Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ:Η Πτώση της Αριστοκρατίας

Κεφάλαιο 37

Η κόμισσα Ελινέν μαζί με τον Νίνκαν και τον Στέφανο,τους δυο λόρδους και φυσικά με τον στρατό της κατέφτασαν στη μεγάλη κοιλάδα.Δεν είχε εμφανιστεί ακόμη ο στρατός του άρχοντα Άναξαρ.Η Ελινέν προσευχήθηκε στον Ζέϊο και στην Ανώτερη Δύναμη.

Η Λάκσμι,η Λουσίν και οι δυο σύμβουλοι ηγήθηκαν υπέρ των τειχών.Η Λάκσμι και η Λουσίν κοιτούσαν με αγωνία τον ορίζοντα.
"Δε βλέπω τίποτα!"παραπονέθηκε η Λουσίν.
"Ηρέμησε.Η μάχη θα αρχίσει.Και θα τελειώσει σύντομα"καθησύχασε η Λάκσμι.Όλους τους διακατείχε ο φόβος και η αγωνία,αλλά και μια απαράμιλλη γενναιότητα.Ό,τι είναι να γίνει,θα γίνει.
Περίμεναν.Και περίμεναν.Ήταν μεσημέρι.Είχε ήλιο και λίγη συννεφιά.
Από τον ορίζοντα,ξαφνικά,φάνηκε κάτι.
Ήταν ο στόλος του Άναξαρ.

Απόλυτη σιωπή στη μεγάλη κοιλάδα.
Η Ελινέν από το θυμό της και την ανυπομονησία της θα έμπαινε στην κατάσταση του Έλληνα.Και δε θα μπορούσε να την ελέχξει.Δεν είχε μάθει ακόμη.
Σιωπή για λίγο ακόμη.
Ώσπου,φάνηκε ο στρατός του άρχοντα Άναξαρ.
Η Ελινέν έδωσε το σύνθημα.
"Επίθεση!"
Η σφαγή άρχισε.

Μία βόμβα από τα κανόνια του Άναξαρ κατέστρεψε μερικά σπίτια στην πόλη.
Η γη ταρακουνήθηκε από τις φλεγόμενες μπάλες κανονιού που έσκαγαν στη γη.
"Περάστε στην αντεπίθεση!Τώρα!"διέταξε η Λάκσμι.
Σε εκείνο το σημείο,η Λάκσμι άρπαξε από το χέρι τη Λουσίν και προσπαθούσε να βρει ένα κενό κανόνι.Τελικά,βρήκε.Και μάλιστα δυο κενά κανόνια.
"Στόχευσε στο κεντρικό πλοίο!"φώναξε η Λάκσμι στη Λουσίν.
"Εσύ τι θα κάνεις;"ρώτησε η Λουσίν αγωνιώντας.
"Θα βομβαρδίσω όσα περισσότερα πλοία μπορώ!"απάντησε αποφασισμένη.
"Μα είναι αδύνατον!"
"Κάνε αυτό που σου λέω!"
Τους βομβάρδισαν και στα τείχη σε μια φάση.
Υπήρξαν αρκετοί τραυματίες.Οι δυο σύμβουλοι προσπαθούσαν να ελέγξουν την κατάσταση.Πήγαν και βρήκαν τα δυο κορίτσια.Ο ένας σύμβουλος πρότεινε να στείλουν έναν αγγελιαφόρο στα δικά τους πλοία,για να ετοιμαστούν εκείνα για επίθεση.
Η Λουσίν και η Λάκσμι συμφώνησαν.
Η Λουσίν εκτόξευσε μια μπάλα κανονιού στο κεντρικό πλοίο.Αστόχησε.Μία μπάλα κανονιού του αντιπάλου συγκρούστηκε με τη δική τους.
Η Λάκσμι πέτυχε καμιά δεκαριά πλοία.Η Λουσίν ακολούθησε το παράδειγμά της.Η Λάκσμι παρατήρησε ότι μια βόμβα ερχόταν καταπάνω τους.Η Λουσίν ήταν έτοιμη να την αποκρούσει.

Η κόμισσα Ελινέν πετύχαινε με τα βέλη της κάμποσους αντιπάλους.Ο στρατός του άρχοντα Άναξαρ μεν ήταν ισχυρός,αλλά δεν εμπόδιζε κανέναν Ελ να ελπίζει σε νίκη.
Η Ελινέν δεν χρησιμοποίησε πολύ το νεροδάμασμα.Σύμφωνα με τον Ζέϊο,το νεροδάμασμα ήταν πνευματική τέχνη και όχι πολεμική.Σε τέτοιες περιπτώσεις,χρησιμοποιούνταν εν ώρα ανάγκης.Δηλαδή για άμυνα.
Αφού ξέμεινε από βέλη,χρησιμοποίησε το ξίφος της.Ένας στρατιώτης την τραυμάτισε,όχι σοβαρά,κάνοντας μια χαρακιλα στο λαιμό της.
Η Ελινέν τον πέτυχε στην καρδιά.
Της ήταν αβάσταχτο να σκοτώνει ανθρώπους,έστω και προδότες,μα στον πόλεμο δεν έχεις άλλη επιλογή.
Έπρεπε να αποτελειώσεις τον αντίπαλο.Αν δεν το έκανες εσύ,θα το έκανε αυτός.
Ο Νίνκαν μαζί με άλλους είκοσι στρατιώτες απέκρουσαν πολλούς αντιπάλους.Ο Νίνκαν ως όπλο είχε το σπαθί του και κάποιες άλλες φορές το νεροδάμασμα.Μάλιστα,έμπαινε και στην κατάσταση του Έλληνα,πράγμα ριψοκίνδυνο.
Ο Στέφανος με τα κοφτερά στιλέτα του αποκεφάλιδε δέκα αντιπάλους.Ένας πήγε να τον μαχαιρώσει πισώπλατα,αλλά εκείνος δάμασε τον πάγο,σχημάτισε ένα κοντάρι και το έχωσε στην καρδιά του εχθρού.Οι τελευταίες λέξεις του εχθρού ήταν:
"Συγχώρεσέ με αν πήγα να σε σκοτώσω,αλλά αναγκάστηκα.Εκστρατεύτηκα,δίχως να το θέλω.Η γυναίκα μου περιμένει να τελειώσει ο πόλεμος.Περιμένει το παιδί μας.Δεν ήθελα ποτέ να σκοτώσω κανέναν".
Το σώμα του κύρτησε.
"Και εγώ λυπάμαι,φίλε μου.Οι προδότες μας οδήγησαν στη διχόνοια.Μας έκαναν να μισούμε και να βλάπτουμε ο ένας τον άλλον..."
Παρόλο που τα λόγια αυτά ήταν συγκινητικά,ο στρατιώτης δεν τα άκουγε.Απεβίωσε.
Ο Νίνκαν πλησίασε τον Στέφανο.
Είδε πως ο φίλος του μετάνιωσε για αυτό που έκανε.
"Μην κατηγορείς τον εαυτό σου άδικα.Και αυτός το ίδιο θα έκανε στη θέση σου.Στον πόλεμο δεν υπάρχει οίκτος,Στέφανε.Ή εσύ ή αυτός!"
"Είχε γυναίκα και αγέννητο παιδί!"είπε ο Στέφανος έτοιμος να κλάψει.
"Όπως και χιλιάδες άλλοι που αυτή τη στιγμή που μιλάμε κάποιοι από αυτούς μπορεί να έχουν ήδη σκοτωθεί".
Ο Στέφανος έκλεισε τα βλέφαρα του άτυχου στρατιώτη και σηκώθηκε.
Επέστρεψαν στη μάχη.
"Πού είναι η Ελινέν;"ρώτησε ο Στέφανος.
Ο Νίνκαν κοίταξε τριγύρω.
Την είδε.Ήταν έτοιμη να αναμετρηθεί με τον Άναξαρ.
Όταν το βλέμμα της συνάντησε το δολοφονικό βλέμμα του Άναξαρ,δεν φοβήθηκε.Ένιωσε μίσος,οργή και εκδίκηση.
Έβγαλε ένα ουρλιαχτό και μπήκε στην κατάσταση του Έλληνα.
Δεν δάμαζε ταυτόχρονα τα τέσσερα είδη του νερού,εφόσον δεν είχε μάθει να ελέγχει την κατάσταση.
Δάμαζε αέρα που μετατρεπόταν σε νερό.Ο Άναξαρ έφτιαξε τείχος πάγου που έσπασε και χτύπησε πάνω σε έναν βράχο.
Ο Άναξαρ πέταξε ένα στιλέτο,το οποίο διαπέρασε ξυστά την Ελινέν.
Την γραντζούνισε και βγήκε από την κατάσταση του Έλληνα.Πέταγε μαχαίρια πάγου και ο Άναξαρ της πετούσε κοντάρια πάγου.Ύστερα,χρησιμοποίησαν τα σπαθιά τους.Ο άρχοντας Άναξαρ παράλληλα της ακούσε και ψυχολογική βία.
"Πού είναι ο μπαμπάκας σου να σε σώσει;Πουθενά!Είναι νεκρός!Όπως όλοι!Θα μπορούσες να τους βοηθήσεις όμως.Αλλά δεν το έκανες.Θα ένιωθαν ντροπή αν σε έβλεπαν!"
Η Ελινέν έσφιξε τα δόντια.
"Ήρθε το ΤΕΛΟΣ σου!"της είπε ο Άναξαρ και την χτύπησε στην κοιλιά με γροθιά νεροδαμάσματος.

Η Λάκσμι και η Λουσίν πάλευαν ακόμη.
"Πότε θα λάβουν δράση και τα δικά μας πλοία;"ρώτησε η Λουσίν και παράλληλα έριξε άλλη μια βόμβα κανονιού.
"Δεν ξέρω!"
Σε μια φάση,τα πλοία βυθίστηκαν.Τα πλοία της κόμισσας Ελινέν επιτέθηκαν από πίσω.Η Λουσίν,η Λάκσμι και οι σύμβουλοι και όλοι όσοι ήταν εκεί,ζητωκραύγαζαν και πανηγύριζαν για τη νίκη τους.
Έπειτα,ξαναστράφηκαν στα πλοία.
Αίφνης,όλα τα πλοία τους βυθίστηκαν με τη μία.
Όλοι πάγωσαν.Δεν έβλεπαν τίποτα πέρα από την ομίχλη.
Μέχρι που φάνηκαν τριάντα πλοία του Άναξαρ.
"Ω θεέ Ζέϊε!Μας έστησαν παγίδα!"είπε η Λάκσμι.
Βόμβες κανονιών ερχόντουσαν καταπάνω τους.