Kai El Tor

VII

Ik werd opgeschrikt uit een droom door zacht gegrom en gegraaf vlakbij de boom. Meteen moest ik weer aan de beer denken. Ik was al blij dat ik de afgelopen nacht geen nachtmerries over had gehad. Voorzichtig probeerde ik naar buiten te kijken. Het was een prachtige zomerdag, maar de geur van herfst hing toch al in de lucht. Het was zo een van die zeldzame, maar zalige nazomers. Dit weer zou mijn reis alleen maar ten goede komen.

"Hoe geraak ik daar nu in godsnaam?" hoorde ik een mannenstem vragen. Het was niet een van mijn ontvoerders. Deze stem had niet de scherpe, noorderse klanken. Het was een zachte stem. Een stem die me nieuwsgierig maakte. Ik klauterde uit mijn schuilplaats en keek verbaasd om me heen. Er was niemand te bespeuren. Ik draaide me naar de boom toe waarin ik had geslapen en hapte geschrokken naar adem. De beer. De beer van gisteren stond op zijn twee achterste poten en leunde tegen de boomstam aan. Ik bleef helemaal verstijfd van angst staan.

De beer ondernam een poging om in de boom te kruipen, maar raakte niet verder dan de eerste tak. Hij viel zeer onelegant terug op de grond. Ik volgde de blik van het monster en zag de bijennest hangen aan een van de hoogste takken. Honing. Natuurlijk. Maar van waar was de stem gekomen? Ik had duidelijk een mannenstem gehoord. Daar was ik zeker van. Misschien had die persoon de beer gezien en was die snel weggelopen. Ik keek nog eens om me heen, maar zag niemand. Helemaal niemand. Toen ik mijn blik terug richtte op de beer, keek hij me recht aan. Ik slikte. Even was ik vergeten dat ik nog steeds een heerlijk hapje was voor hem.

"Bedankt voor gisteren," fluisterde ik zachtjes, in de hoop dat hij zich zou herinneren dat hij me had bevrijd en dat het zonde zou zijn om me nu als tussendoortje te verorberen.

"Dat is graag gedaan," hoorde ik de zachte mannenstem antwoorden. Verbaasd draaide ik om mijn eigen as. Beeldde ik me dit nu in of had er echt iemand geantwoord? Misschien moest ik toch maar wat vlees eten.

"Uhm... Waar bent u?" vroeg ik verbaasd terwijl ik om me heen keek. Het bladerendek was al minder dik nu het herfst begon te worden, maar ik zag niemand tussen de takken zitten. Ik hurkte neer om onder enkele struiken te kijken die vlakbij stonden. Ook daar was geen teken van mensen te bekennen.

"Jij hoort mij?" klonk het nu even verbaasd.

"Ja, maar waar bent u?"

De beer kwam nu op me af gewandeld. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek me nieuwsgierig aan met zijn kraaloogjes. Ik zette snel enkele passen naar achter. Ik probeerde me te herinneren wat vader me had gezegd over beren. Moest ik me nu net groot maken en heel veel geluid maken of klein maken en doen alsof ik dood was?

"Ik ben hier," hoorde ik de stem zeggen terwijl de beer voor mij op zijn twee achterste poten ging staan. Ik zette nog een stap naar achter en voelde de ruwe bast van een boom tegen mijn rug.

"Ik weet niet waar u bent, maar ik kan uw hulp nu gebruiken. Er staat hier een beer voor mij en ik vermoed dat hij me meteen gaat aanvallen en gaat opeten als ontbijt,"

Er werd gelachen. Een warme lach die de lucht deed tintelen. De beer liet zich terug op zijn vier poten zaken. Hij gromde zachtjes en schudde zijn hoofd.

"Jou opeten als ontbijt? Meisje, je bent vel over been. Ik heb dan veel liever een poot honing,"
De beer liep naar de boom toe. Ik keek hem na. Langzaam maar zeker begon het tot me door te dringen. Hoewel het absurd klonk, was het niet ondenkbaar.

"Wacht," riep ik hem na, "Wacht, jij bent diegene die ik hoor?"

De beer draaide zich om en keek me aan. Er dansten pretlichtjes in zijn donkere ogen.

"Maar beren praten helemaal niet," mompelde ik, "Beren... Beren grommen en brullen en... en zo. Praten doen ze niet. Zelfs die getrainde beren die soms mee komen met rondtrekkende gezelschappen praten niet. Ze doen kunstjes, maar dat is het,"