voorgoed gevangen?

hfdst. 3 het gesprek

opeens gaat de deur open. 'lorena, mee komen.' beveelt een man die voor de deur staat. ik kijk naar cynthia. die knikt. ik sta op en loop naar de deur. hé, de man duwde me er niet door heen.. ik loop langs het tralies en zwaai nog een keer naar cynthia. daarna kijk ik weer voor me uit. waar gaan we nou toch heen? ik word ook niet vastgebonden of geduwd ofzo.. beter. ik was doodsbang. wat gaat er gebeuren?

even later lopen we een kamertje binnen. waarschijnlijk het kantoortje van de baas hier. de man die me meenam zet me op een stoel. dat doet hij ook al niet hard.. misschien is deze nog zo slecht nog niet.. de man voor me zag er heel eng uit.. hij glimlachte vals. 'zo.. dus jij bent de nieuwe.' zegt hij. 'j.. ja meneer..' zeg ik angstig. ik probeer zo beleefd mogelijk te doen. ik heb geen zin in problemen! de man zuchtte. 'weer een lastpost erbij..' zegt hij en leunt achterover op zijn stoel. ik kijk hem verbaast aan. wat heb ik fout gedaan? de man zag mijn verbazing waarschijnlijk, want hij begon uit te leggen. 'jouw ouders zijn ook weg hé?' zegt hij. ik knik. 'die zijn hier ook!' ik kijk hem nu nog verbaasder aan. 'jemig, jij snapt ook niet gauw wat!' zegt de man en rolt met zijn ogen. 'jouw ouders zijn hier. maar jij zult ze niet zien. misschien wel nooit meer. maar oke. je zult je vast wel afvragen waarom je hier zit. nou.. dat is heel simpel. wij ontvoeren de arme mensen onder ons. zie het als een goede kans. sommige kinderen zetten we de deur uit om op zoek te gaan naar een nieuw gezin. dat moet binnen een bepaalde tijd, anders halen we ze weer op. bijvoorbeeld myléne. wij hebben haar eruit gezet, maar ze heeft niks gevonden. nu zit ze hier weer.' 'wie is myléne?' vraag ik. 'dat is een irritant rotkind dat hier zit. ze is 4, dus het is logisch dat ze niks heeft kunnen vinden. ze krijst de hele dag. maar goed. snap je nu wat hier zowel gebeurd?' ik knik voorzichtig.

opeens vliegt de deur open. 'mayk! doe toch is voorzichtig!' zegt de man boos. 'sorry meneer, ik wou alleen even zeggen dat er drie nieuwe jongens zijn. drie jongens. een van 15, een van 14 en nog een kleinere van 5.' 'mooi. zet ze maar in cel 19. oja, de kleine mag in cel 34. die van myléne.' zegt de man en richt zich dan weer op mij. 'dus, je snapt het?' ik knik weer. de baas kijkt de man die mij heeft meegenomen aan en gebaart dat hij me weer terug moet brengen. ik sta op en loop naar de deur. de man doet weer niks. als we in de lange gang zijn, kijk ik de man even aan. hij kijkt terug. hij zag er niet gemeen uit ofzo.. 'denk maar niet dat ik dit met plezier doe.' zegt hij en kijkt weer voor zich uit. ik keek hem nog even aan en keek toen ook weer voor me uit. toen we bij mijn cel kwamen, zag ik dat cynthia met de jongens voor ons aan het praten was. ze stond voor het tralies en de jongens ook. 'hoi.' zeg ik en kijk naar de jongens die naast elkaar voor het tralies staan. ze kijken allebei mijn kant op. wel een grappig gezicht. toen de man weg was, begonnen we wat te kletsen. 'dus.. wie zijn jullie?' vroeg ik. 'oh, ik ben alexander en deze naast me is sandra.' zegt alexander grinnikend. 'alex! doe normaal! sorry.. ik heet gewoon sander hoor..' zegt sander. ik grinnik. toen werd ik ineens heel verbaasd. 'wacht even.. zouden jullie nu niet heel bang moeten zijn? ik bedoel.. jullie zijn zojuist wel opgesloten he..' zeg ik en kijk ze een voor een aan. 'ik ben heus wel bang hoor, maar alex hier, die is altijd vrolijk!' zegt sander en wijst naar alexander. 'yup! dat klopt!' zegt hij trots en klopt op z'n borst.