Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ:Η Πτώση της Αριστοκρατίας

Κεφάλαιο 7

Βράδιασε.Η Ελινέν καθόταν και αγνάντευε έξω στο μπαλκόνι.Τα αστέρια έλαμπαν απόψε.Έβλεπε επίσης τα φώτα από τα σπίτια των ανθρώπων.Βέβαια,δεν κυκλοφορούσε ψυχή.Παλιά οι Βερλίες ήταν γεμάτες ζωή.Τώρα όλα αυτά δεν ήταν παρά μια μακρινή ανάμνηση.
Εμφανίστηκε ο Νίνκαν.Η Ελινέν τον χαιρέτησε ευγενικά.Ο Νίνκαν δεν έπαυε να την κοιτά.Ήταν όμορφη με το πριγκιπικό της γαλάζιο μακρύ φόρεμα.Στο κεφάλι της,φορούσε μια μαύρη στέκα με μαργαριτάρια πάνω της.Τα μισά μαλλιά της τα είχε μαζέψει.Τα υπόλοιπα έπεφταν ελεύθερα μέχρι τη μέση της.
Οι δυο τους ήταν αμίλητοι.Ώσπου η Ελινέν έσπασε τη σιωπή.
"Γιατί είπες ότι όποιος δείχνει σεβασμό σε κάποιον,τον φοβάται;Γιατί να μη νιώθει σεβασμό για το έργο κάποιου,τα ανδραγαθήματά του,για το ανεπιτήδευτο ήθος του και για το μεγάλο κύρος του;"ρώτησε η Ελινέν.
"Κάποιες φορές ισχύει.Ας πούμε τους ισχυρούς γιατί νομίζεις ότι τους σεβόμαστε;Για να μην μας κάνουν κακό;"
"Εγώ δηλαδή που θεωρούμαι ισχυρή,πιστεύεις ότι θα σε έβλαπτα ποτέ;"τον ρώτησε πάλι.
Ο Νίνκαν δεν απάντησε.Την κοίταγε απλά επίμονα.Η Ελινέν δεν ήξερε τι ήθελε να απαντήσει.
Έτσι έστρεψε αλλού το βλέμμα της.Δηλαδή στο φεγγάρι.Τα ανοιχτοκάστανα μάτια της έλαμπαν στο φως του.
"Πες στους άλλους ότι θα φύγουμε με την αυγή"είπε ξερά.
Ο Νίνκαν έφυγε.
Όχι,δεν το πιστεύω...
Σκέφτηκε από μέσα του.

Η Ελινέν κοιμόταν στο χρυσό κρεβάτι της.Άκουσε χτυπήματα στην πόρτα.
Έβαλε μια σκούρα κόκκινη μακριά ρόμπα πάνω από το άσπρο νυχτικό της.
Όταν άνοιξε την πόρτα ξαφνιάστηκε.Ήταν ένας ιππότης!
Φαινόταν ανήσυχος.
"Πριγκίπισσα!"
Τι στο καλό;!
Η Ελινέν πήγε να φωνάξει,αλλά ο ιππότης της έκανε νόημα να σωπάσει.
"Πριγκίπισσα,συγχωρήστε με που βρίσκω το θάρρος να σας κοιτάξω κατάματα και να σας συναντήσω μες τη νύχτα,αλλά είναι πολύ σοβαρό!"
Τι να συνέβαινε άραγε;Η Ελινέν εκείνη τη στιγμή,έχασε τη μιλιά της.
"Πέντε στρατιώτες του Άναξαρ κατευθύνονται εδώ για να σας σκοτώσουν!Πρέπει να φύγετε!"
Η Ελινέν ταράχτηκε.
"Πού τους είδες;"ρώτησε.
"Φτάνουν από λεπτό σε λεπτό!Τους είδα!Πλησιάζουν!"
Η Ελινέν μαζί με το νεαρό ιππότη βγήκαν έξω στο μπαλκόνι.
Οι στρατιώτες είχαν ήδη φτάσει και προσπαθούσαν να ανοίξουν την πόρτα.Είχαν μάλιστα σκοτώσει και τους ιππότες που φύλαγαν το κάστρο.

Η Ελινέν μπήκε στο δωμάτιο και ειδοποίησε τους άλλους.
Η Λάκσμι συνέχιζε να κοιμάται.Ροχάλιζε κιόλας.
"Λάκσμι!Ξύπνα!"φώναζε η Ελινέν,ενώ οι άλλοι είχαν ήδη βγει έξω.Η Λάκσμι απλά γύρισε πλευρό.

Αφού μάζεψαν τα πράγματά τους,έτρεχαν στους διαδρόμους.
Οι στρατιώτες μπήκαν μέσα.
Η Ελινέν πανικοβλήθηκε.
"Βγείτε από την πίσω πόρτα του παλατιού!Θα τους καθυστερήσω εγώ!"είπε ο ιππότης.
"Σε ευχαριστώ,γενναίε ιππότη!Η οικογένειά μου θα σου ήταν ευγνώμων!"είπε η Ελινέν.
"Θα θυσίαζα μέχρι και τη ζωή μου για σας,πριγκίπισσα"της είπε χαμογελώντας.Ο Νίνκαν από μακριά κοίταγε με καλά-καλά τους δυο τους.
Ο ιππότης έφυγε.
"ΠΑΜΕ!"φώναξε η Ελινέν και έτρεξαν.

Ο ιππότης έβγαλε το σπαθί του μαζί με άλλους και επιτέθηκε στους στρατιώτες.Δεν ήταν νεροδαμαστής,ούτε και κάποιοι άλλοι ιππότες που πολεμούσαν μαζί του.Μονάχα ένας ιππότης ήταν.Αλλά ημίαιμος.
Οι τρεις στρατιώτες ήταν νεροδαμαστές,αλλά οι δύο όχι.
Πολεμούσαν άγρια.Ένας στρατιώτης,έχωσε το σπαθί στο στέρνο του γενναίου ιππότη και τον χτύπησε με αυτό στο κεφάλι.
Ο ιππότης πέθανε.Οι άλλοι ιππότες έζησαν,σκοτώνοντας τους στρατιώτες.

Η πριγκίπισσα Ελινέν με τους συνοδοιπόρους της κατάφεραν να διαφύγουν.
Οι κάτοικοι,στο μεταξύ ποτέ δεν έμαθαν ότι η πριγκίπισσα βρισκόταν στις Βερλίες ή για το σκοπό της επίσκεψής της.Οι ιππότες και το υπόλοιπο προσωπικό φρόντισαν να το κρατήσουν κρυφό.
Αλλά δε τα κατάφεραν και πολύ καλά.

Η Ελινέν ήθελε να μάθει τι απέγινε εκείνος ο ιππότης.Αν γλίτωσε.Δε θα το μάθαινε ποτέ.