Çocuğum için

Ç.i-49

Keyifli okumalar (:

"Cevabından korkuyorum ama Selim iyi misin?" 

"Cevabından korkacağın sorular sorma Özgür!" Selim'in sinirle bakmasıyla olduğu yere sinen özgür dikkatle karşısındaki adamı izliyordu. 

"baba pamuk şeker alcak mısın bana"

"Alacağım güzel kızım benim sen iste yeter ki? Ama şimdi dışarıya çık ebru ablan seni aşağıya indirsin olur mu?"

"Olur babacığım" Ceylin babasının kucağından inerken Selim'in yanağına bir öpücük bırakmayı da ihmal etmedi. Giderken Özgür'e de el sallayarak bütün sevimliliğini bırakmıştı arkasında.

"Selim!"

"Ben hayatımda bir kere alacağım cevaptan korkmuştum Özgür. Bir kere...Hatırlıyor musun düğün günümüzde Şebnem kendini odaya kapatmıştı. İşte o zaman yaşamıştım ilk korkumu. Şimdi de ikinci kez yaşıyorum bunu."

Flashback

"Şebnem, hayatım iyi misin?"

Bir sorunun cevabından korktuğunuz oldu mu hiç?

Selim'in oldu... Cevabından korktuğu iki soru oldu hayatında. Biri Şebnem ile evlenirken sorduğu soru bir de...

Selim damat odasında beklerken Almilla'nın içeriye girip Şebnem'in kendini gelin odasına kilitlediğini öğrendiğinde son günlerde gördüğü kâbusların gerçekleşme korkusu sarmıştı her yerini. Şebnem yeni evlerinin düzeni oluşturulurken bir gün sadece Ceylin'in odasında yere oturarak geçirmiş düşünmeye ihtiyacı olduğunu söylemişti. O günden sonra hazırlıklarda soğuk davranan Şebnem'in bu halini anlayışla karşılamıştı Selim. Hızlı adımlarla gelin odasına geldiğinde kapalı kapıyı çalarak şansını denedi ama Şebnem'den ses seda yoktu. Görevlilere başka bir giriş yolu bulmalarını söylese de içinden geçen o kapıyı kırmaktı. Şebnem'e seslenme şansını bir kere daha denediğinde kapı usulca açılmıştı. Selim açılan kapı ile içeriye bir adım attığında Şebnem'i yerde otururken görmüştü. Yavaşça kapıyı kapatıp yanına oturduğunda yolun sonuna geldiğini düşünmeden edemedi.

"Şebnem, hayatım iyi misin?" Aklından geçen onlarca sorudan bir tanesini ortaya bırakıverdi Selim. Çünkü Şebnem'in sesini duymaya ihtiyacı vardı. Elindeki gelin çiçeğini mahvetmiş kadının da konuşmaya ihtiyacı olduğu her halinden belliydi.

"İyiyim desem inanacak mısın?"

"İnanmak istiyorum"

"Ama iyi değilim... Ben hiç iyi değilim Selim"

"Neler oluyor Şebnem.. Neden konuşmuyorsun benimle. Derdini paylaşmıyorsun ne zamandır benimle. Hani için daraldığında hep bana gelecektin?. Ben seni hep bekliyorum ama sen gelmiyorsun Şebnem"

"Gelemiyorum Selim... İnan gelip Selim boğuluyorum demek istiyorum olmuyor diyemiyorum. Niye böyle oluyor diye sormak istiyorum olmuyorum. senden duyacağım en ufak bir cümleye ihtiyaç duyuyorum ama yapamıyorum."

"Buna ben mi sebep oluyorum. Benim yaptığım bir şey mi seni bu duruma itti."

"Senin değil. Sorun sen değilsin ki"

"Sorun ne, sorun kim şebnem"

"Benim, sorun en başından beri benim!" selim birbirlerine bakmadan gelin odasından görülen denize bakarak yaptıkları konuşmanın gidişatını Şebnem'e bakarak değiştirmek istese de karşısında yüzündeki ifadeye anlama veremediği bir kadın vardı. Daha önce onu bu halde hiç görmemiş olması bu sorunun yeni bir sorun olduğu durumuyla yüzleşmek zorunda bırakmıştı.