Me and my guitar

Hoofdstuk 1: proloog

Londen - 25 December 1996 - Jade Pov: 

'' Dashing through the snow. In a one horse open sleigh. O'er the fields we go. Laughing all the way. Bells on bob tails ring. Making spirits bright. What fun it is to laugh and sing. A sleighing song tonight.'' Het mierzoete lied schalde door de spierwitte luidsprekers van de Super-U. Ik plaatste mijn handen op mijn oren. “Waarom spelen ze dit lied elke seconde van de dag? Er zijn toch wel meer kerstliedjes!”

Geërgerd slenterde ik door de Super-U. “En waarom is het hier zo groot? Niemand vind hier toch iets terug? Het labyrint van de minotaurus is er niets bij!” Na 10 minuten rondgestruind te hebben, maar wat mij eerder een eeuwigheid leek, vond ik eindelijk wat ik zocht: het fluogele uithangbord waarop Elektrische apparaten in gifgroene letters stond geschreven. “Hopelijk is het nog niet uitverkocht.Ik wil mijn kleine zusje echt een superkerst geven.”

Ik liep de afdeling in en zag meteen staan wat ik zocht: een klein, lichtblauw cd-spelertje met de nieuwste cd van One Direction. “Mijn zusje zal dolenthousiast zijn als ze straks haar cadeautje krijgt. Drie maanden heb ik intensief gespaard, maar het zal zeker de moeite waard zijn”, dacht ik.

Velen onder jullie denken nu vast: “OMG, een cd-speler kost toch niet zoveel geld?” Helaas is niet iedereen even goed bedeeld en behoren mijn familie en ik tot deze groep. Ik woon in een eenvoudig gezin van 4. Mijn vader en mijn moeder zijn allebei leerkracht. Ze zijn onderbetaald en ze vertellen ons steeds dat ze zich kapot werken. Nu zal je zeker denken dat ze dan beter een andere job zoeken? Helaas is dit niet zo gemakkelijk, want mijn ouders hebben geen (deftig?) diploma? Geloof me, zonder diploma ben je niets in deze maatschappij!

“Vind je ook niet dat deze wereld zo f*cking oneerlijk is? Overal in de wereld zijn er personen die in armoede, oorlogen, opstanden, pijn, leed, verdriet… leven. Daarnaast heb je een heel klein deeltje van de aarde waar  mensen wonen die alles hebben: villa’s, geluk, liefde, een deftig diploma, eilanden, gouden sieraden, massale hoeveelheden eten… Er zijn zelfs individuen, zoals zangers, die zoveel geld hebben dat ze één schoen van 200 000 euro kopen, en dan zwijgen we nog over die andere schoen. Mijn ouders kunnen daar wel 20 jaar van leven en ik denk dat een kind in Afrika wel een heel leven daarvan kan leven! En wil je dan weten wat nog het ergste is? Arme mensen zullen altijd armer worden en rijke mensen altijd rijker. Zo zit deze kl*te wereld echt in elkaar.”

Ik zag dus het kleine lichtblauwe radiootje staan op het half kapotte rek en ik glimlachte.“Gelukkig, toch niet uitverkocht.” Ik nam de radio en wandelde naar de kassa. Plotseling viel mijn oog op het prijsetiketje. “30 euro! Vorige week kostte het maar 20 euro. Wat een oplichters!” De adrenaline begon door mijn lijf te gieren en ik voelde mijn hoofd rood worden. ”Rustig blijven. Spaar je energie voor nuttige zaken.” Ik ademde diep in en uit. “Wat een kl*tewinkel!” Ik nam mijn versleten portemonnee en zag dat er juist 30 euro inzat. “Verdomme! Wat een rotstreek!” Ik keek op mijn horloge. 18h45 wezen de wijzers aan of met andere woorden: er is geen tijd meer om naar een andere winkel te gaan. Niets kopen was ook geen oplossing, want ik wou de teleurgestelde blik van mijn kleine zusje echt niet zien. Ik stond volledig machteloos! Anderzijds zal al mijn zakgeld op zijn voor dit jaar als ik het radiootje koop. Ik twijfelde, maar nam toch de Siemens van het wankele rek. “Men moet dringend eens dit rek opknappen. Straks valt het nog om.” Snel stapte ik naar de kassa’s.  “Wat wil ik nu graag de keel van de winkeluitbater doorsnijden en hem daarna kruisigen, zoals in Spartacus. Zijn klanten zo oplichten, en dat net voor kerstmis! Zijn ziel zal zeker branden in de hel.”

In gedachten verzonken legde ik het radiootje op de rolband. Voor mij zag ik een dikke, oude vrouw staan met een kar vol peperduur speelgoed, die –zoals gewoonlijk– een babbeltje slaat met de kassierster. Geërgerd zuchtte ik. Altijd hebben oude mensen kritiek op de jeugd, maar zij zorgen wel voor het meeste ergernis bij anderen.  Na een halfuur wachten, had ze eindelijk afgerekend en verdween ze met 400 euro aan cadeautjes in de koude winteravond. Ik rekende snel af en liep naar buiten.