Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ:Η Πτώση της Αριστοκρατίας

Κεφάλαιο 18

Φυλακές του Χέλστον.
Η Λάκσμι που ήταν εγκλωβισμένη στο ίδιο κελί με την Λουσίν και τον Στέφανο,παραπονιόταν και ούρλιαζε.
Βέβαια,στα παράπονά της κυριαρχούσε ο σαρκασμός της.
"Θα σας κάνω μήνυση!Απαιτώ να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μου ως κρατούμενη!Και να ξέρετε ότι θα ζητήσω αποζημίωση!Αν δε μου τη δώσετε,θα την πάρω από το δικαστήριο!"
Ο Στέφανος και η Λουσίν καθόντουσαν σε μια γωνία,αμίλητοι.Αντίθετα,η Λάκσμι είχε πιαστεί από τα κάγκελα και συνέχιζε να παραπονιέται.
"Δεν βοηθάς έτσι"παρενέβη ο Στέφανος.
Η Λάκσμι συνέχισε.
"Παραβιάζετε τους κανόνες φύλαξης των κρατουμένων!Θα μιλήσω με τον προϊστάμενό σας!"
Οι φυλακές του Χέλστον μεν ήταν οι καλύτερες φυλακές,αλλά τα κελιά ήταν ένα αίσχος.
Είχε υγρασία,στους τοίχους υπήρχε μούχλα και οι αλυσθδες ήταν σκουριασμένες.Αλλά από την άλλη,σε κάθε φυλακή έτσι ήταν.Τα κρεβάτια ήταν απλώς σανίδες,κρεμασμένες από δυο αλυσίδες στον τοίχο.Η Λάκσμι ακουγόταν σε όλη τη φυλακή.
Ένας φύλακας ήρθε με τον επικεφαλή των φυλακών,ο οποίος διορίστηκε μετά την εκτέλεση του προηγούμενου από τον Άναξαρ.Ο νυν επικεφαλής ήταν ένας προδότης της δυναστείας.Ο επικεφαλής έμοιαζε με δαίμονα,παρά με άνθρωπο.Το πρόσωπό του ήταν χλωμό και ρυτιδιασμένο και τα δόντια του κάποια ήταν κατακίτρινα και κάποια μαυρισμένα.
"Μπλιαχ!Ποια ήταν η τελευταία φορά που έπλυνες τα δόντια σου,ρε άνθρωπε;"ρώτησε ειρωνικά η Λάκσμι.
Ο επικεφαλής γρύλισε.
"Δε χρειάζεται να παραπονιέσαι!Μεθαύριο θα απαλλαγείς οριστικά από τούτον τον κόσμο.
Με το που τα είπε αυτά,έφυγε.Η Λάκσμι κλώτσησε το πάτωμα.Ευχόταν να μπορούσε να χρησιμοποιήσει το νεροδάμασμά της.Αλλά απαγορευόταν και θα της το έπαιρναν.Και εκείνη θα χανόταν.Για πάντα...
Κάθισε κάτω.
"Κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ αγενείς"υποστήριξε.
"Τώρα τι θα κάνουμε;"ρώτησε η Λουσίν.
Κοίταξε τον Στέφανο.
"Ηρεμήστε!Είμαι σίγουρος πως ο Νίνκαν και η Ελινέν σχεδιάζουν να μας σώσουν"τις καθησύχασε.
Η Λουσίν μέσα της ένιωθε μια διαρκή ανησυχία.

Σε ένα υπερπολυτελές χρυσό κρεβάτι,με χρυσοκέντητα σεντόνια και κουβέρτες,κοιμόταν η πριγκίπισσα Ελινέν.Κάτι όμως την ξύπνησε.Κάτι την ταρακούνησε.
Η πριγκίπισσα σηκώθηκε λίγο με μισόκλειστα μάτια και διέκρινε την τετράχρονη ξαδέρφη της,την πριγκίπισσα Φιρουζέ,κόρη του θείου της του πρίγκιπα Αντώνιου και της κόμισσας Αλεξίν.Ο πρίγκιπας Αντώνιος ήταν ο αδερφός του βασιλιά.Και οι τρεις χάθηκαν εκείνη τη μοιραία νύχτα.Στην πυρκαγιά.
"Φιρουζέ,τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα;" ρώτησε η πριγκίπισσα και έτριψε τα μάτια της.
Η κόρη του αδερφού του βασιλιά απάντησε.
"Δεν μπορώ να κοιμηθώ".
Η πριγκίπισσα χάιδεψε τα κοντά καστανά μαλλιά της εξαδέρφης της.
"Γιατί;" ρώτησε η πριγκίπισσα Ελινέν.
"Είδα εφιάλτη και ήρθα εδώ για να μου τραγουδήσεις εκείνο το ωραίο νανούρισμα,εσύ που έχεις φωνή του αγγέλου".
Η πριγκίπισσα Ελινπεν αγαπούσε πολύ την εξαδέρφη της.Οπότε και δέχτηκε.
"Μπορώ να κοιμηθώ μαζί σου;"ρώτησε η μικρή πριγκιποπούλα.
"Εντάξει.Έλα δίπλα μου"είπε με το  χαμόγελο στα χείλη η Ελινέν.
Η πριγκίπισσα Φιρουζέ έλαμψε από χαρά.Ξάπλωσε δίπλα της για να ακούσει το νανούρισμα.Η εικόνα όμως εξαφανίστηκε.Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ανάμνηση.
Η Ελινέν καθόταν δίπλα στο παράθυρο.Ξάφνου,άρχισε να τραγουδά το νανούρισμα με φωνή αγγέλου.Ο Νίνκαν που στεκόταν λίγο πιο πίσω της,την άκουγε.Δεν τη διέκοψε.Μαγεύτηκε από τη φωνή της.
Σε μια φάση,η Ελινέν σταμάτησε να τραγουδά.
"Ωραίο τραγούδι"της είπε.
Η Ελινέν ξαφνιάστηκε.
"Από πού το έμαθες;"ρώτησε ο Νίνκαν.Αυτό το νανούρισμα ήταν αρχαίο νανούρισμα των Ελινέν.Από την αρχαιότερη δυναστεία,των Λαιγίων.Αλλά δεν ήταν γνωστό μετά την πτώση της δυναστείας των Ισούριων,πριν από τους Κομνανούς.Η Ελινέν ήταν μάλλον ή σχεδόν η μόνη που  το ήξερε.
"Είναι ένα νανούρισμα που το τραγουδούσα στην εξαδέρφη μου,όταν έβλεπε εφιάλτες".
Η Ελινέν έφυγε από το παράθυρο και κάθισε στο κέντρο του δωματίου θλιμμένη.Ο Νίνκαν κάθισε δίπλα της.
"Τι θα γίνει με τους άλλους;"ρώτησε εκείνη.
"Αύριο είναι η τελευταία μας ευκαιρία να τους σώσουμε.Αλλιώς,θα είναι νεκροί".
Η Ελινέν άρχιζε να κλαίει.Ο Νίνκαν δεν άντεχε πια.Ούτε μπορούσε να συγκατηθεί.Προσπάθησε να την καθησυχάσει.Η Ελινέν παρόλο που έκλαιγε,ένιωθε όμορφα που ο Νίνκαν ήταν μαζί της.Εκείνος της σκούπισε με τα δάχτυλά του ένα δάκρυ της.
"Δεν πρέπει ένα όμορφο κορίτσι σαν εσένα να κλαίει"είπε τρυφερά.
Η ατμόσφαιρα έγινε πιο ζεστή.Και ρομαντική.Το δωμάτιο φωτιζόταν από το φως από τπ φως του φεγγαριού.Ήταν οι δυο τους μόνοι.
Ο Νίνκαν έπαυε να κρύβει τα αισθήματά του πίσω από εκείνη την ψυχρότητα που της έδειχνε.Η Ελινέν έπαψε να φοβάται να δείξει πώς νιώθει.
Τότε,τα χείλη τους ενώθηκαν.Κατέληξαν να φιλιούνται τρυφερά και παθιασμένα.Και οι δυο παρασύρθηκαν από το συναίσθημα.
Μετά τίποτε.Τίποτε απολύτως.Μονάχα μια ατέλειωτη μαύρη νύχτα.

Οι εξελίξεις τρέχουν με βήμα ταχύ.Θα καταφέρουν,πιστεύετε ο Νίνκαν και η Ελινέν να σώσουν τους φίλους τους πριν να είναι αργά;Πιστεύετε ότι θα υπάρξει ένα ειδύλλιο μεταξύ Ελινέν και Νίνκαν;Ο έρωτάς τους θα έχει μέλλον;
Σας αφήνω εσάς να κρίνετε μέσα από τα σχόλιά σας.♡♡♡ Μην ξεχνάτε να ψηφίζετε και να σχολιάζετε την ιστορία μου.Πείτε μου αν σας αρέσει! :-) Με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη σας!!♡♡♡