Me and my guitar

Hoofdstuk 7: Dogs never bite me, just humans

Jade POV:

Buiten begint het al te schemeren. Een paarse gloed vult de heldere hemel. Ik zit voor het raam op mijn gitaar random deuntjes te tokkelen.

"Ik ben gewoon, zo doodgewoon,

Wie kijkt er naar me om,

ik ben niet zo een wonder,

Maar dat is juist bijzonder,"

*Ding Dong. Ding dong. Ding dong.* Daar gaat de bel, maar deze keer niet van de verlossing, maar van de hel.

Al zuchtend slenter ik de trap af. Aan dit alles moet een einde gemaakt worden, en wel nu meteen. Ik duw zachtjes de voordeur open. Daar staan ze dan, in het deurgat, Scooter en Josh, wachtend op mijn antwoord.  "Nee, sorry." Zeg ik snel, terwijl ik recht in hun ogen kijk, zo dat ik  zelfzeker overkom. Wat ik eigenlijk totaal niet ben.

Mijn moeder is naast mij komen staan, want opeens richt Scooter zich tot haar. ''Mogen wij haar even meenemen naar de studio, mevrouw? Zonder jullie erbij?'' vraagt hij beleefd,  "We willen haar een paar dingen laten zien die haar misschien nog van gedachten doen veranderen." Nee zeg alstublieft nee. ''Tuurlijk! Ze heeft toch vandaag niets te doen'', zegt mijn moeder vrolijk. Ik vervloek haar. Waarom zegt ze dit nu? Ah ja juist, ze heeft het geld van dit knoei gedoe nodig. Mam sluit de voordeur achter me, zodat enkel ik, Scooter en Josh achterblijven op het voetpad. ''Kom maar mee, jongedame!'' zegt Josh op een dwingende toon. Ik blijf even twijfelend staan, maar schoffel dan achter hun aan.

Josh opent het portier van de zwarte LandRover. ''Stap in.'' Niet hopen dat ik instap. Mama heeft me altijd geleerd niet bij vreemde mensen in de auto te stappen. Ik kijk hem geïrriteerd aan. ''Stap in!'' zegt hij op een iets dreigendere toon. Een rilling gaat door mijn lijf heen. Blijf hem aankijken, geen angst tonen, dit werkt enkel in je nadeel. "Komt er nog wat van? We hebben niet de hele dag de tijd! Stap nu in of we sleuren je erin. " buldert hij in mijn oorschelp. Ik leg een hand op mijn oor. "Maak me nog maar wat doof, ja!" 

"Nu heb je er zelf om gevraagd." Josh pakt woest mijn pols vast. Ik schreeuw het uit van de pijn als hij me letterlijk in de auto slingert. "Auw Verdomme, dit doet pijn." Heel mijn pols is rood aangelopen. Het portier wordt hard achter me dichtgesmeten en ik hoor een klik. Kinderslot, Shit, bende Vandalen, Laat me eruit! Josh en Scooter stappen vooraan in. Josh start de motor en we driften de straat uit. Ik zeg geen woord onderweg. Wie denken ze wel dat ze zijn om me zo te behandelen.. ? En what the f*ck zijn ze nog van plan?

Even later stopt de auto bruusk. Ik vlieg naar voren. "Waar was dat voor nodig?!" "We zijn er." Het portier wordt voor me geopend en ik stap uit. Voor me zie ik voor me een prachtig wit-zwart gebouw in retrostijl. "Dit is onze studio. Mooi he?" glimlacht Scooter naar me. "Ja, en dan?" zeg ik nonchalant. "Ik wil terug naar huis." Scooter gromt: "Man, ik zou het niet proberen als ik jou was, wees toch gewoon eens een lief meisje in de plaats van een arrogante bitch. We hebben je nog niets misdaan." Hij legt de nadruk op nog.  "En wat deden jullie dan daarstraks? Niets zeker? Het doet echt pijn." zeg ik boos. Hij zwijgt vastbesloten. 

We lopen de studio binnen. "Ga met haar naar kantoor 3. Ik ga terwijl de documenten halen." beveelt Scooter aan Josh. Josh knikt en leidt me een kamertje binnen. Het was redelijk kil: de muren waren wit geschilderd en in het midden stond een tafel met 4 stoelen. Ik plof me neer in een van deze en richt me tot Josh. "Wanneer hebben jullie eindelijk door dat dit nutteloos is? Ik ga toch niet tekenen." Roep ik wanhopig. Ik begin het stilletjes aan vervelend te vinden.

Een grijns vormt op Josh lippen. "Lieve kleine meid, heb je nu eindelijk door dat je mening ons geen bal kan schelen. Jij bent ons doel en we zullen het bereiken." Ik draai met mijn ogen. "Nou succes dan met dit gekkenwerk."  De deur valt krakend open, Scooter komt binnengelopen met een rode map en doet een teken naar Josh dat hij even moet komen. Josh loopt samen met hem weer naar buiten. "We zijn direct terug meid. Even iets overleggen. Blijf." Alé, ze gaan weer beginnen met hun nutteloze onderneming. Verveeld leg ik mijn voeten op de tafel.