Kai El Tor

XXIII

"Er is een brief toegekomen van de zus van Caitlin," vertelde Oona terwijl ze mijn haren probeerde te vlechten. Het was de ochtend van de tiende dag van mijn verblijf op Kai El Tor. Ik had nooit gedacht dat een brief er zo lang over zou doen van Meigh an Dar naar Kai El Tor en terug. Al bij al was het maar een dagreis per paard. Misschien had mijn broer er lang over gedaan om een plan uit te dokteren en dit neer te pennen. Ik was zo benieuwd en ik hoopte dat er een brief bij zat aan mij van mijn broer.

"Oona, zullen we mijn haar voor een keer gewoon zo laten?" vroeg ik. Ze keek me vragend aan in de spiegel. Ik haalde mijn schouders op. Nog een laatste keer haalde ze de borstel door mijn haar en vlocht er een doodgewone vlecht in. Meer moest dat niet zijn voor mij.

"Dank je," zei ik zachtjes.

"Dat is graag gedaan, liefje," lachte ze, "Kom, naar de keuken. Ik ben even nieuwsgierig als jou naar die brief,"

Ze knipoogde naar me en nam me bij de arm. Samen liepen we aan snel tempo door de gangen van de burcht. De nachtwacht begroette ons vriendelijk als we hen tegenkwamen, maar voor de rest waren de gangen verlaten.

In de keuken zaten Caitlin en de kok ons gespannen op te wachten. Caitlin haalde een brief uit de zak in haar schort.

"Deze zat bij de brief van mijn zus," zei ze meteen terwijl ze de briefomslag in mijn handen duwde, "Hij heeft de zegel van Meigh an Dar,"

Ze wees er naar. De brief was inderdaad dichtgeplakt met kaarsvet waarin het embleem van mijn familie was gedrukt. Op de voorkant stond mijn naam in een sierlijk handschrift. Ik verbrak het zegel en liet mijn ogen over de woorden vliegen.

"Lieve Aine," las ik voor, "We zijn zeer blij om eindelijk nieuws van je te ontvangen. Nadat je bijna een maand geleden verdween hebben we er alles aan gedaan om je te vinden. Helaas zonder enig resultaat. Zoals je weet is de overeenkomst die vader heeft gesloten met de vader van heer Liam bindend. We kunnen deze overeenkomst helaas niet breken, hoe graag ik dit ook zou doen, lieve zus. Ik stel voor dat ik de eerste dag van volle maan tot bij Kai El Tor kom en je kom halen. Zo weten we dat je veilig en wel thuis kan komen, Aine. Ik zal tijdens mijn komst samen zitten met heer Liam om te bespreken hoe we jullie huwelijk zullen regelen. Het spijt me, lieve zus. Natuurlijk zal ik mijn best doen om dat huwelijk zo lang mogelijk uit te stellen, maar ooit zal het moeten gebeuren. Ik kan hier helaas niet om heen. Een woord is een woord en zeker als het zwart op wit staat. Liefs, je broer,"

Ik liet me neer zakken op de bank bij het open vuur. Ik probeerde de krop in mijn keel weg te slikken. Ergens had ik gehoopt dat mijn broer zou schrijven dat hij ervoor zou zorgen dat er geen huwelijk zou komen omdat het de reinste onzin was dat twee vaders hun kinderen met elkaar verbonden zonder de kinderen zelf er een keuze in te laten. Maar die woorden stonden er niet. Hij zou proberen alles zo lang mogelijk uit te stellen. Bran zou er in slagen om toch enkele weken tijd te winnen en in die tijd zou er misschien een nieuw plan worden uitgedokterd. Ik kon ontsnappen naar de oostelijke koninkrijken en vrij zijn. Ik kon een vrouw van de nieuwe God worden in het zuiden. Ik kon mezelf verhangen of vergiftigen als laatste wanhoopsdaad. Alles was beter dan te moeten trouwen met Liam. Alles.

"Ach, meisje," zuchtte Oona. Ze gaf me een glas water. Ik keek er naar en nam er vervolgens een paar slokken van.

"Het is niet eerlijk," fluisterde Caitlin terwijl ze een traan weg veegde.

"Wat is niet eerlijk?" vroeg ik verbaasd. Caitlin keek even naar Oona en dan terug naar mij.

"Dat je niet mag kiezen met wie je trouwt," zei ze stil, "Ik heb Ronan en hij is mijn rots. Hij is er voor mij wanneer ik hem nodig heb. Hij wil me gelukkig zien, het liefst iedere moment van de dag. Hij houdt van me om wie ik ben, niet omdat ik toevallig de dochter van een clanhoofd ben of van een rijke handelaar of zo. We kiezen voor elkaar. We houden van elkaar. Dat dat jou ontzegd wordt, vrouwe Aine, daar word ik kwaad van. Je verdient het om iemand te hebben die van je houdt en waar jij van houdt,"

Ik nam haar hand vast en kneep er zachtjes in. Ze keek met tranen in de ogen aan. Oona legde een arm rond haar schouders. Over de wangen van de blonde keukenmeid stroomden nu tranen.

"Mijn broer verzint er vast wel iets op," fluisterde ik hoewel ik er niet meer in geloofde. Het was zoals het was.

"Hoe weet je broer dat je hier bent?" brieste vrouwe Morrigan terwijl ze met een brief zwaaide. We zaten zoals iedere middag met ons drie aan de grote tafel in de eetzaal. Ik haalde mijn schouders op.

"Er hebben genoeg mensen me gezien in de stad. De kans is groot dat een van de inwoners van Meigh an Dar me heeft gezien en dat heeft gemeld aan mijn broer," zei ik terwijl ik een stuk brood uit elkaar trok. Vrouwe Morrigan ging zitten en gaf de brief aan haar zoon. Die las hem in stilte. Zijn gezichtsuitdrukking sprak echter boekdelen. Hij was kwaad. Razend. Hij sloeg de brief neer op tafel.

"Dit is een probleem," siste vrouwe Morrigan. Ze ving de blik van Liam. Hij stond recht uit zijn stoel en begon zenuwachtig te ijsberen. Ik wilde vragen waarom dit een probleem was, maar ik beet op mijn tong.

"We moeten hem toelaten voorwaarden te stellen," zei hij verbeten, "De overeenkomst is niet eenzijdig,"

Nu was ik nieuwsgierig naar wat mijn broer had geschreven. Wat waren zijn voorwaarden geweest? Ik probeerde de brief tegenover me lag op de tafel te lezen, maar het was te moeilijk. Vrouwe Morrigan wierp mij een kwade blik toe.

"Als ze tot het Lichtfeest wegblijft dan zullen al de goede manieren die ik haar geleerd heb de afgelopen dagen weer vergeten zijn," snauwde ze.
Lichtfeest. Ik sperde mijn ogen wijd open. Bran had me een maand extra tijd verkregen. Een hele maand tot aan het Lichtfeest. Dat moest genoeg tijd zijn om een plan te bedenken en uit te voeren. Het moest gewoon. In mijn hoofd maakte ik een vreugdedansje.

"Och Moeder," bitste Liam terug, "Dat is toch helemaal niet belangrijk. Wat als heer Alan gehoor krijgt van deze nieuwe wending? Hij gaat dan zonder twijfel haar opnieuw proberen te ontvoeren. Daar ben ik zeker van, moeder. Zo is hij. Hij moet hebben wat hij wil anders rust hij niet. En denk eens aan alle andere opties die er zijn voor haar. Ze kan weglopen, ze kan snel trouwen met een andere man, ze kan... Weet ik het. Ze kan zoveel om onder dit huwelijk uit te muizen,"

Hij wierp mij een dodelijke blik toe. Ik slikte. Natuurlijk had hij gelijk. We zouden er alles aan doen zodat ik niet met hem moest trouwen en hij besefte dat maar al te goed.

"We zullen moeten onderhandelen met heer Bran," zuchtte ze alsof het een hele opgave zou worden. Mijn broer was streng, maar rechtvaardig. Als hij onderhandelde dat gaf en nam hij een beetje en zo hoorde het ook te gaan in een onderhandeling. Deze twee lieten uitschijnen dat mijn broer een waar dictator was. Ik voelde mezelf koken van binnen. Zij waren diegenen die me hier vast hielden. Heer Liam was diegene die iedere avond vroeg of we de volgende dag al niet konden trouw en vrouw Morrigan die liet me geen seconde mezelf zijn. Zij waren niet diegene die moesten zuchten en doen alsof ze in een hel terecht gekomen waren. Daar hadden ze het recht niet op.

"Goed dan," mokte Liam. Hij sloeg zijn armen over elkaar en liep nog een paar keer heen en weer door de kamer. Vrouwe Morrigan nam nog een beet uit haar appel en liet hem daarna onaangeroerd liggen op haar bord.

"We moeten dit bespreken, Liam," zei vrouwe Morrigan, "Nu meteen en niet waar zij bij is. Kom mee naar mijn studiekamer. Voorbereid kunnen we meer resultaat boeken dan dat we ons er zomaar in werpen,"