voorgoed gevangen?

hfdst. 31 weer bij elkaar

heey, sorry als ik nu een beetje te snel de verhalen achter mekaar aan plak, maar ik wou graag een einde maken aan dit boek. ik ben er al heel lang mee bezig en heb al meer dan 30 hoofdstukken, dus dat is wel een beetje lang, haha! maar ik hoop dat het nog steeds leuk is! xxx

----------------------------------

'het duurt zo lang!' jammer ik. cynthia kijkt me raar aan. 'wat? nu al? er is pas een kwartier voorbij!' zegt ze. ik knik. 'weet ik, maar ik mis sander zo...' cynthia zucht. 'ik mis alexander ook..' zegt ze. 'maar als het goed is zien we ze zo! ze belden niet voor niets, toch?' zegt cynthia zeker. 'denk het..' zeg ik treurig. 'he, kop op hoor! je wou toch de leiding nemen? nou, je ziet er niet echt uit als een leider!' zegt cynthia en geeft me een duw. 'he!' zeg ik en kijk cynthia aan. ik zucht. 'je hebt gelijk..' zeg ik. ik sta op en ga goed opletten of ik een ander geluid hoor dan cynthia's gepraat. cynthia is allemaal dingen aan het vertellen, maar ik let niet op. ik heb alleen nog maar oog voor de straat. na een half uur zo te hebben gestaan begint de moed me een beetje in de schoenen te zakken. ook cynthia staat op het punt geërgerd te raken. 'wat nu?' vraagt ze. 'tja.. zullen we maar verder lopen?' stel ik voor. cynthia knikt en staat op. we lopen langs de weg druk kletsend over wat we allemaal hebben gedaan toen we uit het gebouw werden gezet. 'zo.. das wel een heel verhaal zeg! die jamie lijkt me zo schattig!' zegt cynthia vrolijk. ik knik en kijk cynthia stralend aan. het enige wat ik haar niet had verteld was haar "relatie" met dennis. misschien is het ook maar beter dat ze dat voor zichzelf houd. 'zaten er nog leuke jongens bij jou in de groep? bij mij wel! die robbin was zo cute eh! hij heeft me zelfs gezoend... ik voelde me zo schuldig tegenover alex, maar het voelde zo goed!' zegt cynthia. ze klinkt blij, maar tegelijkertijd ook verdrietig. ik besloot het ook maar over dennis te vertellen. 'ik weet precies hoe je je voelt..' cynthia kijkt me verrast aan. 'heb jij ook met een jongen gezoend? met wie? vertel me alles!' zegt cynthia weer helemaal vrolijk. 'nou ik....' verder kwam ik niet want ineens voelde ik een duw. ik viel met een harde klap op de straat. ik hoorde cynthia gillen, maar meer kreeg ik niet mee. alles begon te draaien, totdat ik niks meer zag.

*bewusteloos*

opeens lag ik in een bed. het was droog. ik voelde helse pijn, maar daar dacht ik niet aan. het was warm en comfortabel. wat raar... een paar seconden geleden stond ik nog op de stoep te praten met cynthia.. of.... ik open mijn ogen. alles draaide eventjes een beetje, maar dat werd al gauw beter. ik zie cynthia naast mijn bed staan met alexander en sander. ze kijken me alle drie bezorgd aan. ook zijn er een aantal dokters en verpleegsters bezig met dingen noteren en verwerken. ik snapte er helemaal niks van. hoelang lig ik hier al? maar nog belangrijker.. waarom lig ik hier? ik probeer rechtop te zitten maar dat lukt niet. er komt een dokter op mijn bed aflopen en glimlacht naar me. 'je kan maar beter blijven liggen en proberen wat meer te slapen, zodat je door de pijn heen slaapt. als je wat meer uitgerust bent en wat beter bent, kunnen we je alles uitleggen. je drie vrienden kunnen voorlopig bij je blijven. ze hebben ons alles uitgelegd, maar daar vertel ik later meer over. ga maar slapen meisje.' zegt de vrouw lief. ze knikt naar sander, alexander en cynthia en loopt de deur uit, samen met de andere dokters. cynthia staat op het punt in tranen uit te barsten. ik zie een traan langs  haar wang lopen. 'cynthia, wat is er gebeurd..' vraag ik. cynthia maakt haar hand los van die van alexander en pakt de mijne vast. 'doe nou maar wat de verpleegster zegt. ga slapen. dan kun je het later misschien wat beter begrijpen.' zegt cynthia. haar stem klinkt bezorgd. ik knik en ga in een comfortabele houding liggen. ik ben zo moe.... niet lang later val ik weer in slaap.

weer doe ik mijn ogen open en merk dat het al een aantal uren later is. of nee... het is al de volgende dag! ik wist niet eens dat ik zo lang slapen kon... een verpleegster komt weer naar mijn bed toe gelopen. het is dezelfde als gister. 'zo, weer wakker?' zegt ze. ik knik. 'wilt u me nu alstublieft uitleggen wat hier aan de hand is? wat er met mij aan de hand is?' vraag ik. ik denk dat je vrienden dat beter uit kunnen leggen. je vriendin cynthia was erbij. ze hebben vannacht bij je geslapen, maar ze zijn nog niet wakker. daar zouden we even op moeten wachten. als jij nog verder wilt slapen of niet, moet je helemaal zelf weten.' de vrouw glimlacht nog even en loopt terug naar  haar bureau. ik ga liggen, maar kan niet meer slapen. ik ben klaarwakker! ik draai een beetje, maar verveel me dood.

een paar minuten later hoor ik de vrouw 'goedemorgen alexander' zeggen. ik hoor iemand gapen en opstaan. er loopt iemand naar mijn bed toe. alexander heeft gezien dat ik wakker ben. gelukkig. hij gaat aan mijn bed zitten en kijkt me lief aan. 'hoe gaat het nu met je?' vraagt hij. ik kijk hem bedroeft aan. 'weet ik niet..' zeg ik. ik voelde me dom. je weet toch wel hoe  het met je gaat? maar alexander kan het niks schelen. hij grinnikt. 'ik heb je gemist, loreen' zegt hij en geeft me een knuffel. het voelt goed om de stem van alexander weer te horen. maar het zou nog beter zijn om weer met sander te kunnen praten. ze kijkt zijn kant op, maar die ligt nog steeds te slapen. alexander merkt het en grijnst. ik herken die grijns uit duizenden. dat betekend dat hij iets van plan is. hij loopt naar sander en gooit hem uit bed. sander schrikt en geeft een zachte schreeuw. ik moet heel veel moeite doen om niet keihard te gaan lachen. de rest heeft het ook gezien en barst in lachen uit. automatisch doe ik ook mee. cynthia is ineens ook wakker geworden en snapt er helemaal niks van. 'hu? wat is er zo grappig?' zegt ze en begint zichzelf te bestuderen. 'geen zorgen, sander kon niet in zijn bed blijven liggen.' zegt alexander luid lachend. 'ha ha grappig hoor' zegt sander sarcastisch. 'oh, ik dacht al! gelukkig dat mij niks is aangedaan!' zegt cynthia en glimlacht.

sander loopt naar mijn bed toe. 'nou, mooie "tweede" eerste ontmoeting.' zegt hij grinnikend. ik glimlach. hij ziet er vies en onverzorgd uit, maar die twee mooie, glimmende ogen zijn niks veranderd. sander buigt zich voorover en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. 'ik ben blij dat ik je weer zie.' zegt hij. cynthia en alexander komen ook aangelopen. cynthia komt naast mijn bed zitten en kijkt me opgelucht aan. 'het wordt nu wel tijd om alles duidelijk te maken denk ik.' zegt ze. ik knik. 'graag!' zeg ik. cynthia maakt duidelijk dat zij het eerste woord wil hebben door haar keel te schrapen. 'nou... je was aan het vertellen over je reis, tot ineens iemand je van de stoep af drukte en je naar op de straatstenen terecht kwam. ik heb de persoon helaas niet gezien, hij was goed vermomd! ik heb namelijk wel wat weg zien rennen. maar goed. je lag op de grond en ik wist niet wat ik moest doen. ik heb jouw mobiel gepakt en heb sander gebeld. die zei dat ze er zo snel mogelijk aankwamen. en dat was zo, nog geen vijf minuten later stonden we met zijn drieën naast jou gehurkt te bedenken wat we moesten doen. er zat niks anders op dan het ziekenhuis bellen. dus dat deden we. ze dachten dat het niet erg kon zijn, maar besloten je toch mee te nemen, omdat je toch wel heel lang bleef liggen. zo zijn we naar dit ziekenhuis gereden en moesten wij met z'n drieën alles uitleggen aan verschillende verpleegsters. ook aan haar.' zei cynthia en wees naar de verpleegster die steeds even met me kwam praten. 'we hebben haar letterlijk alles verteld. ook over het gebouw en onze ervaringen daar. en hoe we eruit zijn gekomen, en wat daar de voorwaarden van waren. ze hebben alles genoteerd. we hebben adressen doorgegeven en andere mensen die we kenden die daar waren. ze zouden alles doen om die mensen te stoppen en om een huis voor ons te vinden. het klinkt simpel, maar het is best gevaarlijk, want die mannen zijn met heel veel en heel goed gewapend. en een nieuw gezin voor zwerfkinderen vinden is nog niet zo makkelijk. maar ze zullen alles doen wat mogelijk is. voorlopig kunnen wij hier blijven wonen, totdat er meer dingen bekend zijn.' zegt cynthia. ik luisterde aandachtig. 'wauw.. dat is wel een opluchting!' zeg ik. 'we hebben echt heel erg geluk gehad.' zegt alexander. 'voor hetzelfde geld waren we nu de lul geweest en stonden we nog steeds op straat met een gewonde lorena!' zegt alex opgelucht. 'maar, voel je je al wat beter?' zegt cynthia. ik knik. 'het gaat eigenlijk best goed. ik heb alleen nog een beetje hoofdpijn, maar dat lijkt me logisch.' zeg ik. cynthia knikt. 'je had een lichte hersenschudding. gelukkig was het niet ernstig. en we hadden geluk dat het een dode straat was!' zegt cynthia. weer knik ik. ik merk dat sander echt heel stil is. ik kijk zijn kant op en zie hem naar de grond staren. wat is er met hem... 'hoe dan ook, ik ben blij dat ik weer met je aan het praten ben!' begint cynthia weer en glimlacht. ik glimlach terug. ik heb echt de beste vrienden die je maar kan hebben!