voorgoed gevangen?

hfdst. 20 dennis

'zeg eh.. hoe ben jij hier terecht gekomen?' vroeg ik aan veronique. 'wat bedoel je? in die gevangenis daar of hier waar we nu zijn?' vraagt ze en kijkt zo verbaasd mogelijk. 'ik bedoel hoe je gevangen werd genomen!' zeg ik grinnikend. 'oh, ik zat thuis met mijn zusje te spelen.. tot er opeens allemaal mannen de kamer binnenstormden en mij en m'n zusje grepen. ik heb echt geen flauw idee waar mijn zusje nu is..' zegt ze verdrietig. ik sla mijn arm om d'r heen en probeer haar te troosten. 'ach.. het komt wel goed veronique!' zeg ik. ze keek me vragend aan. 'hoe weet je m'n naam?' vraagt ze. ik schrok. inderdaad.. hoe weet ik dat in hemelsnaam? 'eh.. ik heb eigenlijk echt geen idee..' zei ik. 'ik denk dat ik de naam gewoon bij je vond passen.' zeg ik en kijk haar aan. ze glimlacht. 'dat gebeurd vaker bij mij.' zegt ze en staart voor zich uit. ik besloot haar maar eventjes met rust te laten.

na een tijdje lopen kwamen we uit bij een straatje. er liepen niet veel mensen, maar toch wel wat. het zag er gezellig uit. ik keek even achterom en zag tot mijn verbazing dat ene meisje leuk met jamie spelen. ik vertrouwde het nog niet helemaal, maar oke. 'ik loop even naar jamie. denk je dat je alleen kunt lopen?' zeg ik en wil weglopen. 'ja hoor, ga maar!' zegt ze vrolijk. ik ren naar jamie en zie het meisje verlegen opkijken. 'wil je hem weer terug?' vraagt ze. het klonk niet onvriendelijk. 'nee, ik wou alleen wat vragen.' het meisje kijkt nieuwsgierig. 'waarom deed je eerst zo.. naja.. hoe ik het noem belachelijk.. en nu ineens aardig doet?' vraag ik. het meisje zucht diep. 'ik denk dat ik jaloers was..' zegt ze. 'nog steeds, maar ik ben erachter gekomen dat belachelijk doen geen enkele nut heeft..' zegt ze en ik zie haar blozen van schaamte. 'het is je vergeven.. maar, waarom was je jaloers?' ik werd nu wel heel nieuwsgierig. 'nou kijk.. zie je die jongen daar? die met die blonde krullen? dat is dennis. bijna iedereen van deze groep vond hem al leuk toen ze hem voor de eerste keer zagen. ik zag aan jou dat jij datzelfde ook had. het viel me op dat hij jou ook leuk vond of vind.. nog steeds wel denk ik. ik geef toe, ik ben ook verliefd op dennis.' zegt ze zo zacht, dat alleen ik het kon verstaan. ik kijk haar vol ongeloof aan. 'ik geloof je niet.. wie wil mij nou?' zeg ik. 'bijna iedereen van die plek wist dat jij en sander verkering hadden. bijna alle jongens zagen jou wel zitten. want, zeg nou zelf.. je bent mooi, aardig en laat je toch niet op je kop zitten zoals ik net wel merkte en.. je bent zeg maar een perfecte meid. de ideale meid voor elke jongen.. nu was ik weer zo dom om zo stom tegen je te gaan doen.. het spijt me daarvoor.. echt waar!' zegt ze met veel emotie in haar stem. 'zoals ik al zei, het is je vergeven.' zeg ik en glimlach. 'trouwens, hoe heet je eigenlijk?' vraag ik. 'ik ben esther. en jij bent lorena.' zegt ze met een knipoog. ik glimlach. 'klopt! maar eh.. hoe wist iedereen van mij en sander..' de mannen wisten het en er waren een aantal kinderen die het gehoord hadden. zo ging het de hele cel door.' vertelde ze. 'wat een verhaal..' zeg ik en kijk naar de grond. 'weetje.. ik zou rob wel bij jou vinden passen!' zeg ik giechelend. 'wat?! zegt esther en rent me achterna. ik vlucht lachend weg en zo passeren we de rij. opeens maak ik een noodstop en esther botst bijna tegen me aan. 'wat doe je?' vraagt ze verbaasd. 'jamie is alleen!' zeg ik. esther slaat haar hand voor haar mond. 'mijn god dat klopt!' roept ze. ik ren zo vlug als ik kan terug en til jamie op wanneer ik langs hem ren. ik zie een jongen op me aflopen. het was dennis! ik geef jamie aan esther die knipoogt. 'hey..' zegt hij verlegen. 'hey.' zeg ik. 'ik zag dat jij en esther nogal druk waren, dus heb ik maar even op de kleine gepast.' zegt hij vriendelijk. ik kijk hem zo lief mogelijk aan. 'echt bedankt! ik was zo ongerust..' zeg ik. 'ach..' zegt hij en kijkt naar de grond. ik doe hetzelfde. 'wat is je naam?' vraagt hij. 'eh.. lorena.' zeg ik. 'mooie naam! ik ben dennis.' zegt hij en steekt zijn hand uit om te begroeten. ik schud hem en kijk in zijn mooie bruine ogen. 'wil je misschien naast me lopen?' vraagt hij en wijst naar de groep die inmiddels al een paar kilometer verderop is. ik knik en loop vooruit. dennis volgt en pakt mijn hand. wat lief.. dennis begint harder te lopen en rent uiteindelijk. zo rennen en springen we vrolijk totdat we de groep weer hebben gevonden. 'godzijdank, waar waren jullie?!' vraagt veronique die naast esther loopt. 'sorry, gesprek.' zeg ik blozend. hier en daar hoor ik wat gegiechel, maar dat boeit me niks. ik heb een lieve jongen aan de hand!