voorgoed gevangen?

hfdst. 26 dubbelgangers?

heey! het spijt me super erg voor het lange wachten! ik heb het echt heel dduk met andere dingen de laatste tijd, maar ik ga nu nog een klein stukje typen op mn mobiel voor jullie! bedankt trouwens voor het voten! xx

-----------

na ongeveer 2 minuten te hebben geholt, val ik neer op de stenen. ik weet niet precies wat er aan het gebeuren is, maar mijn oogleden worden behoorlijk zwaar en vallen dicht. niet lang daarna doezel ik weg en val in slaap.

opeens word ik weer wakker. 'wat doe ik in hemelsnaam? een beetje gaan slapen? dacht het niet! lopen lorena!' dacht ik hardop. er was toch niemand in de buurt, dus waarom zou ik me daar zorgen om maken. ik sta op en loop stug verder.

na een kilometer of 3 te hebben gelopen voel ik mijn benen heftig branden. ''ik heb honger, maar heb niks..'' dacht ik. ik zucht eens diep. waarom ben ik nou zo'n oen! ik kijk achterom. 'ik kan teruggaan..' zeg ik. 'nee! niks niet terug! je bent toch geen watje?!' hoor ik ineens iemand anders fel roepen. opeens komt er een meisje dat precies op mij lijkt aanlopen. ze draagt donkere kleren en heeft rode lokken in haar blonde haren. ik zie een piercing in haar tong zitten en ze heeft zwarte doodskop oorbellen. haar haren zitten ruig. ze lijkt meer op een rockergirl. als ze eenmaal voor me staat, kijk ik haar verbaasd aan. 'ja wat kijk je nou.' zegt ze kattig. 'wat ik net zei, knoop dat goed in je oren! je wilt toch niet zoals dat snoetje zijn?' zegt ze en wijst naar een ander meisje die aan komt lopen. zij lijkt ook op mij, maar is precies het tegenovergestelde. 'hoezo een snoetje?' vraagt ze verbaasd. ze heeft hetzelfde blonde haar als ik met lichte krulletjes erin. ze draagt een lochte spijkerbroek met een felroze shirtje met daaroverheen nog een zwart vestje dat haar superleuk staat! onderaan draagt ze nog hele leuke zwart met witte adidas schoenen. 'die schoenen wil ik al heel lang hebben!' zeg ik tegen de beschermdende ik. 'hier, neem jij ze maar. ik hoef ze niet perse. heb niks met adidas.' zegt ze. 'nee, zij draagt altijd hakjes en heel soms gympen. beschermende ik haalt haar schouders op. 'wie zijn jullie eigenlijk als ik vragen mag?' de rockergirl kijkt me vol onfeloof aan. 'nog nooit eerder gezien? ons? je goede en slechte kant?' ik snap er even helemaal niks meer van. wie zijn die twee? ik schud voorzichtig mijn hoofd. 'ik ben rena.' zegt het stoere meisje die haar hand uitsteekt. ik schud hem. 'mij zul je vast al wel kennen..' zeg ik. rena knikt. 'ik ben loor.' zegt het voorzichtige meisje. hetzelfde doe ik bij haar. 'laten we even een bankje op gaan zoeken ofzo, dan vertel ik je alles!' zegt rena en loopt weg. ze loopt naar een bankje een paar meter verderop en gaat zitten. ik volg en loor ook. 'ik vertel je alvast, wij heten loor en rena, omdat het samen jouw naam vormt.' zegt rena. ik knik begrijpend. 'wij zijn ook niet echt. wij zijn eigenlijk stemmen en beelden in jouw hoofd. jij bent de enige die ons kan zien.' zegt loor. nu begin ik het weer steeds minder te begrijpen. 'maar, waarom zijn jullie hier dan? en hoe kan het dat ik jullie als enige zien kan?' vraag ik met grote ogen. rena grinnikt. 'dat kunnen wij niet voor je antwoorden. wij kunnen je alleen helpen. het zal wel moeilijk voor je worden, want ik neem vaak extremere beslissingen en zij daar wil juist alles voorkomen. maar, ze is wel veel te voorzichtig, hoor. ik denk ook wel na, maar wel minder!' zegt rena. ik knik. gelukkig zijn ze wel aardig. 'hoe dan ook, wij zitten dus in jouw hoofd. dat is ook de reden waarom jij ons als enige zien kan. er is toch denk ik niemand die een bezoekje in je hoofd kan brengen.' zegt loor wijs. ik knik. 'toch blijft het raar. eigenlijk praat ik nu dus tegen niemand..' zeg ik. 'precies. maar als je raar aan word gekeken, niet op letten. jij weet wel beter!' zegt rena en slaat een arm om me heen. het voelt ongemakkelijk, maar ook wel weer veilig. 'ik ben blij dat ik niet meer alleen ben. naja, ik ben nog wel alleen, maar ik bedoel..' rena grinnikt. 'ik begrijp je.' zegt ze. 'laten we gaan lopen. ik ben hoognodig een thuis nodig, anders word ik weer opgesloten!' zeg ik. loor en rena knikken en lopen achter me aan. ze komen naast me lopen en beschermen me. het voelt prettig. we kletsen een beetje en lopen toch flink door. het is super gezellig! af en toe liep er een mens langs die me raar aankeek, maar zoals rena zei, ik trek me er niks van aan! ik weet wel beter. stug lopen we door. het begint te schemeren. 'zeg eh, waar gaan we slapen?' vraag ik. 'misschien daar in dat schuurtje daar!' zegt loor en ze wijst naar een oud verlaten houten ding. 'dat kan niet echt een schuurtje meer noemen.. eerder ouwe troep.' zegt rena met een vies gezicht. 'ach, we moeten toch iets. laten we in ieder geval bij dat schuurtje in de buurt blijven.' zeg ik vastbesloten en zie loor en rena knikken. ik voel me nu net zo'n commandant die alle opdrachten opnoemt. ik schud mijn hoofd. nee, dat kan niet eens. loor en rena zijn niet eens echt! ik ben even heel erg in de war, maar schud alle gedachten van me af en doe gewoon net alsof ze echt zijn. in mijn hoofd in ieder geval wel. ik kijk om me heen. waar zijn ze nou heen? ik zie ze niet meer.. ze zijn weg! heftig begin ik overal te zoeken. 'loor, rena!' roep ik. geen antwoord. 'boe!' hoor ik ineens. ik gil en spring opzij. ik zie rena hard lachend achter het schuurtje vandaan komen. 'die zag je niet aan komen hé?' zegt ze hikkend. ik laat een klein glimlachje ontsnappen, maar meer is het ook niet. 'ach, schaam je niet! kan je zo vaak overkomen!' zegt ze en legt troostend haar arm over mijn schouder. ik kijk haar aan en knik. 'het is al donker, kom we gaan slapen.' zegt rena. 'waar is loor?' vraag ik bezorgt. 'die slaapt al, maak je geen zorgen.' ik knik weer en loop samen met rena het schuurtje in om te gaan slapen.