Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ:Η Πτώση της Αριστοκρατίας

Κεφάλαιο 4

Η Ελινέν ακολουθούσε τη Λάκσμι.Η βροχή ευτυχώς σταμάτησε,όμως είχε ακόμη συννεφιά.Στο μεταξύ,η Ελινέν εξακολουθούσε να κρύβει την ταυτότητά της.Έκρυψε ,μάλιστα στο σάκο της ,το δαχτυλίδι της διαδόχου.Αυτό το κόσμημα δεν το είχε κανείς,παρά μόνο οι μέλλουσες βασίλισσες της δυναστείας των Σιανέων.Και σε αυτό το σημείο,θα πρέπει να αναφερθούν περισσότερα τόσο για την ιστορία των Σιανέων,όσο και για την ιστορία της δυναστείας πριν από αυτούς.Πριν από αυτούς,λοιπόν,υπήρχε η δυναστεία των Κομνανών.Οι Κομνανοί λοιπόν,θυσιάστηκαν για τη σωτηρία των Ελ.Με ένα αντίτιμο.Χάθηκαν μαζί με τους Ανουνάκι.Στην Έλναδα,έγιναν εκλογές.Οι Ελ θα διάλεγαν έναν οίκο ευγενείας για να ξαναγεννηθεί η βασιλεία.Απ' όλους τους γαλαζοαίματους,διάλεξαν για ηγέτη τους τον κόμη Κωνσταντίνο ντε Σιανέος.Μάλιστα,αυτός συμμετείχε σε μάχες,στο πλευρό εθνικών ηρωών και παντρεύτηκε την ανιψιά δύο εθνικών ηρωών,την Αναστασία.Αυτή η δυναστεία χαρακτηριζόταν από μεγαλοπρέπεια.
Η Λάκσμι μπήκε σε μια μικρή ταβέρνα.Οι άνθρωποι έτρωγαν και έπιναν με πήλινα σκεύη.Η Λάκσμι βρήκε ένα ελεύθερο τραπέζι και κάθισε με την Ελινέν.
"Εδώ έρχομαι συχνά με τα φιλαράκια μου"ανέφερε ενθουσιασμένη η Λάκσμι.
"Τα ποια;"ρώτησε η Ελινέν.
Η Λάκσμι την κοίταξε λες και ήταν εξωγήινη.
"Οι φίλοι μου!Θα έρθουν όπου να 'ναι.Θα τους γνωρίσεις!"απάντησε η Λάκσμι.
Η Ελινέν ήξερε ότι όποιος μάθαινε ποια είναι διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο.Ή ο ίδιος θα ήταν ο κίνδυνος.Ανάλογα με την περίσταση.
Στο μεταξύ,κάποιοι στην ταβέρνα συζητούσαν για τον τραγικό θάνατο της δυναστείας.Η Ελινέν ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε δάκρυα,μα δεν ήθελε να προδωθεί.Όσο και αν πονούσε μέσα της και ήθελε να βγάλει τον πόνο της μέσα από τα δάκρυά της,συγκρατήθηκε.
Μέσα στην ταβέρνα,μπήκε ένα αγόρι και ένα κορίτσι,στην ηλικία της Ελινέν.
Το κορίτσι είχε μακριές καστανές μπούκλες και καστανά μάτια και ήταν μικροκαμωμένη.Το αγόρι,το οποίο δεν ήταν και τόσο ψηλό,είχε μαύρα μαλλιά και μάτια.Όταν είδαν τη Λάκσμι,πήγαν προς το μέρος της.
"Ει,φιλαράκια!"αναφώνησε.
"Γεια σου,φίλτατη Λάκσμι!"αναφώνησε και το αγόρι και κάθισαν στις ξύλινες καρέκλες.Περίσσευε μια θέση μόνο.
"Ποια είναι η κοπελίτσα;"ρώτησε το κορίτσι.
Φαινόντουσαν ευγενικοί.Η Ελινέν είχε φίλους που δεν ήταν γαλαζοαίματοι.Τώρα,δεν ήξερε τι είχαν απογίνει.Αν ζούσαν.
Ήλπιζε ο Άναξαρ να τους σκότωσε.
"Παιδιά από δω η Ελινέν.Ελινέν,από δω οι φίλοι μου,Στέφανος και Λουσίν.
"Χάρηκα!"είπε η Ελινέν και έκανε μια ευγενική χειραψία.
Η Λάκσμι πρότεινε να παραγγείλουν.Έτσι,παρήγγειλαν όλοι αυτό που ήθελαν.Αν και,παρήγγειλαν και κάτι επιπλέον.
"Γιατί παραγγείλατε και άλλο;"ρώτησε η Ελινέν.
"Περιμένουμε έναν ακόμα"απάντησε η Λάκσμι.Άρχισαν να τρώνε.Μετά από λίγα λεπτά,μπήκε μέσα ένα ψηλό ,μελαχρινό αγόρι με γαλάζια μάτια.Είχε και λίγα γένια.Η Λάκσμι τον χαιρέτησε ειρωνικά:"Καλώς τον και ας άργησε!Σου παραγγείλαμε ήδη".
"Ευχαριστώ!"απάντησε το αγόρι.
Η Ελινέν δε σήκωσε κεφάλι από το πιάτο της.Η Λάκσμι θυμήθηκε να τους συστήσει.
"Παραλίγο να το ξεχάσω.Νίνκαν,από εδώ η νέα μου φίλη,η Ελινέν.Ελινέν,από δω ο βλάκας φίλος μου,ο Νίνκαν.Προσοχή,κυρίες!Είναι ελεύθερος!"ξαναειρωνεύτηκε η Λάκσμι.
Και ο Νίνκαν και η Ελινέν αλληλοκοιτάχτηκαν.Αναγνώρισαν ο ένας τον άλλον.Η Ελινέν τον θυμήθηκε να της πετά άγρια το ψωμί στη βροχή.Και ο Νίνκαν το ίδιο θυμήθηκε.Η Ελινέν γύρισε αλλού το βλέμμα της.Ο Νίνκαν δεν πίστευε στα μάτια του.Άρχιζε να νιώθει τύψεις που της φέρθηκε έτσι.
"Λοιπόν, Ελινέν,πώς συναντήθηκες με τη Λάκσμι;"ρώτησε η Λουσίν.
"Με βρήκε στη βροχή.Είχα φύγει εδώ και μέρες.Έχασα όλη μου την οικογένεια σε μια απαίσια πυρκαγιά.Τριγυρνούσα εδώ και εκεί,μη ξέροντας πού είμαι ή τι να κάνω.Παραλίγο να με στείλουν στο σκλαβοπάζαρο.Λίγο ακόμη και θα πέθαινα.Κανείς δε με βοηθούσε.Να ναι καλά η Λάκσμι.Με βοήθησε..."είπε η Ελινέν κλαίγοντας σχεδόν.
Όλοι την λυπήθηκαν.Δεν ήξεραν τι να πουν.Πώς να την παρηγορήσουν.
"Και εμείς έχουμε χάσει τις οικογένειές μας.Άνθρωποι του Άναξαρ τους σκότωσαν.Ο Νίνκαν έχασε την οικογένειά του πολύ πιο πριν,όταν ήταν δώδεκα χρονών"ανέφερε ο Στέφανος.
Ο Νίνκαν χλώμιασε και θύμωσε ,με το που ο φίλος του ανέφερε αυτό το τραγικό γεγονός.
"Σταμάτα να μιλάς για αυτό!Δε σε αφορά!Ούτε κανέναν!"προειδοποίησε.
Η Ελινέν συμπέρανε ότι ο Νίνκαν ήταν πικρόχολος.Παρ' όλα αυτά,τον έβρισκε όμορφο και γοητευτικό.
Συνέχισαν το φαγητό τους.Καταλάθος,της Ελινέν,της έπεσε ο σάκος με κάποια βιβλία της.Είδε ότι έπεσε το δαχτυλίδι και έπρεπε να το πάρει γρήγορα.
"Στάσου,θα σε βοηθήσω εγώ"είπε η Λουσίν.
"Όχι,δε χρειάζεται!"επέμεινε η Ελινέν.
Η Λουσίν δεν την άκουσε.Αντίθετα,καθώς τα μάζεψε,είδε ένα δαχτυλίδι που της φάνηκε γνωστό.Το μάζεψε.
"Παιδιά,δείτε αυτό το δαχτυλίδι"είπε η Λουσίν.Η Ελινέν ένιωσε ένα ρίγος να τη διατρέχει.Ο ιδρώτας της την έλουζε.Η Λουσίν άνοιξε ένα βιβλίο που 'χε στο δικό της σάκο.Με το που το άνοιξε,βρέθηκε σε μια ζωγραφιά,που είχε το δαχτυλίδι της διαδόχου.Έμοιαζε ακριβώς με αυτό της Ελινέν.
"Είσαι η πριγκίπισσα;"ρώτησε η Λουσίν.
Τα βλέμματά τους στράφηκαν πάνω της.
Η Ελινέν έμεινε στήλη άλατος.