voorgoed gevangen?

hfdst. 33 nieuws

heey, ik denk dat ik na dit hoofdstuk nog maar 1 of 2 hoofdstukken ga doen.. het boek is al echt heel lang en ik denk dat het een beetje aan de saaie kant begint te worden omdat ik niet echt meer weet waar ik over schrijven moet. maar geen zorgen, hierna ga ik weer een nieuw boek schrijven! ik heb al een beetje een idee waar het over zal gaan, maar ik verklap niks! veel leesplezieerr ~~~~

-----------------------------------------------

eindelijk komen we het restaurant binnen. 'whaa, wat ruikt het hier lekker!' zegt cynthia. 'zoiets heb ik al een hele poos niet meer gezien!' sander knikt. 'uhu, ik ook niet..' zegt hij. alexander liep al vooruit naar de bar om te kijken wat er te bestellen viel. 'ooohh, ik neem de grootste cheeseburger die er is!' zegt hij. ik grinnik. 'tuurlijk joh, en wij dan?' alexander doet alsof ie nadenkt. 'nou, pech!' zegt hij en steekt zijn tong uit. ik loop in zijn richting en ga ook kijken. de rest volgt. 'ik neem....' zegt cynthia. 'ik neem een kaas pizza' zegt sander. ik en cynthia kijken hem verbaast aan. 'serieus? zie hoe groot die is!' zeg ik. sander haalt zijn schouders op. 'nou en, ik rammel!' zegt hij. ik draai me om om zelf te kiezen. 'ik neem de.... ik denk dat ik gewoon friet neem met kip ofzo, jij?' zeg ik en kijk cynthia aan. die knikt. 'ik ook' zegt ze en net precies dan komt er een vrouw aangelopen. ze lacht vriendelijk naar ons. 'wat willen jullie?' vraagt ze. alexander loopt vooruit. 'een grote cheeseburger, een kaaspizza en twee friet met kip' zegt hij. de vrouw knikt. 'nog wat drinken?' zegt ze. 'doe maar alle vier cola' de vrouw knikt weer en loopt weg. 'kom, we gaan zitten.' zegt alexander en loopt naar een vrij tafeltje dat dichtbij staat.

na een kwartier te hebben gewacht komt de vrouw aan met de bestelling. 'bedankt!' zeggen we in koor en beginnen te eten.

'oh ik zit zo vol!' zegt sander. als alles op is. 'ik heb buikpijn!' jammert alexander. ik en cynthia giechelen. 'tja, moet je maar niet zo veel nemen he!' zeggen we. 'eigen schuld, dikke bult!' 'ha-ha, heel leuk.' zegt sander sarcastisch. 'oh kijk, we mogen betalen.' zegt sander en gaat rechtop zitten. 'was het lekker?' vraagt ze eerst. 'ja hoor!' zeggen we. 'hoeveel kost het?' vraagt sander. '20 euro' zegt de vrouw. haar glimlach verdwijnt als ze de vier schokkende gezichten voor haar ziet. 'wat is er? hebben jullie niet genoeg?' zegt ze. 'ik.... ben bang van niet...' zegt cynthia. de vrouw kijkt ons streng aan. 'het spijt me, maar als jullie nu niet betalen kan ik de politie bellen.' ik wist niet wat ik doen moest. 'wacht! ik ren even heel snel naar het ziekenhuis terug om meer geld te halen, goed?' zegt alexander. de vrouw knikt. 'vooruit, wel opschieten he!' zegt ze. alexander knikt en holt weg.

na 5 minuten is hij er al weer. 'kijk is mevrouw, uw twintig euro!' zegt hij trots. de vrouw glimlacht weer. 'bedankt, voortaan iets meer geld mee nemen misschien? aan vijftien euro heb je meestal niet genoeg in een restaurant he' zegt ze. we knikken. 'dag mevrouw!'

'dat was leuk!' zegt cynthia. 'vaker doen!' ik knik. 'zeker wel!'

toen we weer bij het ziekenhuis aankwamen stond een verpleegster ons lachend op te wachten. ze lachte zo breed, dat het bijna eng was. we kijken haar verbaasd aan, maar voordat we iets konden zeggen, begon ze al te praten.  'ik heb heel goed nieuws voor jullie!' zegt ze. 'we hebben een plek gevonden voor jullie!' zegt ze. ze springt bijna van geluk. ze moet zich zo'n zorgen hebben gemaakt.. ik merk dat ook ik begin te stralen. 'echt? dat is fantastisch!' roep ik uit. ook de rest staat te glimmen van blijdschap. 'maar ehm.. zullen we mekaar nog wel blijven zien?' vraagt alexander. opeens wordt het gezicht van de vrouw serieus. het leek alsof mijn hart opeens van een diamand naar 100000 gebroken stukjes steen veranderde. 'dat is een goeie vraag. mijn antwoord is helaas nee..' zegt ze. iedereens gezicht verstrakt. 'dat meen je niet.....' zeg ik. de vrouw knikt meelevend. ik voelde me verschrikkelijk. zo verschrikkelijk, dat ik wel in huilen uit kon barsten. nooit meer met de beste vrienden die ik ooit heb gehad kunnen zijn.... wat? nee... dat kan niet.... dat mag niet... dat zal niet gebeuren! 'sorry, maar ik wil niet vertrekken zonder mijn vrienden.' zeg ik. de vrouw kijkt me bezorgd aan. 'alsjeblieft lorena, accepteer het. we kunnen niks anders doen en we hebben nog maar een paar weken voordat jullie maand voorbij is. die van cynthia is over twee weken al voorbij.' zegt de vrouw. 'jammer dan, ik wil bij mijn vrienden blijven.' zeg ik. 'lorena toe, laten we het niet erger maken dan het al is..' zegt cynthia. 'het is goed zo, we maken nieuwe vrienden..' krijg nou wat.. cynthia ook al? 'nieuwe vrienden? wat nou nieuwe vrienden! als ik naar die plek ga heb ik niks! ik ken niemand, ik ken de mensen bij wie ik zal wonen niet eens! denk na! als we samen konden hadden we elkaar nog.. maar nu...' sander grijpt m'n arm. 'doe nou niet zo koppig lieverd.. het komt echt allemaal wel goed!' zegt sander. ik zucht. 'goed, ik ga wel naar die stomme mensen.' zeg ik. ik heb op dit moment even geen zin in ruzie. sander strijkt met zijn hand over mijn haar om me gerust te stellen. 'we zullen jullie later meer laten weten.' zegt de vrouw en loopt weg. 'ohja, ga maar slapen, het is laat. morgen moeten jullie er vroeg uit, om wat dingen te bespreken.' zegt de vrouw nog na. we knikken en lopen naar onze kamer. sander helpt me uit mijn rolstoel en legt me in bed. de rest gaat ook liggen en zonder nog wat te zeggen vallen we in slaap.