voorgoed gevangen?

hfdst. 4 nieuwe vrienden

ineens hoor ik harde klappen. het is een man die schreeuwt. ik hoor hem vloeken en schelden. er gaat een celdeur open. 'waar zijn die stomme lui!' hoor ik hem zeggen. hij roept iemand. ik kon niet goed verstaan hoe hij heet. het klonk als tom ofzo. 'vertel me maar is waar deze mensen hier zijn!' schreeuwde de man tegen ""tom". het klonk boos. 'hu? dat weet ik niet..' de man zuchtte kwaad. 'ik moet hier ook altijd alles zelf doen he!' zei de man nog een keer heel boos tegen "tom". daarna hoorde ik harde voetstappen deze kant op komen. ik knijp mijn ogen dicht. ik ga nog dichter tegen cynthia aan staan. de voetstappen werden steeds duidelijker. na een paar seconden werden de voetstappen weer zachter. voorzichtig laat ik cynthia los. niet te snel, want straks is hij nog helemaal niet weg. maar als ik voel dat cynthia zich ook los maakt, durf ik het ook aan en laat haar los. ik open mijn ogen en zie alexander en sander ook opgelucht elkaar loslaten. ik zuchtte diep. stil ga ik in een hoekje zitten. ik kruip ineen. ik hoor dat cynthia naast me komt zitten. ik begin te snikken. ik voel dat cynthia een arm om me heen legt en me troost. ze snikt zelf ook. aan de andere kant hoor ik ook gesnik. het is sander.. alexander is de enige die niet huilt. wat een bikkel! cynthia is ook gestopt met huilen. 'het komt allemaal wel weer goed lorena, daar ben ik zeker van.' zei cynthia, maar aan haar stem kon ik horen dat ze het niet echt meent. ik probeer te stoppen met huilen, maar het lukt niet. de tranen blijven stromen. ik kijk vlug even naar de overkant om te kijken hoe de jongens eraan toe zijn. sander is ook in een hoekje gekropen met alexander naast zich. ik zie alexander meelevend mijn kant op kijken. aan zijn rode ogen kan ik zien dat hij ook heeft gehuild. dus toch.. dacht ik in mezelf. de snikken worden zachter. ik merk dat de tranen ook minder worden en na een paar minuutjes goed mijn best te hebben gedaan, ben ik eindelijk gestopt met huilen. ik zie dat sander nog steeds met grote en luide snikken in een hoekje zit. hoe graag ik naar hem toe zou willen gaan en hem zou willen troosten. 'het komt wel goed sander..' zei ik vanuit mijn cel. ik loop naar het tralies en ga er tegen aan staan. cynthia komt naast me staan. 'zou je denken?' snikte sander. 'sowieso sander. samen lukt het wel. met z'n vieren komen we hier wel uit.' ik werd helemaal warm toen hij dat zei. met z'n vieren.. ik bloosde. alexander lacht even lief naar me en richt zich dan weer op sander. 'dus we zijn een team?' hoor ik cynthia zeggen. 'zo kun je het ook zeggen' zegt alexander met een grijns op z'n gezicht. nu kan ik wel begrijpen dat cynthia hem zo leuk vind. hij heeft humor. maar toch ga ik liever voor het gevoelige type. sander dus. door alle gedachten is het me niet eens opgevallen dat sander al is opgehouden met huilen. hij veegt z'n tranen weg en loopt ook naar het tralies toe. zo zitten we een tijdje naar elkaar te kijken. ik merk dat sander me recht in m'n ogen kijkt. ik kijk terug. ik smelt weg in zijn ogen. oh god wat is hij leuk..