Kai El Tor

XXI

"Zo meisje," lachtte Oona me vriendelijk toe toen ik de terug aan de voet van de trap kwam. Ze veegde nog een laatste traan die over mijn wang biggelde weg en trok me toen tegen haar aan. Ik slikte en moest op mijn onderlip bijten om niet opnieuw in tranen uit te barsten.

"Het is niet makkelijk om afscheid te nemen van een vriend," suste ze, "maar hij is vrij en hij is veilig en hij zal altijd bij jou in je hart blijven,"

Ze liet me los en bekeek me onderzoekend. Ik knikte. Ze leidde me via een doolhof van gangen en trappen. Ik volgde haar zonder te weten waar we zouden uitkomen. Verbaasd keek ik haar aan toen we in de keuken toe kwamen.

"Het is nog te vroeg voor het ontbijt van de vrouwe en de heer, maar ik dacht wel dat je al honger zou hebben. Je hebt gisterenavond niets meer gegeten en je ziet er helemaal uitgehongerd uit, meisje," Oona deed teken naar twee jonge meisjes die bij het vuur stonden. Ze veegden snel hun handen af. De ene nam een kom en vulde die met een stevige pap uit de ketel en de andere sneed een groot stuk vers brood af en een stuk kaas.

"Dank je wel," lachte ik toen ze mijn ontbijt voor zetten.

"Het is niet veel," verontschuldigde het blonde meisje zich, "maar we zijn nog niet klaar met het ontbijt. Normaalgezien hebben we nog een uur of twee en...,"

"Oh, maar dat geeft helemaal niets hoor. Dit is al een feestmaal voor mij,"

Oona knipoogde even naar mij waarna ze aan de slag ging met het plooien van enkele vers gewassen lakens. Het was een af en aan geloop van mensen in de keuken. De wachters kwamen even hun handen en voeten warmen bij het vuur, een boer kwam enkele manden verse groenten brengen en een oude vrouw kwam binnen met een mand eieren. Ik bleef zitten aan de grote tafel bij de open haard en at langzaam mijn ontbijt op. Ik voelde me al helemaal verzadigd na vijf happen van de pap en twee happen brood, maar ik besloot verder te eten. Mijn lichaam was inderdaad verzwakt.

Ik had me licht in mijn hoofd gevoeld toen ik de trap had beklommen en ook toen ik hem was afgedaald. Ik had terug wat energie nodig en alle kleine beetjes hielpen. Het blonde meisje dat me eerder de kom pap had voorgeschoteld kwam naast me zitten.

"Oona zei me dat je van Meigh an Dar komt," zei ze vriendelijk. Ik knikte.

"Mijn ouders en mijn zus wonen vlakbij de burcht. Mijn vader had er een oom wonen die zijn hele leven boer was geweest en omdat mijn ouders Kai El Tor beu waren zijn ze bij hem ingetrokken. Hij is enkele maanden geleden overleden. Mijn vader is nu de trotse eigenaar van de boerderij. Het is geen makkelijk leven, maar ze wonen heel graag in Meigh an Dar. Je broer is een goede leider,"

"Waarom ben jij niet mee gegaan met hen?" vroeg ik verbaasd. Ik zag een blos naar haar wangen stijgen. Grijnzend keek ik haar aan.

"Hij heet Ronan. Ik ken hem al sinds ik klein was. Hij was mijn buurjongen en sja... Toen we ouder werden beseften we dat we meer voor elkaar voelden. We besloten samen te blijven in Kai El Tor. Hij werkt hier bij de wacht en ik als dienstmeisje. Binnenkort hopen we een huis te kunnen kopen zodat we aan ons eigen gezinnetje kunnen beginnen,"

Ik legde mijn hand op haar arm en kneep haar bemoedigend toe.

"Ik wens je het allerbeste," zei ik zachtjes. Blozend boog ze haar hoofd.

"Oh!" zei ze plots en keek me aan met grote ogen, "Oh, hoor me hier praten over mezelf. Oona had me gevraagd of ik iets wist over je schoonzus. Ik heb gisteren nog een brief ontvangen van mijn zus waarin ze schreef dat vrouwe Maureen bevallen is van een jongetje. Ze hebben hem Rian genoemd. Hij is kerngezond. Heer Bran en zijn vrouw wachten op jouw terugkomst om zijn naamfeest te kunnen vieren,"

Ik voelde een krop in mijn keel. Mijn neefje was er.

"En iedereen stelt het goed? Maureen?" vroeg ik haar. Mijn stem sloeg over. Ik had daar willen zijn. Ik had er willen zijn voor mijn broer tijdens die moeilijke uren die een man moet doorgaan terwijl zijn vrouw een kind ter wereld brengt. Hij had me enkele maanden toevertrouwd dat hij hoopte dat alles vlot zou gaan, want dat hij zonder zijn Maureen niet verder wilde.

"Mijn zus heeft daar niets over geschreven, dus ik denk dat alles goed gaat. Ik schrijf haar straks een brief terug en dan vraag ik haar er naar. Wil je dat ik haar laat weten dat jij hier bent? Ze is in dienst bij heer Bran, dus misschien kan ze een boodschap tot bij hem brengen,"

"Oh, als dat zou kunnen zou dat geweldig zijn. Ik denk niet dat ze op de hoogte zijn van mijn verblijf hier in Kai El Tor. Alleen weet ik niet of ik wel een boodschap mag doorgeven. Ik weet niet of vrouwe Morrigan dat toestaat en..."

"Liefje, je wordt hier tegen je wil gehouden. Natuurlijk mag je dan een boodschap doorgeven," hoorde ik Oona mompelen. De kok grinnikte. Het meisje stond recht en liep naar een doosje dat bij het raam stond. Ze haalde er een stukje papier en een stomp potlood uit en legde dat voor me op tafel.

"Schrijf maar iets aan je familie. Ik steek het bij mijn brief en die geef ik vanavond nog mee aan Dorian. Normaalgezien krijgt mijn zus de brief overmorgen," ratelde ze enthousiast.

Ik beet op mijn onderlip. Deze mensen waren een geschenk van de goden. De komende twee weken zouden niet fijn zijn, maar Oona en deze vrolijke meid zouden het dragelijk maken. Daar was ik zeker van.

"Liefste broer," schreef ik, "Ik ga mijn schrijven kort houden. Ik bevind me momenteel in de burcht van Kai El Tor waar ik geacht word nog tot de volgende volle maan te blijven. De verdwenen zoon van het clanhoofd is opgedaagd en heeft me opgeeïst als zijn bruid. Ik probeer uit te zoeken wat zijn intenties zijn en hou je op de hoogte. Het nieuws heeft me intussen ook bereikt dat je zoon geboren is. Hiervoor mijn oprechte felicitaties. Ik kijk er naar uit om mijn neefje Rian te zien en hem in mijn armen te houden. Momenteel ben ik enkel bereikbaar via deze twee zussen. Ik weet niet of ik al contact met jullie mag zoeken. Ik tel de dagen tot ik terug mag keren naar Meigh an Dar. Liefs, Aine,"

Ik plooide het kleine papiertje in vier en gaf het aan de jonge meid. Ze liet het in de zak van haar schort glijden.

"Als ik antwoord krijg, dan geef ik het door aan Oona," fluisterde ze. Ik knikte haar dankbaar toe.

Oona legde me de weg uit naar de kleine kruidentuin van de burcht. Zonder enige probleem vond ik de ommuurde tuin waar de planten nog wit zagen van de rijp in het vroeg ochtendlicht. Ik liet me neerzakken op een bankje dat tegen de muur stond en sloot mijn ogen. Het was niet de meest ideale situatie waarin ik me bevond, maar ik zou er het beste van maken. Het was absoluut niet fijn dat ik met Liam zou moeten trouwen. Hij was de laatste man op aarde die ik zou kiezen als echtgenoot, na alles wat hij had gedaan, maar ik zou in Kai El Tor komen wonen. Desondanks alles voelde dit als een goede plek aan waar er plaats was voor mensen met een warm hart. Ik sloot mijn ogen en genoot van de waterige zonnestralen op mijn gezicht.