voorgoed gevangen?

hfdst. 8 droom

'ik snap het niet.' zegt alexander en gaat weer rechtop zitten. 'wat niet?' vraagt sander. 'waarom ik nou dood moet. wat heb ik gedaan? waarom verdien ik dit?' zegt hij. het klonk zo zielig, dat je er wel van kon huilen. 'ik weet het niet.. je hebt volgens mij helemaal niks gedaan..' zegt cynthia. 'ik neem aan dat jullie allebei arm zijn of waren?' zeg ik. nu kijkt sander me met grote en verbaasde ogen aan. 'hoe weet jij dat nou?' zegt hij. 'ik moest toen ik hier net was bij de baas komen en hij vertelde mij dat ze alleen mensen gevangen nemen die arm zijn..' zeg ik. 'hu? maar.. myléne komt van een heel rijk gezin..' zegt cynthia verbaasd. 'echt? dat wist ik niet.. wat raar!' zeg ik. 'misschien vonden ze haar te rijk ofzo? zou kunnen..' zegt alexander. 'nee, dat is het niet. haar ouders zitten hier ook niet.' zegt cynthia. 'ach.. dat zijn onze zaken toch ook niet? het enige wat wij moeten bedenken, is ons zelf hier uit zien te krijgen.' zegt sander wijs. 'daar heb je gelijk in..' zegt cynthia. 'wacht.. we waren toch bezig met een spel? laten we daar mee verder gaan! zo krijgen we misschien ook ideeën van wie wat gaat doen als we een plan hebben. bijvoorbeeld als er iemand heel dapper is, kan hij het moeilijkste werk doen!' zeg ik. 'wat een geweldig idee lorena!' zegt sander en knipoogt naar me. ik bloos. 'heeft er nog iemand vragen voor alexander?' zeg ik. 'ja, ik!' zegt cynthia. 'kom maar op!' zegt alexander die al is opgestaan. 'wat is het dapperste dat je ooit hebt gedaan?' ik zie alexander denken. 'eh.. ik denk.. ja ik weet het! ik heb het ooit voor iemand opgenomen die bijna in mekaar werd geslagen. in plaats van hij werd ik in mekaar getimmerd, maar dat had ik er wel voor over. ik heb moeten vechten om mezelf nog een beetje te verdedigen, maar ik ben weer heel!' zegt alexander trots. 'wow.. dat is echt heel dapper!' zegt cynthia die duidelijk apetrots is op haar vriendje. alexander glimlacht. 'nu heb ik een vraag aan sander!' zeg ik. sander kijkt me nieuwsgierig aan. 'vertel!' zegt hij. 'wat is jouw achternaam? kijken of hij bij mijn naam past.' zeg ik met een knipoog. 'van der velden. lorena van der velden zou super goed klinken!' zegt sander trots. 'lorena van der velden.. sander van der velden.. lorena en sander van der velden..' zeg ik zacht en even lijkt het alsof ik op de wolken loop. ik ga zitten op een roze wolk. ik zie sander aan komen lopen. hij heeft een hele mooie roos bij zich. hij komt naast me zitten en slaat zijn arm om me heen. hij geeft me de roos. ik ruik eraan. hij ruikt lekker! naar aardbeien! ik merk dat sander op is gestaan. hij steekt zijn hand naar me uit. ik pak hem vast en hij trekt me omhoog. hij omhelst me en knuffelt me heel lang. ik kruip weg in zijn armen. wat voelt dit geweldig.. opeens laat hij los. hij kijkt me aan en ik kijk terug. langzaam komt zijn hoofd dichter bij de mijne. opeens voel ik zijn lippen op de mijne. hij kust me! het is super! wat kan hij goed kussen.. ik merk dat hij zijn tong naar binnen laat glijden. ik doe hetzelfde en zo staan we een tijdje te zoenen. totdat hij zich terug trekt. heel even kijkt hij me nog diep in mijn ogen, maar opeens verdwijnt hij, als sneeuw voor de zon. hij gaat steeds verder achteruit. 'nee! sander blijf bij me! roep ik. maar hij gaat nog steeds achteruit. weg van mij. waarom? 'sander!' schreeuw ik nog een keer. er veranderd niets. hij blijft verdwijnen. totdat hij ineens niet meer zichtbaar is. de roze wolken verdwijnen ook. ze worden steeds waziger. opeens val ik naar beneden. toen werd alles zwart. 'lorena.. lorena..' hoor ik vaag. 'lorena word wakker!' hoor ik nu wat duidelijker. de stem komt me bekend voor. cynthia! 'lorena!' hoor ik. ik open voorzichtig mijn ogen. 'oh god, je bent wakker!' hoor ik cynthia opgelucht zeggen. 'je liet me echt schrikken!' 'w.. wat is er dan?' zeg ik slaperig. ik merk dat ik in mijn bed lig. 'je viel ineens flauw! ik kon je nog net opvangen en heb je in bed gelegd. alleen.. je riep de hele tijd naar sander. wat was je aan het doen?' zegt cynthia. 'ik had een droom..' zeg ik. 'waar ging het over?' vraagt sander nieuwsgierig. 'ik zat op een roze wolk.. met sander.. en het was heel romantisch..' vertelde ik en legde verder het hele verhaal uit. sander grijnst van oor tot oor. 'ik heb toch wel echt het gekste, maar toch het liefste vriendinnetje die er bestaat hé?' zegt hij. ik bloos. 'nee echt niet! die heb ik al!' zegt alexander. 'onze vriendinnetjes zijn de beste!' zegt sander en slaat een arm om alexander heen terwijl hij me trots aankijkt. sloeg hij zijn arm maar om mij heen..