Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ:Η Πτώση της Αριστοκρατίας

Κεφάλαιο 6

Μετά από αρκετές εβδομάδες,έφτασαν στις Βερλίες.
Η πόλη φαινόταν ήρεμη,παρόλο που όλοι φοβόντουσαν τον Άναξαρ και τα δρακόντεια μέτρα του.Η πριγκίπισσα Ελινέν οδήγησε τη Λάκσμι,τη Λουσίν,το Στέφανο και τον Νίνκαν στο κάστρο,όπου ανήκε στον παππού της,δηλαδή τον πατέρα της βασιλίσσας Κυριακής,τον κόμη Νικόλαο.Η βασίλισσα καταγόταν από οικογένεια ισχυρών κομήτων.Ο παππούς της Ελινέν πέθανε,όταν η Ελινέν και ο αδερφός της ήταν  οχτώ χρονών.
Οι τέσσερις φίλοι θαύμαζαν αυτό το κάστρο.
"Ουάου!Είναι πολύ...μεγάλο!"αναφώνησε η Λάκσμι.
"Και πού είσαι ακόμα!"της είπε η Ελινέν,η οποία όδευε προς τις πόρτες του κάστρου.
Είδε δέκα ιππότες να παραφυλούν στις πόρτες.
Με το που είδαν την πριγκίπισσα,αμέσως χαμήλωσαν το κεφάλι,ως ένδειξη σεβασμού.Θεωρούταν ντροπή  κάποιος να την κοιτάξει στα μάτια.
Ένας ιππότης την πλησίασε.
"Υψηλοτάτη,διατάξτε!"είπε ο ιππότης και στάθηκε σε στάση προσοχής.
"Θέλω να μπω μέσα.Ο Άναξαρ πέρασε καθόλου από εδώ;"ρώτησε.
"Μάλιστα!Κάποιοι υπηρέτες τον ακολούθησαν,κάποιοι εκτελέστηκαν και κάποιοι τράπηκαν σε φυγή.Ένα ελάχιστο ποσοστό του υπηρετικού προσωπικού έχει σωθεί".
Η Ελινέν έγνεψε καταφατικά.Την επόμενη στιγμή,διέταξε να ανοίξουν οι πόρτες.

Ο Άναξαρ κατευθυνόταν στη Βουλή.Ο σύμβουλός του προσπάθησε να τον προλάβει τρέχοντας.
"Μεγαλειότατε Άρχοντα!"φώναζε από μακριά.
Ο Άναξαρ δεν τον άκουσε.
"Μεγαλειότατε Άρχοντα!"είπε ξανά ο σύμβουλος,καθώς έφτασε κοντά του.
Ο Άναξαρ γύρισε και τον κοίταξε  με ένα κρύο βλέμμα.
"Έχω πληροφορίες σχετικά με την πριγκίπισσα".
Ο άρχοντας έδωσε εντολή στη φρουρά του να σταματήσουν.
"Σε ποιο βασίλειο βρίσκεται το τερατάκι μας;"ρώτησε.
"Σύμφωνα με τις πηγές μου,κατευθύνονται προς τις Βερλίες.Ο λόγος ,για τον οποίο πάει εκεί, παραμένει άγνωστος.
Ο άρχοντας ήταν σκεπτικός.Βέβαια,βιαζόταν να πάει στη Βουλή.
"Πηγαίνετε στις Βερλίες!Βρείτε τη και φυλακίστε τη μέχρι να δω τι θα κάνω μαζί της!"είπε ο άρχοντας.
Ο υπηρέτης έσκυψε το κεφάλι και έφυγε.

Μπήκαν σε μια τεράστια αίθουσα.Σίγουρα ήταν το σαλόνι.
"Περιμένετε μέχρι να βρω κεριά και πυρσούς".
Η Ελινέν από μια συρταριέρα που πάνω από αυτή,υπήρχε ένας καθρέφτης.Παράλληλα,οι άλλοι θαύμαζαν το μεγαλοπρεπές ανάκτορο.Κατακόκκινα χαλιά,κεντημένα με χρυσούς κόμπους.Ένα υπερπολυτελές καθιστικό.Στο κέντρο της αιθούσης,υπήρχε ένα πιάνο,το οποίο θα ψυχαγωγούσε τους καλεσμένους.Ένα παλιομοδίτικο ρολόϊ.Από πάνω από τα κεφάλια τους,ολόχρυσοι πολυελαίοι με αναμμένα κεριά για να φωτίζουν το χώρο.Οι πορφυρές κουρτίνες,παρόλο που ήταν μέρα,ήταν κλειστές.
"Δεν το περίμενα ποτέ ότι θα έμπαινα σε ένα αληθινό κάστρο"ψιθύρισε η Λουσίν.
"Λοιπόν,πιστεψέ το"απάντησε η Λάκσμι.
Ο Στέφανος παρατήρησε ότι υπήρχε στον τοίχο,ένα πορτραίτο ενός ανθρώπου,προφανώς αριστοκράτη.Θα ζωγραφίστηκε πιθανότατα τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Ήταν πολύ σοβαρός,επιβλητικός,αριστοκρατικός.
"Ποιος είναι αυτός;"ρώτησε ο Στέφανος.
"Ο κόμης Νικόλαος.Ο σπουδαιότερος αριστοκράτης όλων.Λένε ότι όταν κοιτάς το πορτραίτο του,νιώθεις ένα σεβασμό προς το πρόσωπό του.Ο οποίος μάλλον γεννιέται από φόβο.Δε γίνεται να σέβεσαι κάποιον και να μην τον φοβάσαι"απάντησε ο Νίνκαν.
Τότε,επενέβη η Ελινέν.
"Δεν προκαλεί φόβο!Ο παππούς μου ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος.Πέθανε από μια βαριά αρρώστια.Από όλους τους ανθρώπους που έχω συναντήσει,αυτός είναι ο καλύτερος.Τους αγαπούσε όλους τους ανθρώπους πάρα πολύ.Μόνο αυτός με καταλάβαινε...Τέλος πάντων!Πάρτε αυτά!"είπε και τους έδωσε πυρσούς.

Μπήκαν στην κουζίνα.Ύστερα,άνοιξαν μια πόρτα όπου μέσα βρισκόταν η αποθήκη τροφίμων.Η Λάκσμι άρχιζε να χαζογελά.
"Ώστε ο θησαυρός είναι τρόφιμα;Πραγματικά,Ελινέν,με εντυπωσιάζεις ώρες-ώρες"είπε συνεχίζοντας να γελά.
Σε μια γωνιά,η Ελινέν μετακίνησε ένα βαρέλι.Κάτω από αυτό,ήταν μια πόρτα.Η Ελινέν την άνοιξε και κατέβαινε τα σκαλιά.Οι άλλοι την ακολούθησαν.Βρισκόντουσαν σε μια καταπακτή.Ήταν σκοτεινά.
Ευτυχώς που είχαν πυρσούς.
Η Λουσίν προχωρούσε φοβισμένη.Φοβόταν το σκοτάδι.
Ένιωσε κάτι να αγγίζει τον ώμο της και ξαφνικά ούρλιαξε.Ήταν ο Στέφανος.Στο μεταξύ,όλοι γύρισαν και την κοίταξαν.
"Ηρέμησε!Ήθελα να σου πω να προχωρήσεις"είπε ο Στέφανος.
Η Λουσίν ανακουφίστηκε.
Περνούσαν από τούνελ και κατακόμβες.
"Αυτό το μέρος είναι σαν λαβύρινθος.Όποιος χάνεται,χάνεται για πάντα.Αυτό το μέρος,αυτή τη σπηλιά,τη γνωρίζει μόνο η δυναστεία.Είναι το μυστικό μας".
Κατέβηκαν και λίγα ακόμα σκαλιά και μπροστά τους,βρήκαν ένα βράχο.Εκεί μέσα θα βρισκόταν ο θησαυρός.
"Βοηθήστε με να μετακινήσω τον βράχο"πρόσταξε η Ελινέν.
Ο Νίνκαν ήταν ο πρώτος που τη βοήθησε.Ύστερα και οι άλλοι.Ο βράχος μετακινήθηκε.
Όταν μπήκαν μέσα,είδαν το θησαυρό.Υπήρχαν χιλιάδες,ή μάλλον τετράκις εκατομμύρια και ίσως παραπάνω νομίσματα,δισκοπότηρα,κοσμήματα και ούτω καθ' εξής.
Η Ελινέν είπε:"Ναι.Αυτός είναι ο θησαυρός της δυναστείας των Σιανέων από την εποχή του ιδρυτή μας εως σήμερα.Βάλτε στα σακιά όσα πιο πολλά μπορείτε".
Αμέσως άρχισαν τη δουλειά.Κανένας από αυτούς δε παρουσίασε δείγμα ζήλιας,αλαζονείας,πονηριάς.Τα πλούτη δε τους άγγιζαν.
Απί εκείνη τη στιγμή,η Ελινέν ήξερε ότι μπορούσε να τους εμπιστευτεί και δε θα αμφέβαλλε ποτέ για αυτούς.