Serce z lodu [zawieszone - napisane od nowa w ,,It's just a dream"]

Prolog

- Czy aby na pewno?

- Mówię wam! Czuję to... całym brzuchem!

Zając Wielkanocny tylko przewrócił oczami.

- Czy ty zawsze... - zaczął.

- Ostatnim razem jego przeczucia się sprawdziły! – wtrąciła Zębowa Wróżka.

Piaskowy Ludek pokazał kilka znaków nad głową, zgadzając się z Zębuszką. Mikołaj uśmiechnął się triumfująco. Zając ponownie przewrócił oczami.

- A tak w ogóle to gdzie Jack? – spytał. – Czy on nigdy nie może być punktualny?!

W tym momencie śnieżka uderzyła go prosto w nos. Wszyscy spojrzeli w górę. Na wielkim parapecie siedział Jack Mróz, uśmiechając się figlarnie.

- Ja cię słyszę, kangurze.

- Słucham?! Jak ty mnie nazwałeś?!

Nim Zając zdążył wyjąć jeden ze swoich bumerangów, Tooth stanęła między nimi.

- Chłopcy, chłopcy! Mamy ważniejsze rzeczy do roboty, niż wasze kłótnie!

Obydwaj natychmiast się uspokoili.

- Racja. – mruknął Aster.

Jack mocniej ścisnął swój kijek i łagodnie sfrunął na ziemię.

- Co się dzieję? – spytał.

North smutno pokręcił głową.

- Mamy problem. – oznajmił. – Duży problem. Mrok powrócił.

Jacka aż zatkało.

- Co?! Jak to?! Minęło dopiero pięć lat! To niemożliwe, że tak szybko się pozbierał!

- My też w to nie mogliśmy uwierzyć, Jack. – powiedziała łagodnie Zębuszka. – Ale światełka znowu znikają. Dzieci miewają koszmary.

Piasek energicznie pokiwał głową i szybko pokazał jakieś znaki, które wyglądały jak łóżko, przerażona twarz dziecka i piekielny wierzchowiec.

- No to, co robimy?!

Zając spojrzał w górę.

- To, co zawsze. Poradzimy się Księżyca.

Nagle do pomieszczenia wlała się smuga bladego światła. Z klapy w podłodze wyłonił się kryształ.

- Wiecie, co to znaczy. – mruknęła podekscytowana Zębuszka.

- Księżyc wybierze nowego strażnika. – odparł North.

- Tylko nie świstak, tylko nie świstak! - prosił Zając.

Wszyscy w napięciu czekali. W końcu stało się. Nad kryształem pojawiła się sylwetka. Strażników zatkało. Pierwszy ocknął się Jack.

- To przecież... człowiek! Śmiertelny człowiek!