaya bakışını sabitlemişti. Kötü bir haber mi almıştı acaba? Bir süre öyle durduktan sonra yavaş ve seri hareketlerle telefonun kilidini açtı. Okadar dalmıştı ki ona baktığımı fark etmemişti bile. Hızlı hızlı titreyen elleriyle mesaj yazıyordu, her halinden güçlü olmaya çalıştığı belliydi. Çok gençti. Desen ya 16 yada 17 yaşındaydı. Madem bir sağlık sıkıntısı vardı ailesi neredeydi? Emir omzuma dokununca ona döndüm.

"Ne oldu?" diye sordu. Bende kafamla kızı gösterdim. Anlamadı. Sessizce "pek iyi gözükmüyor da.. Merak ettim" dedim. O da kıza dönüp baktı sonrada 'bilmem' dercesine omuz silkti.

Kız telefonu cebine atıp elindeki kağıdı açtı. Şahin gözlerimi harekete geçirip kağıda baktım. Evet 17 yaşındaydı. Altta sonuç yazıyordu ama ne olduğunu anlamıyordum. Az sonra babası olduğunu tahmin ettiğim bir adam geldi ve doktorun sonucundan bahsetti. Kız şaşırarak babasının elindeki kâğıtları aldı. Bu arada babası bir yere kadar gitti. Kızın elindeki kağıda bakarak gözleri doldu. Çok merak ettiğim için bu kağıda da baktım. 43 yaşında diyordu, yani kâğıt babasının sonuç kağıdıydı. Altta sonuç yazıyordu ama yine anlamıyordum. Yanlış anlamadıysam hem kendisinin hemde babasının bir sorunu vardı ama kız kendi sorununu boşverip hemen babasınınkine bakmıştı. Kendi sonucuna ağlamayıp babasınınkine göz yaşı dökmüştü. Benim gibi babasız annesiz büyüyen biri anlayamazdı sanırım. Ama üzülmüştüm, hastanede yaşlı insan olduğu kadar hem bebek, hem çocuk hemde gençler vardı.

Bebek...

Kapı açılıp hemşire çıkınca ağzından çıkacak olan ismi bekledim "Alya Öz." diyince içimden şükredip içeri girdim. Aniden kalktığım için karnıma giren ani ağrı korkmama sebep olmuştu. Emir farkedip koluma girdi. İçeri girince doktor iyi olup olmadığımı sordu, daha sonrada birşey demeden hemen yatmamı söyledi. Emir yatmama yardım edince ona minnet dolu bir bakış gönderdim, o ise sadece gülümsedi.

"Evet Alya hanım anlatacak durumda mısınız?"

"İyiyim, anlatabilirim. Yaklaşık 1 saat önce evde merdivenlerden yukarı çıkarken ikinci basamakta başım dönmeye başladı. Sonra dengemi kaybedip belimin üstüne yere düştüm. Ancak belim ağrımıyor. Karnım ve kasıklarım çok ağrıyor, yani aslında.."

"Biz eşimin hamile olmasından korktuğumuz için baktırmak istiyoruz doktor hanım. Ve bu arada eşim geçici olduğunu düşündüğümüz bir hafıza kaybı yaşıyor, bunun yüzünden başı dönmüş olabilir çünkü kafasından darbe almıştı. "

"Hiçbirşey mi hatırlamıyor?"

"Hayır, son 4 ayı hatırlamıyor."

"Pekala Alya hanım sizi şöyle içerideki odaya alalım. "