Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ:Η Πτώση της Αριστοκρατίας

Κεφάλαιο 36

Η μέρα της μάχης ξημέρωνε.Ο Άναξαρ βρισκόταν καθ' οδόν προς την κομητεία του Σαντορίν.Ο Στέφανος έκανε βόλτες στους πύργους του παλατιού.Η Λουσίν τον παρακολουθούσε,δίχως αυτός να το έχει πάρει είδηση.
Ο Στέφανος περπατούσε στο καταπράσινο γρασίδι,προσπερνούσε τριανταφυλλιές,πλατάνια,θάμνους,μαργαρίτες,παπαρούνες και άλλα πολλά.
Χάζευε τα ονειρεμένα συντριβάνια και τα αγάλματα.Η Λουσίν σε μια φάση,παραπάτησε και έπεσε,με αποτέλεσμα να ανοίξει πληγή στο γόνατό της.
Ο Στέφανος,όταν γύρισε πίσω,είδε την πληγωμένη φίλη του να σπαράζει από πόνο.Η Λουσίν προσπαθούσε να θεραπεύσει την πληγή,δημιουργώντας από μόνη της θεραπευτικό νερό.Το θεραπευτικό νερό δεν το έβρισκες στη φύση.Αντίθετα,ήταν κάτι πνευματικό που ένας Ελ νεροδαμαστής το δημιουργούσε μόνος του και το δάμαζε.Είχε ξεχωριστές δυνάμεις και ο πρώτος που το δάμασε για πρώτη φορά,φυσικά ήταν ο Ζέϊος.Το θεραπευτικό νερό θεράπευε κάθε είδους πληγή.Αλλά,αν σε μια σοβαρή περίπτωση,δεν έπιαναν τα "μαγικά" του,τότε σήμαινε ότι πέθαινες.Σε σπάνιες περιπτώσεις,όσον αφορά μια πληγή,δε θεραπευόσουν και απλά σου έμενε μόνιμο τραύμα.Ευτυχώς,σε πληγές σαν της Λουσίν,υπήρχε θεραπεία.Η Λουσίν δεν είχε θεραπευτεί εντελώς.Το θεραπευτικό νερό της ήταν λίγο ανίσχυρο.Ο Στέφανος πήγε να τη βοηθήσει.
"Τι έγινε,Λου;Στάσου να σε βοηθήσω.Λοιπόν,ας χρησιμοποιήσουμε και οι δυο την δύναμή μας"είπε ο Στέφανος.
Το θεραπευτικό νερό δυο νεροδαμαστών υπερίσχυε.Το τραύμα χάθηκε εντελώς.Η Λουσίν σηκώθηκε.
Ο Στέφανος ακούμπησε το μάγουλό της,ρωτώντας τη:"Είσαι καλύτερα τώρα;"
"Ναι"απάντησε.
Επικράτησε μια σιωπή.
"Σε λίγες ώρες πολεμάμε..."είπε εκείνη με μια μελαγχολία.
Ο Στέφανος έγνεψε καταφατικά.
Η Λουσίν δεν μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια.Τα μάτια του μάτια τής προκαλούσαν ένα ρίγος.Ήταν τόσο όμορφος!Τα μαύρα μαλλιά του ήταν ανακατωμένα.Το δέρμα του ηλιοκαμένο.Τα μάτια του κατάμαυρα σαν τη νύχτα.
"Με παρακολουθούσες;"ρώτησε από περιέργεια ο Στέφανος.Κάτι είχε καταλάβει.
Η Λουσίν δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη.
"...Απλώς...ή-θελα να σου πω κάτι.Πριν...τη μά-χη..."
Ο Στέφανος απόρησε.
"Στέφανε...εγώ εδώ και καιρό..."
Δεν μπορούσε να συνεχίσει.Για αυτό,και του έδωσε ένα φιλί.
Ο Στέφανος τραβήχτηκε μακριά της.Σάστισε.
"Λουσίν..."
"Σε αγαπάω!Είμαι ερωτευμένη μαζί σου!Έπρεπε να στο πω πριν τη μάχη!Αλλιώς,μετά ίσως να μην έβρισκα ευκαιρία..."εξομολογήθηκε.Ο Στέφανος εξεπελάγη.
"Λουσίν...Κοίτα...Και εγώ σε αγαπώ και σε νοιάζομαι.Σε ξέρω από τότε που ήμασταν μικρά παιδιά,αλλά...δεν μπορώ να σε δω με τον τρόπο που με βλέπεις εσύ..."της είπε.
Η καρδιά της Λουσίν ράγισε.
Δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά της.
Ο Στέφανος την πλησίασε και με τα δάχτυλά του τα σκούπισε.
"Μην κλαις!Σε παρακαλώ,μην κλαις!"την καθησύχαζε.
Η Λουσίν τον κοίταξε θυμωμένη.
"Δεν είμαι σαν τις άλλες!Κρίμα!"είπε με μια δόση ειρωνείας.
Ο Στέφανος δεν κατάλαβε το υπονοούμενό της.
"Τι θες να πεις;"
"Δεν είμαι σαν όλες αυτές που έχουν ωραία μαλλιά...Δεν είμαι θαρραλέα,δεν είμαι τολμηρή..."
"Ένα λεπτό!Ένα λεπτό!Ποιος σου είπε ότι δε σε θέλω επειδή είσαι διαφορετική;"την ρώτησε λίγο νευριασμένος.
"Και τότε γιατί;"
"Επειδή είσαι φίλη μου,Λουσίν!Ποτέ δε θα μπορούσα να σε δω ερωτικά!Είμαστε αρκετό καιρό φίλοι!Έχω μεγαλώσει μαζί σου,έχουμε ζήσει τόσες στιγμές!Από πού και ως πού να σε δω ερωτικά;ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ερωτευμένος μαζί σου,Λουσίν!ΠΟΤΕ δε θα είμαι!"είπε με δυνατή φωνή.
Εκείνη τη στιγμή,η καρδιά της έσπασε σε χίλια μικρά κομμάτια.
"Ποτέ..."είπε η Λουσίν και αναστέναξε.
Ο Στέφανος είδε τον πόνο στα μάτια της και κατάλαβε ότι την πλήγωσε αρκετά.
"Λουσίν..."
"Άστο!Κατάλαβα!"είπε και έφυγε κλαίγοντας.
"ΛΟΥΣΙΝ!"
Πολύ αργά.Η Λουσίν είχε φύγει.