Kai El Tor

XXIV

Ze schoot recht en liep naar de deur. Haar zoon volgde haar op de voet en liet de deur met een luide klap dicht vallen. Ik bleef zitten en staarde verbaasd voor me uit. Het was pas toen dat ik me realiseerde dat ze de brief hadden laten liggen. Toen ze na vijf minuten nog niet waren terug gekeerd, greep ik de brief en begon naarstig te lezen.

"Vrouwe Morrigan, Heer Liam," las ik, "Met dit schrijven wil ik U laten weten dat ik op de hoogte ben gesteld van het verblijf van mijn zus Aine in uw burcht in Kai El Tor. Aangezien U hierdoor de eer van mijn zus als dame in gedrang brengt, wens ik haar zo snel mogelijk te komen halen en terug te brengen naar haar ouderlijk huis zodat ze zich verder onder mijn gezag kan klaarstomen voor haar nakende huwelijk. Ik begrijp dat U zich snel wenst te binden aan mijn zus en wij willen hier zeker in tegemoet komen, maar er moeten nog verschillende zaken geregeld worden voor we met deze verbintenis kunnen door gaan. Ik zal zelf naar Kai El Tor reizen om samen met U aan tafel te zitten om de voorwaarden van deze verbintenis te bespreken. Vervolgens zal ik mijn zus terug mee nemen naar Meigh an Dar. Daar zal ze verblijven tot het Lichtfeest. We zullen haar vervolgens tot bij u brengen zodat U het huwelijk kan inzegenen in uw prachtige stad. Hoogachtend, Heer Bran van Meigh an Dar,"

Ik legde de brief terug neer op de tafel en staarde voor me uit. Het zwart op wit zien staan maakte het echt. Ik kon er niet meer om heen. Dit was mijn lot. Ik zou de echtgenote worden van die blaaskaak. Ik stond recht in een trance en liep de eetzaal uit. De burcht had intussen geen geheimen meer voor mij. Ik kende de gangen en alle openbare vertrekken op mijn duimpje. Zonder enige moeite kon ik me van de keuken naar de bibliotheek, van de danszaal naar de kruidentuin en van de eetzaal naar de drie torens verplaatsen. 

Ik werd geleid door een drang die ik niet kon onderdrukken. Naar boven, naar het kraainest in de hoogste toren, daar waar ik Beer had uitgezwaaid, daar moest ik zijn. Traag maar gestaag liep ik naar boven. Trede per trede voelde ik onder mijn voeten. De eerste windvlaag die ik voelde deed mijn vlecht heen en weer zwaaien. Het was koud bovenop de toren. Kouder dan enkele dagen geleden tijdens de ochtend. Het weer was nu helemaal aan het omslaan. Ik keek naar beneden. In de stad gonsde het van bedrijvigheid. In de straten zag ik allemaal mensen lopen die van hieruit meer leken op mieren dan op mensen.

"Het is voorbij," snotterde ik. Ik boog over de balustrade heen. De val naar beneden zou lang duren en de klap zou dodelijk zijn, dat stond vast. Ik hief mijn rokken op en trok me op aan een van de houten steunpalen.

"Weet je zeker dat je deze keuze wel wil maken, liefje?" hoorde ik achter me. Ik draaide me geschrokken om. De oude, blinde vrouw stond achter me. Ze keek me met grote, angstige ogen aan. Langzaam stak ze haar verrimpelde hand naar me uit.

"Het is jouw tijd nog niet," zei ze zachtjes. Haar stem klonk niet zo krakend als de vorige keren dat ik haar had gehoord. De rimpels in haar gezicht leken zachter en er zat een lichte rode tint in die grijze haren van haar.

"Wat heb ik nog om voor te leven?" snotterde ik, "Alles wordt me afgenomen. Ik ben alleen maar een pion in dit spel van deze mannen,"

"Liefje toch," zuchtte Erin, "Je bent veel meer dan dat. Je bent zoveel meer dan dat. Ik heb je in de bossen zien open bloeien tot een jonge vrouw die weet wat ze wil en die het heft in handen durft nemen, die hetgene verdedigt wat haar lief is en die zorgt voor hen die haar nauw aan het hart liggen,"

Het bleef even stil. Ik had haar twee keer gezien in het bos, maar ik had er nooit bij stil gestaan dat ze mij in het oog had gehouden. Een plotse windruk deed me wankelen op de balustrade. Ik greep me vast aan de steunpaal en keek bang naar beneden. De val was heel diep.

"En je hebt nog zoveel om voor te leven, liefje," ging Erin verder, "Jouw vrienden hier in de keuken, je broers en zussen ook al zullen ze wat verder weg zijn en jouw beer in de bossen,"

"Beer?" vroeg ik hoopvol, "Hij leeft nog?"

Ze glimlachte. Deze keer zag ik geen onvolledig gebit met rotte tanden. Ze keek me aan met heldere groene ogen. Voor mij stond niet langer het oude, blinde vrouwtje, maar de statige koningin van de Andere Wereld.

"Hij leeft nog," zei ze, "Je hebt hem gered, Aine, en daarvoor zullen we je dankbaar blijven,"

Ik kroop van de balustrade en voelde tranen in mijn ogen opwellen.

"Ik mis hem zo," zei ik zachtjes, "ik mis mijn vriend,"

Erin stapte op me af en sloeg haar arm om me heen. Ze trok me dicht tegen zich aan. Ik rook de geur van natte bosgrond en van bosanemonen in de lente. De koningin van de Andere Wereld aaide me over mijn hoofd en duwde haar lippen op mijn voorhoofd.

"Kindje," fluisterde ze bij mijn oor, "alles komt in orde. Vertrouw op ons zoals je eerder ook al deed. We zijn er voor je. Vergeet dat nooit. We kunnen niet alles zomaar naar onze hand zetten, maar we kunnen hier en daar wel wat hulp bieden. Dat beloof ik je,"

Door mijn tranen heen zag ik niets meer. Ik kon alleen maar knikken en geloven wat deze statige vrouw me vertelde. Er deden genoeg verhalen de ronde over mensen die geholpen werden door het Goede Volk omdat zij er dan ook goed bij zouden varen. Ook zij speelden een spel, maar tot nu toe hadden ze me altijd geholpen, dus ik kon niets anders dan ze te vertrouwen.

"Ga nu maar terug naar beneden, liefje," zei ze en duwde me zachtjes in de richting van de trap. Met knikkende knieën stapte ik er naar toe. Nog een keer draaide ik me om. Daar stond ze nu in al haar glorie, de koningin van de Andere Wereld. Haar volle bos rode krullen wapperden in de wind. Ze stak haar kin trots vooruit en rechtte haar schouders. Onder haar mantel van verdorde bladeren zag ik dat ze een jurk droeg van de fijnste spinrag waar nog steeds wat dauwdruppels aan bengelden. Ze knikte me bemoedigend toe. Ik maakte een korte buiging en liep vervolgens de trap af. Er zat niets anders op dan te doen wat ze van me had gevraagd: hen vertrouwen.