Niezgodna Nadzieja • 📝 EDYCJA

14. - I'm not afraid anymore.

"Słuchaj serca bo ono nie widzi,
Słuchaj pragnienia bo odmowy nie słyszy,
Słuchaj nadziei bo ona czuje..." ~by me

CZYTASZ=KOMENTUJESZ ♥

Zamykam oczy gotowa na uderzenie, ale nadal ściskając hamulec. Coś gwałtownie szarpneło liną, a w powietrzu zawisły wołania i wiwaty Nieustraszonych. Otworzyłam oczy i zauważyłam, że moje ręce są zaciśnięte na linie i poranione. Zaśmiałam się nerwowo i odpięłam pasy. Spadłam prosto w ręce innych i odetchnęłam z ulgą. Zaczęłam się śmiać. Nadal żyje! Czerwonowłosa kobieta pomogła mi wstać i popatrzyła na moje zakrwawione dłonie.

-Byłaś bardzo odważna....-szepnęła.- Jestem Lysa, a ty to Hope? -zapytała z błyskiem w oczach i szerokim uśmiechem.

-Tak. -sapnęłam.

Wszyscy skandowali moje imię. Uśmiechnęłam się, a po chwili poczułam łzy wzbierające mi w oczach. Weszłam do środka budynku i pozwoliłam im swobodnie płynąć. Ręce mi drżały, a świeże rany strasznie piekły. Szłam do skrzydła szpitalnego, jeśli tak to można nazwać, a kiedy byłam na miejscu zauważyłam, że zza drzwi wychodzi Peter. Wyglądał okropnie. Ze skrzywdzioną miną szedł już całkiem sprawnie prosto na mnie. Krew spływała mi po łokciach i skapywała na podłogę jaskini. Dreszcz przeszedł mnie po plecach. Zauważył mnie i uśmiechnał się szyderczo. Podszedł do mnie. Ze strachu nie mogłam się ruszyć.

-Cześć złotko. Co tutaj robisz sama o tak później porze? Ojej skaleczyłaś się? -cmoknął z dezaprobatą i przygwoździł mnie do ściany.

Mocno zacisnął swoje dłonie na moich nadgarstkach i trzymał je nad moją głową. Jego twarz była kilka centymetrów od mojej, aż czułam jego oddech na policzkach.

-Co ja ci takiego zrobiłam? -zapytałam szybko.

-Jesteś inna. Nie pasujesz tu. -syknął i wbił kciuki w moje rany.

Wstrząsnęłam przenikliwie, a krzyk rozniósł się po korytarzach. Kolana ugięły się pode mną, a on wyjął zza paska nóż. Próbowałam się wydostać z jego silnego uścisku, niestety byłam słabsza z powodu utraty krwi. Zbliżył ostrze do mojej szyi, a w powietrzu zawisł jego śmiech.

-Z uśmiechem będę patrzeć jak ucieka z ciebie życie, jak tracisz ostatnią kroplę krwi, a kiedy uronisz pierwszą łzę z przyjemnością wbije ci nóż w serce. -syknął mi w twarz. - za te wszystkie upokorzenia... -brutalnie szarpnął mnie za włosy.

Jęknęłam cicho z bólu, a w mojej głowie echem odbijały się jego słowa. Poczułam zimno metalu na szyi i wstrzymałam oddech. Wtedy usłyszałam trzy słowa, które wybawiły mnie z objęć śmierci.

-Odejdź od niej. -powiedział stanowczy głos.

Peter zesztywniał, a nóż z brzękiem upadł na ziemię. Miał na sobie kaptur, więc szybko odwrócił głowę i uciekł.

Upadłam na ziemię z cichym jęknięciem, z ulgi aż zrobiło mi się słabo. Mój wybawca podbiegł do mnie.

-Hope? -zapytał łagodnie Cztery.

Otworzyłam powoli oczy i kilkakrotnie zamrugałam.

-Wiedziałem, że jesteś silna. -powiedział i wziął mnie na ręce.

Moja głowa opadła na jego ramię. Posadził mnie na łóżko szpitalne, a mój oddech powoli się uspokajał. Przeczesałam włosy palcami, a Teresa -pielęgniarka z wieloma tatuażami- wyszła że swojego małego pokoiku. Zmarszczyła brwi.

-Nie pytaj. -rzuciłam już pewnie.

-Nie miałam takiego zamiaru.
-odpowidziała lekko urażona.