Me and my guitar

hoofdstuk 3: De keuze

Jade Pov:

In de ochtend gaat de deur open. Ik schrik op. Jim komt al grijnzend binnengelopen. "Er staan 2 personen buiten op jou te wachten." Ik kijk hem vragend aan. "MEEKOMEN!" brult hij. Ik sta op en loop achter hem. Hij leidt me naar buiten. Daar staan Niall en Simon.

Niall kijkt me verdrietig aan. Ik voel me nu al slecht, wat zal het dan straks zijn. Scooter komt aangelopen, terwijl Jim me vasthoudt zodat ik niet naar hen toe kan gaan. "Zo wat is jullie keuze?" Simon loopt naar hem toe en geeft hem een zwart koffertje. Jim geeft me een duwtje dat ik naar hen toe mag. Ik loop en spring in Niall's armen en knuffel hem. Hij blijft gewoon stokstijf staan. "Wat is er Niall?" Hij kijkt me vol schuld aan en draait dan zijn hoofd naar Simon. Simon knikt. Ik kijk hen onbegrijpend aan.

"Jade, ik moet je iets bekennen..." Het is doodstil. Scooter is al weg. "Ik heb iemand nieuw leren kennen. Sorry, het is voorbij." Ik kijk hem ongelovig aan. "Dit is een grapje toch?" Ik begin te lachen. Hij blijft serieus dat het me doordringt. Hij meent het. De tranen lopen over mijn wang. Ik laat hem los en loop naar Simon.

Huilend kruip ik in zijn armen. Hij wrijft over mijn rug wat me direct kalmeert. "Kom op meid, we gaan naar huis."  Ik knik. Als we de auto inzitten, zie ik dat niall staat  te huilen. Hij roept nog van I love you en don't believe all, maar we zijn al opweg naar de luchthaven. "Simon?"

Hij kijkt op. "Sorry." mompel ik oprecht. "Stil maar... We praten er straks over." zegt hij medelevend. Ik draai de verlovingsring tussen mijn vingers. Hoe kan dit zomaar gebeuren. Het leek allemaal zo perfect. Hij en ik samen gelukkig. En nu, zie me hier zitten.  Verraden. Simon parkeert de wagen en we kruipen op de privéget van Simon. 

Ik zet me in een zetel. Simon zet zich naast me. "Eigenlijk zo ik razend op je moeten zijn. Hoeveel nachten ik wakker van je heb gelegen. Hoe overbezorgd ik was. Hoeveel ik mezelf haatte omdat ik alle schuld op mezelf stak dat ik een slechte vader was...  Ik zou je moeten straffen. Maar zoals ik je hier zie zitten, gebroken, kan ik het niet." Het is even stil.

"Je moet me staffen Simon. Wat ik heb gedaan is onaanvaardbaar. Ik ben weggelopen met de jongen die je zei dat niet deugde en je hebt nog gelijk ook. Hij dumpte me, ik was juist niks voor hem. Hoe kan ik nou zo dom zijn om al die bullshit van hem te geloven. Waarom geloofde ik je niet. Jij had al het hele oog op de situatie." Er loopt een traan over zijn wang. "Ik ben gewoon stom dat ik naar niet naar mijn vader heb geluisterd."

Hij trekt me in een knuffel. "Doe je het nooit meer?" "Nooit, maar je moet me straffen." "Ik weet het. Laat me er even over nadenken." "Is goed." *Gelieve jullie gordels aan te doen we gaan landen.*

Eenmaal toegekomen, gaan we eerst naar de studio. "Zo de groep waar je inzat, is gedaan. Dus ga ik je verder alleen lanceren." Hij typt iets. "Zin in een tour?" Ik knik. "Goed, ik zoek nog een voorprogramma voor Ed Sheeran. Hij treedt vrijdag op in het Sportpaleis in Belgie. Dat is over 4 dagen." "Ik weet het niet Simon. Ik heb weken niet deftig gezongen. Ik kan zelfs niet zingen,.. "Ik zal je wel coachen schat en en je kan het wel." "Okey..."

Simon stuurt Ed een bericht dat ik zijn voorprogramma zou zijn. Daarna verlaten we de studio en gaan naar huis. Ik loop direct naar boven en start mijn laptop op. Op twitter zie ik allemaal haatberichten. Ik zucht en lees ze allemaal. Er staat een berichtje van Ed sheeran tussen. "Hey @jade_ouicestmoi, ben benieuwd naar ons concert Vrijdag :) Ik zie er naar uit. @ed_sheeran. " Ik lach. Toch nog iets goed. Mijn gitaar leunt tegen de muur aan. Ik glimlach en tokkel er een melodie op. :p Toevallig een liedje van Ed Sheeran. 

"Now I see fire, inside the mountain
I see fire, burning the trees
And I see fire, hollowing souls
I see fire, blood in the breeze
And I hope that you'll remember me"

Ik glimlach. Ik ben al 6 jaar fan van hem. Hij is gewoon een fantastische zanger en een wonderbaarlijke gitarist. "Jade!!" Ik loop naar beneden. Simon doet teken dat hij in de huisstudio zit. Hij geeft me een songtekst.. Ik zie dat het please don't say you love me is van Gabrielle. Hij zet zich achter de piano en zijn vingers glijden over de toetsen. Ik zet me achter de micro.

"Just please don't say you love me

'Cause I might not say it back
Doesn't mean my heart stops skipping when you look at me like that
There's no need to worry when you see just where we're at
Just please don't say you love me
'Cause I might not say it back........"

Hij speelt de laatste noot. Hij glimlacht. "En jij sweetheart, zegt dat je niet kan zingen? Dit laat me bijna wenen. Het is gewoon perfect." Ik glimlach. "Zullen we hem nu opnemen." Ik knik. We zingen het nog eens en dan plaatst hij het op youtube. Direct krijg ik superveel reacties, heel veel goede, maar ook enkele haatberichten.

Een traan loopt over mijn wang. "Simon ik kan het niet meer." Hij komt naar me toegelopen en leest mee. Hij pakt de gsm uit mijn handen en gooit hem tegen de grond. Het scherm breekt helemaal. "Sorry, ik wil niet dat je hele dagen dit aan het lezen bent. Ze zijn gewoon jaloers op jou. Laat ze doen. En doe nooit wat ze zeggen!" Ik knik. "NOOIT." "Ik hou van je." "Ik ook van jou pap."