Kai El Tor

XIX

Vrouwe Morrigan aaide me over mijn haar.

"Na het eten laat ik een warm bad voor je klaar maken zodat je je wat kan opfrissen. Hopelijk krijgen we al dat vuil van onder je nagels vandaag. En wat is dat? Bloed? Oh lieve deugd,"

Liam ging tegenover me zitten en keek toe hoe ik at. Ik had moeite met slikken, maar ik wist dat mijn lichaam dit nodig had. Ik kon Beer maar niet uit mijn hoofd zetten. Ik moest iets doen om hem te redden, alleen kon ik niets verzinnen. Tenzij ik mijn eigen kaarten slim uitspeelde. Zij konden deze spelletjes spelen met mij, maar ik kon ze even goed spelen met hen.

"Ik blijf hier gedurende twee weken," verbrak ik de stilte. Vrouwe Morrigan en haar zoon keken me afwachtend aan, "Intussen kunnen we regelen wat er te regelen valt voor de uitvoering van de overeenkomst tussen onze vaders, maar ik doe dit op een voorwaarde,"

Er viel een stilte. Twee paar groene ogen keken me aan. Ik haalde diep adem.

"Mijn beer krijgt vrijgeleide naar het bos aan de westelijke kant van het Grote Meer," zei ik kordaat, "Hij heeft me gered en tot hier begeleid. Hij verdient het niet om te sterven,"

Vrouwe Morrigan snoof verontwaardigd. Ze drukte haar lippen op elkaar zodat haar mond een dunne streep werd. Dit was een zeer gevoelig onderwerp bij mijn toekomstige schoonmoeder. Ik zag hoe Liam haar hand vast nam. Hij ving haar blik en knikte.

"Goed dan," mompelde ze.

"En," voegde ik er snel aan toe, "Ik wil hiervan getuige zijn dat mijn beer veilig en gezond het bos kan in gaan,"

Vrouwe Morrigan draaide met haar ogen en knikte. Ik zou Beer nog een laatste keer kunnen zien. Nog een laatste keer. We zouden afscheid kunnen nemen van elkaar. Hij zou zijn eigen weg kunnen gaan en ik de mijne. Mijn hart voelde zwaar aan, maar dit was de beste oplossing. Er speelde een kleine glimlach rond de mond van vrouwe Morrigan.

"Morgen bij dageraad laten we hem gaan," zei ze zelfzeker, "En jij zal kunnen toekijken vanuit een van de torens. Dan heb je een goed zicht op wat er allemaal gebeurd,"

Ik wilde protesteren. Ik wilde eisen dat ik naast hem zou kunnen staan, dat ik hem moest kunnen aanraken, maar daarvoor was het te laat. Ik moest vrede nemen met deze regeling. Hij zou me nooit kunnen horen vanaf die afstand. Hij zou me nooit kunnen zien, maar hij zou weten dat ik zijn vrijgeleide voor hem had geregeld.

Na het eten werd ik door een bediende meegenomen naar mijn eigen vertrekken. Er stond een bad tot aan de rand gevuld met dampend water op mij te wachten. Het water rook naar rozen. De mollige dame die me had begeleid hielp met met het uitkleden. Het mannenhemd werd over mijn hoofd getrokken en op de grond gegooid. De jurk werd los geknoopt en ook op de grond gegooid. Ik stapte uit mijn laarzen. De bediende wilde ze bij de rest van mijn oude kleren gooien, maar ik hield haar tegen. Ze keek verbaasd naar het unieke schoeisel en zette ze vervolgens aan het voeteinde van het bed. Ik stapte in het bad en liet de warmte over me heen spoelen. Dit was zalig. Dit was absoluut heerlijk. Ik ging kopje onder en bleef zo even liggen tot ik het gevoel had dat ik zou stikken. De bediende begon met een stuk zeep mijn haar te wassen.

"Heeft u per ongeluk iets gehoord over mijn broer Bran van Meigh an Dar?" vroeg ik haar terwijl ik voor me uit keek en haar haar werk liet doen. Ze kuchte.

"Er wordt gezegd dat heer Bran een flinke som goud wil geven aan de persoon die zijn zus terug bij hem brengt. Er is heel lang naar u gezocht geweest, vrouwe. In Kai El Tor hebben verschillende groepen mannen van heer Bran gezocht, zonder iets te vinden. Maar nu heer Liam u veilig hier heeft gebracht, vermoed ik dat het niet meer lang zal duren voor u uw familie terug zal zien, vrouwe,"

Ze liet een handvol warm water over mijn hoofd spoelen en kneedde met haar handen de zeep in mijn haar. Ik hoopte dat ze gelijk had.

"En kan u me misschien vertellen of de vrouw van heer Bran intussen bevallen is?" vroeg ik met een klein stemmetje. Pas nu realiseerde ik mij dat de kans dat ik die grote gebeurtenis had gemist zeer groot was.

"Oh, het spijt me vreselijk, vrouwe, maar daarover ben ik niet op de hoogte. Ik kan het wel even navragen bij de rest van de bedienden. In de keuken werkt een jong meisje die veel familie heeft in Meigh an Dar. Als je schoonzus is bevallen, dan zal zij het zeker weten,"

De bediende kneep in mijn schouder. Ik draaide me naar mijn hoofd zodat ik haar kon zien. Ze keek me glimlachend aan. Met tranen in mijn ogen bedankte ik haar. Het was fijn om een vriendelijk gezicht te zien en om te weten dat er mensen waren die me wilden helpen.

Nadat ik was gewassen en helemaal naar rozen rook, stak de bediende me een nachtjapon toe.

"Ik denk dat u wel even wat slaap kan gebruiken, vrouwe," knipoogde ze. Ik knikte. Ik had inderdaad niet veel geslapen de afgelopen nacht door de aanval van de wilde honden. De dagen wandelen hadden me ook helemaal uitgeteld. Ik trok de nachtjapon over mijn hoofd. De bediende begon met lange halen door mijn haar te kammen. Ik wreef uitgeteld in mijn ogen.

"Ziezo," hoorde ik de vrouw zeggen nadat ze mijn haar bij elkaar had gevlochten. Ze trok een gordijn opzij waar ik al een hele tijd naar had gestaard. De andere gordijnen waren allemaal open zodat het laatste beetje van het zonlicht binnen dwarelde. Deze gordijn was gesloten, hoewel die muur op het westen gericht was. Geschrokken zette ik een stap achteruit. Ik zag het meisje in de spiegel hetzelfde doen.

"Oh jee," mompelde ik. Ik zag er graatmager en lijkbleek uit. Mijn ogen lagen diep in hun kassen en mijn wangen waren ingevallen. Mijn sleutelbenen staken sterk af onder mijn huid. Ik was blij dat ik mijn nachtjapon aan had, want ik had schrik voor de ravage onder die dunne stof.

"Rust goed uit, vrouwe, en eet goed," zei de bediende en legde voorzichtig haar handen op mijn schouders, "U kan alle kracht gebruiken nu. Als u iets nodig hebt, dan vraagt u maar naar mij. Mijn naam is Oona,"

Ze maakte een korte buiging voor me en verliet toen de kamer. Ik trok de gordijn snel terug voor de grote spiegel en kroop in het bed. Een heerlijk zacht bed dat heerlijk rook. Ik legde me op mijn zij. Dagen, of waren het intussen weken, had ik hier naar verlangd, maar nu leek er iets te missen. Die veilige poot om me heen en dat warme berenlijf naast mij. Ik voelde de tranen in me op komen en besloot ze niet tegen te houden. Uiteindelijk huilde ik mezelf in slaap.