Çocuğum için

Ç.İ-37

Keyifli okumalar (: 

Bölüm şarkısı: Buray- Sen Sevda Mısın?

"ilk bebeğimiz mi?"

"Evet, yani evlendikten bir yıl sonra falandı sanırım hamile kalmışsın ama düşük yapana kadar bilmiyorduk"

"Nasıl yani? Anlamıyorum bu hatırladıklarım ve bebek ne alaka"

"Ceylin ve inadı işte... Beni görmek istemiş ağlamaya başlayınca sende dayanamamışsın getirmişsin. Ben şirkette değildim toplantım vardı dışarıda. Gelmişsiniz sonra Ceylin asansöre binmiş elinden kurtulup, o sırada da asansör bozulmuş tek başına kalmış Ceylin orada"

"ne! Nasıl korkmuştu zavallım"

"Baya korkmuş.. Neyse asansör için teknik ekip aranmış sanırım. O sırada ben şirketten telefon aldım. Geldi haber ama işte benim geri dönüş yapmam falan biraz zaman aldı dönüş yapabileceğim yol yoktu. Zaten ben geldiğimde sende Ceylin de ambulansa alınıyordunuz. Anlatılanlara göre ve kamera kayıtlarına göre Ceylin senin hatırladığın o anda olduğu gibi ağlamaya başlamış korktuğunu birkaç kez dile getirince de sen kat arasında kalmış asansörün üst kısmından girmişsin içeriye"

"ben mi?"

"Aynen ki bir fare yüzünden evde olay çıkaran kadının bunu yapmış olması bana da biraz şaşırtıcı gelmişti"

"Fare mi?"

"her seferinde tek olay küçük hanım"

"peki, ee sonra"

"ne diyordum"

"üst kısımdan girmişim içeriye"

"evet, neyse sen girmişsin Ceylin biraz olsun rahatlamış ama ki şimdi söyleyeceğim tahmin sadece.. Girerken kasıklarına baskı yapmış olabilirmişsin ya da strese bağlı tam olarak nedenini tam bilmiyorum ama asansör çalıştırıldığında sen Ceylin'i görevlilerle gönderip ağrın olduğunu söylemişsin sonrada bayılmışsın. Ben şirkete döndüğümde Ceylin bir ambulansta sen bir ambulansta gidiyordunuz bende peşinizden geldim.. o gün.. of o günü anlatamam sana sanrım Şebnem.. Düşünsene hamile olduğunu bilmiyorduk onu kaybettiğimiz anda öğrendik"

"Kötü bir durum"

"2 gün konuşmadın kimseyle. En son Ceylin olanları konuşurken duymuş kardeşinin gittiğini düşünüp yanına gelmiş. Tabi bu kısmı da sen anlatmıştın"

Flashback

Şebnem bebeğinin kaybını yüreğinin en derinlerinde hissederken asıl suçluluk duygusunu daha erken öğrenemediği için yaşıyordu. Aklından sürekli geçen "Belki daha önce öğrenseydim" ihtimali onun yüreğine verdiği ağırlık altında eziliyordu. Kaybının üzerine 2 gün geçmiş yine odasında otururken bu sefer yanına küçük kızı gelmişti.

"ayye.. duyyum ben. Giyymiş kaydeşim ama geliy geyi üzülme sen.. buyada mıydı o"

Ceylin Şebnem'in karnına elini koyduğunda şebnem gözyaşlarını da serbest bırakmıştı. Ceylin annesinin yüzüne bakmak yerine karnına bakarak konuşuyordu.

"benim yüzümden giyyin ama geyi gel küsme oluy mu? Ayyemiz koyuy bizi geyi gel"

"senin yüzünden gitmedi ki o"

"ben elini bıyakmasaydım giymezdi"

Şebnem ağlayan kızına daha fazla dayanamayarak kucağına aldığında yaptığı şeyin ne kadar da bencilce bir davranış olduğunu fark etmişti. Kızının gözleri önünde kaybetmişti bebeğini ve kendini düşünmekten bu küçücük, dünyadan bir haber kızın neler düşünebileceğini aklının ucundan bile geçirmemişti.