Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ:Η Πτώση της Αριστοκρατίας

Κεφάλαιο 25

Έφυγαν από το ναό,λαμβάνοντας υπ' όψιν τα λόγια του Ιερέως και επέστρεψαν στο παλάτι.Μετά από λίγες  ώρες,βράδιασε.Η δούκισσα Ελινέν βρισκόταν στο μπαλκόνι,σκεπτόμενη.Το Χαστρεβόγκισταχ ήταν σημαντικό βασίλειο.Στο Σαντορίν,η Ελινέν κυβερνούσε ως διάδοχος.Ήταν υποχρεωτικό η διάδοχος του θρόνου να κυβερνά ένα ή περισσότερα βασίλεια.Τάχα για να κάνει εξάσκηση πριν ανεβεί στο θρόνο.
Για να μάθει να εξουσιάζει.
Τέλος πάντων.Το θέμα ήταν ότι έπρεπε ένα από αυτά τα βασίλεια να προστατέψει.Ίσως σε αυτή τη μάχη,να απάλασσε τον κόσμο μια και καλή από αυτόν.Ίσως πάλι όχι.

Ο αέρας φύσαγε λιγότερο απ' ότι χτες.Ο Στέφανος την είδε στο μπαλκόνι.
Με το που την είδε,στη σκέψη του ήρθε η αδερφή του.Έμοιαζαν πάρα πολύ.
"Γιατί κάθεσαι μόνη σου εδώ έξω;"τη ρώτησε.
Η δούκισσα ξαφνιάστηκε.Η αλήθεια ήταν πως περίμενε να δει τον Νίνκαν.
Αναστέναξε.
"Απλώς έχω αγχωθεί από αυτά που μας είπε ο Ανώτατος Ιερεύς.Πώς θα προετοιμαστώ για εκστρατεία;Μπορώ να ζητήσω τη βοήθεια μερικών συμβούλων,αλλά δε νομίζω ότι θα έχει αποτέλεσμα..."είπε με μια έκφραση μελαγχολίας.
Ο Στέφανος προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να την κάνει να νιώσει καλύτερα.
"Ελινέν,δε θα νικήσουμε,αν δεν έχουμε πίστη και  δεν ελπίζουμε.Πάντως,δεν έχεις άδικο.Ο Άναξαρ είναι δυνατός.Αλλά σκέψου αυτό.Κανένας πόλεμος δεν κρατά για πάντα.Ας πούμε,ο πόλεμος των Ελ και των Ανουνάκι κράτησε έναν αιώνα.Κι όμως,οι Ελ νίκησαν.Γιατί να μην νικήσουμε και εμείς;"
Η Ελινέν ένιωθε ότι άκουγε τον δίδυμο αδερφό της,τον πρίγκιπα Γεώργιο.
Η Λουσίν,στο μεταξύ,χωρίς να πάρουν είδηση οι άλλοι,τους είδε μαζί.Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.Προφανώς,παρεξήγησε τα πράγματα.
"Μου θυμίζεις τον αδερφό μου"του εκμυστηρεύτηκε η Ελινέν.
"Και μένα τη μεγάλη μου αδερφή...Σου έμοιαζε λιγάκι"της είπε.
"Πώς την έλεγαν;"
"Ελπίδα".
Η Ελινέν παρατήρησε τη θλίψη στα μάτια του Στέφανου,όταν βγήκε από τα χείλη του αυτό το όνομα.
Η Ελινέν του έπιασε το χέρι και σφίγγοντάς το,του είπε:
"Από εδώ και πέρα,θα είσαι ο νέος μου αδερφός!"
Η Λουσίν το άκουσε αυτό.Ένιωθε να της φεύγει ένα βάρος.
Σταμάτησε λοιπόν να κρυφακούει και έκανε αισθητή την παρουσία της.
"Γεια παιδιά!Δε θα έρθετε για δείπνο;Η Λάκσμι έχει αρχίσει να σερβιρίζεται και δε θα  μείνει τίποτα για μας!Ελάτε!"
Μπορεί η Λάκσμι να κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες φαγητού,όμως δεν ήταν καθόλου παχουλή.Είχε καλό μεταβολισμό και ήταν πετσί και κόκαλο.
"Ωραία,ας πάμε μέσα!"είπε η Ελινέν.Ο Στέφανος έπιασε τις δυο κοπέλες αγκαζέ και είπε με έναν καυστικό και γαλαζοαίματο τόνο:"Πάμε,δεσποινίδες μου!"

Η Ελινέν,μετά το δείπνο,πήγε στο λουτρό του παλατιού.Καθόταν σε μια γωνία,τυλιγμένη με μια λευκή πετσέτα.
Δίπλα της,ήταν ακουμπισμένος ένας καθρέφτης.Τον πήρε και κοιτάχτηκε.
Κάτω από τα μάτια της,είχε μαύρους κύκλους.
Μερικές τούφες των μαλλιών της ήταν γκρίζες,αντί να είναι κατάμαυρες.Και όλα αυτά από το άγχος και τη στενοχώρια.

Ο Νίνκαν,ο Στέφανος,η Λάκσμι και η Λουσίν βρισκόντουσαν έξω από το διαμέρισμα της Ελινέν.Είχαν καταλάβει ότι κάτι την απασχολούσε.
Καθώς περίμεναν,αίφνης,η Ελινέν εμφανίστηκε μπροστά τους.Τελικά,δεν βρισκόταν στο διαμέρισμά της.
Και οι τέσσερις παρατήρησαν ότι η Ελινέν φαινόταν πραγματικά εξαντλημένη.
"Παιδιά,δεν πάτε στα δωμάτιά σας;"τους είπε αυστηρά.
"Σε περιμέναμε.Πρώτα θα κοιμηθεί η πριγκίπισσα και μετά εμείς!Ας τηρήσουμε το πρωτόκολλο.Καληνύχτα!"πέταξε βλακεία η Λάκσμι.
Η Ελινέν δεν είπε καν καληνύχτα.Απλά μπήκε στο βασιλικό της διαμέρισμα και έκλεισαν οι πόρτες.
"Τι έχει τέλος πάντων;"αγανάκτησε η Λουσίν.
"Πήγαινε να της μιλήσεις!"είπε αιφνιδιαστικά η Λάκσμι τον Νίνκαν.
Εκείνος άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.
"Γιατί εγώ;"διαμαρτυρήθηκε.Η Λουσίν και ο Στέφανος προσπαθούσαν να τον μεταπείσουν.Εκείνος αρνιόταν.Η Λάκσμι αποφάσισε να ασκήσει βία.Έπιασε τον Νίνκαν από τον αγκώνα,άνοιξε τις πόρτες,του έδωσε κλωτσιά και τον έβαλε μέσα.Η Ελινέν τρόμαξε.
Η Λάκσμι έκλεισε τις πόρτες περήφανα.Ο Στέφανος και η Λουσίν την κοιτούσαν με απορία.
"Πραγματικά,όλες τις υποθέσεις σου θα τις λύνεις με τη βία;"ρώτησε η Λουσίν.
"Γίνεται αυτός να ακούσει μια φορά;"ρώτησε και η Λάκσμι.Ειρωνικά,βέβαια.
"Τέλος πάντων.Ας φύγουμε"πρότεινε ο Στέφανος.

Ο Νίνκαν ένιωθε άβολα που ήταν μόνος του με την Ελινέν.Μετά από αυτό που έκανε η Λάκσμι,θα την προκαλούσε σε αγώνα νεροδαμάσματος.
Η Ελινέν σταμάτησε να κοιτά τρομαγμένη.Τα έντονα καστανά μάτια της ήταν γεμάτα πόνο.
"Σε είδα κάπως...Ίσως...θα ένιωθες καλύτερα αν...αν μου μιλούσες;"τραύλιζε.
Η Ελινέν αναστέναξε.
"Δεν ξέρω πια,Νίνκαν.Όλος ο κόσμος  βασίζεται σε μένα.Δεν νομίζω να μπορώ να τους βοηθήσω όλους..."
"Ελινέν...σε παρακαλώ...μην το σκέφτεσαι και ρίχνεις το ηθικό σου...Δεν μπορώ να σε βλέπω στενοχωρημένη"είπε.Φάνηκε λες και ανησυχούσε για αυτήν.
"Γιατί νοιάζεσαι τόσο πολύ;"ρώτησε η Ελινέν.
Ο Νίνκαν μισογέλασε.
"Τι πάει να πει αυτό;Όλοι νοιάζονται για σένα".
"Δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι αυτή τη στιγμή,αλλά εσύ!"
Ο Νίνκαν δεν μπορούσε να εκφραστεί με λόγια.
Έτσι,την φίλησε.Η Ελινέν ένιωθε τόση ευτυχία εκείνη τη στιγμή.
Όμως...
Η ευτυχία χάθηκε,όταν ο Νίνκαν σταμάτησε να τη φιλά.Τραβήχτηκε απότομα μακριά της.
Η Ελινέν έμεινε άναυδη.Κόντευε να κλάψει.
"Ελινέν...Εγώ..."
Η Ελινέν τον κοίταξε με το πιο ψυχρό βλέμμα της και του είπε απλώς:"Το πρωΐ,να είστε έτοιμοι.Φεύγουμε από το Χαστρεβόγκισταχ".