Kai El Tor

II

Nadat vader was gestorven had Bran zijn taken over genomen en een van die taken was om mijn huwelijk te regelen. Hij moest dus de banden met Kai El Tor opnieuw aansmeden. Hij stuurde verschillende brieven naar het noorden, maar kreeg nooit antwoord. Pas toen hij een gezant stuurde en deze terug kwam met grote, verschrikte ogen, kregen we te horen wat er was gebeurd. De geliefde vrouw van het clanhoofd was gestorven aan een lange, slepende ziekte. Heel Kai El Tor had gerouwd om dit verlies. 

Ze was een aparte vrouw geweest, een die steeds voor iedereen klaar stond met haar wijsheid en haar kennis van kruiden. Het maakte haar niet uit of je een clanhoofd was of een arme bedelaar, bij haar kon je steeds terecht. Het clanhoofd van Kai El Tor was gebroken na de dood van zijn geliefde echtgenote. Op de koop toe bleef hij alleen achter met zijn zoon. Hij wilde zijn jongen niet zien opgroeien zonder moeder, dus ging hij op zoek naar een nieuwe bruid. Deze vond hij vrij snel. Ze was net zoals zijn vorige vrouw bedrijvig in de kunst van de geneeskrachtige kruiden. Ze trouwden, maar het clanhoofd kon zich nooit over het verlies van zijn eerste vrouw zetten. Uiteindelijk stierf hij aan een gebroken hart, zo werd er verteld.

"Als beide clanhoofden die deze regeling hebben getroffen, dood zijn, dan gaat het huwelijk toch niet door?" had ik hoopvol gevraagd aan mijn broer. Hij had zijn hoofd geschud.

"Sorry, Aine. Er zijn papieren opgemaakt die vader heeft getekend. Het huwelijk gaat door. We hebben ons woord gegeven,"

"We moeten alleen de zoon zien te vinden, mijn heer," had de gezant gemompeld.

"Excuseer?"

"Het gerucht doet de rond dat de zoon verdwenen is," had de gezant geantwoord nadat hij zijn keel had geschraapt.

"Verdwenen?"

"Sja. Weg. Niemand heeft hem nog gezien sinds de dood van zijn vader. Er zijn mensen die zeggen dat hij gevlucht is omdat hij geen clanhoofd wilde worden. Hij zou zulke verantwoordelijkheid nooit gewild hebben. Er zijn andere mensen die zeggen dat zijn stiefmoeder hem vergiftigd heeft met een van haar kruidendrankjes. Er zijn nog andere mensen die zeggen dat hij gek is geworden na de dood van zijn vader en opgesloten wordt gehouden in de hoogste toren van de burcht. Niemand weet het eigenlijk zeker, mijn heer,"

Ik had me opgelucht gevoeld na dat gesprek met de gezant. Als er geen zoon was, dan was er ook geen huwelijk. Als er geen huwelijk was, dan kon ik op mijn beide oren slapen en gewoon verder gaan met mijn leventje alsof er geen vuiltje aan de lucht was.

Maar wat als die zoon had gehoord over deze regeling? Wat als hij had gewacht tot het Maanfeest? Wat als hij zich opeens bekend ging maken? Ik keek naar mijn voeten. Mijn hart ging als een gek te keer. Ik wilde helemaal niet trouwen met een man die ik niet kende. Wat als hij een moordenaar was? Of een tiran? Of een man die zijn bedienden sloeg? Ik wilde een man leren kennen voor ik me er aan zou verbinden voor de rest van mijn leven. Maar ik wist dat ik nooit tegen de wil van mijn vader of die van Bran zou ingaan. Als ze van mij verwachten dat ik trouwde met deze onbekende, dan zou ik dat ook doen. Betrouwbare Aine.

"Je voeten moeten wel heel interessant zijn," hoorde ik. Ik keek geschrokken op en zag het grijnzende gezicht van de jongeman die eerder naar me geglimlacht had. Ik voelde opnieuw al het bloed naar mijn gezicht trekken. Hij was een knappe jongeman. Groot en gespierd, met brede schouders. Zijn lange, gitzwarte haar had hij bijeen gebonden en in zijn donkere ogen blonken pretlichtjes. Ik zag hoe enkele meisjes achter hem naar ons keken met verbaasde blikken in hun ogen. Hoe kon iemand als hij iemand als mij interessant vinden?

"Oh," was het enige wat ik kon uitbrengen terwijl ik mijn schouders ophaalde.

"Wil je dansen?" vroeg hij en wees naar de plek waar nu nog meer mensen in verschillende kringen aan het dansen waren. Ik schudde mijn hoofd.

"Aine!" hoorde ik iemand achter me sissen. Het was duidelijk de stem van Ervin. Ik wierp een blik over mijn schouder. Hij keek me gespeeld streng aan en trok een van zijn wenkbrauwen op. Ik wist wat hij bedoelde. Hij moest het zelfs niet luidop zeggen. Ik moest me amuseren van hem en als deze jongeman mijn grote liefde was, dan zou ik het weten. Ik kon mijn eigen pad nog altijd maken, had hij tijdens onze laatste ontmoeting gezegd. Het was nog niet te laat. Er mochten dan documenten zijn die mij verbonden met de zoon van Kai El Tor, zolang die zoon er niet was, moest ik mijn leven niet pauzeren.

"Ja hoor," stotterde ik en nam zijn uitgestrekte hand aan. De jongeman leidde me door de menigte mensen naar de dansvloer.

"Mijn naam is Liam," zei hij zachtjes terwijl hij zijn handen op mijn heupen legde en met de kringen vol dansende koppels in trok. Lachend zwaaide hij me in het rond. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Hij bleef me aankijken alsof ik de enige persoon was voor hem in deze wereld en ik voelde me warm worden van binnen. Misschien was er dan toch hoop voor mij. Hij hield me stevig vast terwijl hij me in het rond zwierde op de maat van de muziek. Ik hield nu al van die sterke handen en armen. Ze voelden zo veilig aan, zo beschermend.

De rest van de avond dansten we en dansten we en dansten we. Af en toe stopten we om wat bier of appelwijn te drinken of om een van de lekkere hapjes te eten. Mijn kapsel had het volledig begeven. De honderden kleine vlechtjes waren losgekomen tijdens het wilde dansen. Ik probeerde tijdens een van onze pauzes het beste te maken van het kapsel door van de kleine vlechtjes een grote vlecht te maken.

"Wat ben je mooi," fluisterde Liam in mijn oor. Hij moest maar naar me kijken of iets in mijn oor fluisteren en ik bloosde. Ik wilde niet zo een stom wicht zijn dat enkel giechelde en bloosde, maar ik kon niet anders in de buurt van deze man. Hij was de eerste die me speciaal liet voelen. Ik was altijd het muurbloempje geweest, het meisje waar niemand naar om keek en nu was hier iemand die me vertelde dat ik mooi was, die de hele avond naar geen enkel ander meisje had gekeken en met niemand anders had gedanst. Was dit het? Was hij mijn grote liefde? 

"Ik wil bij jou blijven, lieve Aine," zuchtte hij toen de avond op zijn einde liep en de mensen in groepjes het binnenplein van de burcht verlieten. We stonden in de schaduwen van de muur en keken hoe de laatste koppeltjes nog aan het dansen waren.

"Ik wil jou niet laten gaan," fluisterde ik terwijl ik naar hem op keek. Hij streek een van de kleine vlechtjes achter mijn oren en glimlachte naar me. Ik voelde mijn knieën knikken. Ik wilde echt dat hij bleef en dat hij naar Bran ging om mijn hand te vragen.

"Kom met me mee!" fluisterde hij opgewonden terwijl hij mijn handen in de zijne vast pakte.

"Wat? Nu? Naar waar?"

"We kunnen weglopen, jij en ik. We kunnen de heuvel op klimmen en samen de zon zien op komen. Ik wil niet dat deze nacht eindigt,"

Ik keek verbaasd naar onze handen. Hoewel ik graag bij hem wilde blijven, moest het allemaal niet van mij.

"Anders... Anders moeten we morgen afspreken. Dan kunnen we elkaar terug zien," antwoordde ik. Hij keek me aan met trieste ogen en schudde zijn hoofd. Hij zei geen woord meer. Ik keek naar de aanwezigen op het binnenplein. Bran en Maureen waren al een hele poos terug de burcht in gegaan. Maureen was hoogzwanger en ze was meestal snel moe. Ervin was met de andere priesters terug de bossen in getrokken en Roisin en Quinlan stonden op de dansvloer, dicht tegen elkaar aan.

"Goed dan," mompelde ik, "maar we moeten snel zijn. Mijn zus mag me niet zien,"

Ik wees naar de twee figuren die helemaal in hun dans op gingen.

"Ik denk niet dat dat een probleem gaat vormen," grinnikte Liam. Ik moest er zelf ook wel een beetje om lachen. Hij greep mijn hand en in de schaduw van de muur liepen we naar de toegangspoort. De wacht had deze avond vrij gekregen. Het Maanfeest was per slot van rekening een feest voor iedereen. Niemand zag ons in de donkere nacht glippen.