Kai El Tor

XVIII

"Vrouwe Morrigan," fluisterde de man terwijl hij me hardhandig naar voren duwde, "we hebben haar gevonden,"

Een vrouw stond recht van een prachtig bekleedde stoel. Ze droeg een lange robijnrode jurk met een gouden riem rond haar taille. Haar lange zwarte haren hingen los over haar rug als een sluier. Er speelde een glimlach om haar mond.

"Wel, wel," lachte ze terwijl ze op me af liep. Ze nam mijn kin vast en bekijk mijn gezicht langs links en rechts. Ze schudde verbaasd haar hoofd.

"Ik begrijp niet hoe mijn broer en mijn zoon om zo een mager scharminkel als jij kunnen vechten," zuchtte ze, "Ik dacht dat je een echte schoonheid zou zijn, maar eigenlijk stel je niet zoveel voor. Maar goed, mijn zoon krijgt altijd van mij wat hij wil en als hij jou wil, dan zal hij jou van mij krijgen. Dank je wel, Aidan. Je kunt weer gaan,"

Ze maakte een handgebaar en snel schuifelde de man weg. Mijn ogen flitsten langs de ruimte. De woorden van vrouwe Morrigan zinderden na in mijn hoofd. Ik was gevangen genomen voor haar zoon.

"Ga zitten, kind. Je ziet er uit alsof je wel een goede maaltijd kan gebruiken,"

De vrouw wees naar een stoel naast de hare. Op de tafel stond een heel feestmaal uitgesteld. Het water droop me in de mond. Ik liet me neervallen in de zachte stoel en scheurde een stuk brood af.

"Ik begrijp het niet helemaal, vrees ik, vrouwe Morrigan," zei ik terwijl ik het brood kneedde in mijn handen, "Waarom ben ik hier net? Die mannen zeiden dat ik de orde verstoorde met mijn beer, maar u vertelt een heel ander verhaal,"

Ze wuifde me lachend toe en zette haar tanden in een appel. Tergend traag kauwde ze er op, om vervolgens het stuk door te slikken. Ze keek me met haar donkere ogen aan. Ik vertrouwde deze vrouw voor geen haar.

"Dat was maar een manier om je tot hier te krijgen, kind," lachte ze.

"En mijn beer? Waar is mijn beer?" ik hoorde de paniek in mijn stem. Ze sloeg haar hand neer op de tafel en schoot recht uit haar stoel. Woest keek ze me aan.

"Nu ga jij eens goed luisteren naar mij," brieste ze, "Een beer is Kai El Tor, dat kan niet. Dat mag niet. Dat staat in ons wetboek. Die beer van jou zal gedood worden. Zo eenvoudig is het,"

"Wat? Nee," fluisterde ik en keek haar aan met grote ogen, "Nee, dat mag u niet doen,"

"Oh, maar jij hebt hier niets te zeggen, meisje. Dit is mijn huis, mijn stad en dit zijn mijn regels. Begrepen?!"

Ze bleef nog enkele tellen rechtop staan en keek me uitdagend aan, alsof ze verwachtte dat ik haar ging tegenspreken. Ik besloot mijn mond te houden, maar mijn hart brak in duizenden stukken. Ik had geen afscheid kunnen nemen van mijn beer. Ik had hem niet kunnen bedanken voor onze reis samen en ik had hem niet kunnen zeggen hoe belangrijk hij voor me was. Ik zou hem zo ontzettend hard missen.

"Nu," zei ze terwijl ze terug ging zitten, "blijkbaar is er lang geleden een overeenkomst gesloten tussen jouw vader en mijn echtgenoot, de goden hebben zijn ziel,"

Ik spitste mijn oren. Vrouwe Morrigan wist van deze overeenkomst.

"Dit wil dus zeggen dat jij met mijn zoon zal trouwen en dat...,"

"Uw zoon?" onderbrak ik haar verbaasd, "Maar ik dacht dat hij verdwenen was? Enkele maanden geleden heeft mijn broer een gezant gestuurd om uit te zoeken waar de zoon van het overleden clanhoofd was en die jongeman was nergens te bespeuren. De geruchten deden de ronde dat hij was weggelopen of dat hij...,"

"Ah, dat allemaal geruchten, natuurlijk," lachte vrouwe Morrigan schel. Ze nam nog een hap uit haar appel en legde hem terug op haar bord. Ik had nog niets gegeten. Het nieuws dat ze Beer zouden doden had mijn zin om te eten doen verdwijnen.

"Zoon!" riep ze nadat ze het stuk appel had doorgeslikt. Ik hoorde een deur open gaan aan de andere kant van de zaal. Er branden daar geen fakkels. Een schaduw liep zelfzeker op de tafel af. Toen hij in het licht stapte hapte ik naar adem.

"Jij?!" siste ik en gooide het stuk brood waarmee ik al die tijd aan het spelen was weg. Liam ging naast zijn moeder staan en keek me met pretlichtjes in zijn ogen aan. Ik schudde mijn hoofd en schoot recht uit mijn stoel. Dit kon niet waar zijn. Dit was weer een van hun spelletjes.

"Jij bent de zoon van het overleden clanhoofd?"

Hij haalde zijn schouders op en haalde zijn hand door zijn haar zoals ik hem al vele keren had zien doen.

"Hij was zeer onder de indruk van jou, Aine," zei vrouwe Morrigan zachtjes terwijl ze haar hand in de mijne legde. Ik trok mijn hand meteen los en bleef naar Liam staren.

"Ik had eerder contact moeten zoeken met jou, Aine," zei hij nu plechtig, "maar zoals je intussen wel weet, werkte ik voor mijn oom. Toen hij me de opdracht gaf om jou te ontvoeren, besloot ik zijn plan uit te voeren, wetende dat jij eigenlijk aan mij voorbestemd was. Ik wilde zien wie je was en wat voor vlees ik in de kuip had, voor ik je zelf opeiste. Anders kon heer Alan je krijgen. Maar je verbaasde me, Aine. Je bent geen doorsnee dame, dat is duidelijk, en dat trekt me wel aan,"

Ik zette een stap opzij. Ik had verhalen gehoord vroeger over mooie, jonge vrouwen waarvoor vele mannen vochten. Deze vrouwen werden steeds omschreven als bloedmooie maagden met de mooiste, lange haren, de bleekste, zachtste huid en een stem zo liefelijk als die van een nachtegaal. Ik voldeed alles behalve aan die omschrijving en toch bleek er om mij gevochten te worden door twee machtige mannen. Ik liet me terug neervallen in mijn stoel en verborg mijn gezicht in mijn handen.

"Ik wil naar huis," fluisterde ik zachtjes.

"Oh maar Aine, kind," lachte vrouwe Morrigan terwijl ze haar hand op mijn schouder legde. Ik deed zelfs de moeite niet om hem weg te vegen. Ik had er de fut niet voor, "We hebben hier alles wat je nodig hebt. Je kan hier gerust enkele dagen of weken blijven voor je doorreist naar Meigh an Dar. Je wordt per slot van rekening binnenkort familie en dan kan je je toekomstige woonplaats wat beter leren kennen. Plus het zou niet slecht zijn moest je wat verdikken, meisje. Als je familie je zo ziet, dan zullen ze nogal schrikken,"

Ik haalde diep adem en wilde hen allebei eens goed op hun plaats zetten, maar ik was moe en ik had honger. Ik nam het stukje brood dat ik eerder woedend had neergegooid op mijn bord en begon er langzaam op te kauwen. Ze knikten me allebei bemoedigend toe. Hoe sneller ze me naar huis lieten gaan, hoe beter, dus kon ik maar best doen wat ze van me vroegen.