voorgoed gevangen?

hfdst. 9 afscheid

'hoelaat is het eigenlijk?' vraag ik na een tijdje. cynthia kijkt op haar horloge. 'tien uur.. laten we gaan slapen. ik moet morgen waarschijnlijk vroeg weg.' zegt ze. 'goed idee' zeg ik en ga op mijn bed liggen. 'welterusten' zeg ik en sluit mijn ogen. al gauw val ik in slaap.

de volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. ik probeer op cynthia's horloge te kijken. 'zes uur..' mompel ik. cynthia slaapt nog. ik probeer nog wat te slapen, maar het lukt niet meer. ik sta op en zie dat sander ook al is opgestaan. 'hey, ben je ook al wakker?' vraag ik slaperig. sander draait zich om, want hij stond met zijn gezicht naar de muur. 'oh hey, ja.. kon niet meer slapen.' zegt hij moe. 'oh.. ik ook niet.' zeg ik. ik loop naar het tralies. 'hoe is het?' vraag ik. 'oh, gaat wel. alleen het gevoel dat cynthia vandaag weggaat zit me dwars..' zegt hij. 'datzelfde heb ik ook.' zeg ik. ik voel de tranen prikken in m'n ogen. sander heeft het gezien. 'rustig maar lorena. cynthia komt vast veilig terecht.' zegt hij troostend. 'ik hoop het..' zeg ik. 'alleen.. ook dat ik haar waarschijnlijk nooit meer zal zien..' 'het komt allemaal wel goed.' zegt sander. hoe graag ik ook zou willen, ik geloof het niet. 'kon ik je nu maar omhelzen..' zegt sander. die zin maakte me warm van binnen. ik voel dat ik lichtjes bloos. sander glimlacht lief naar me. opeens zie ik dat hij langs me kijkt. ik kijk achterom en zie dat cynthia ook wakker is geworden. 'hey cynth..' zeg ik. 'hey lorena, hoe is het?' vraagt ze. 'goed hoor. maar ik kan beter aan jou vragen hoe het gaat. jij bent degene die vandaag op pad moet..' zeg ik. 'oh.. het gaat wel. ik ben niet alleen, maar ik ga jullie wel heel erg missen!' zegt ze. ik zie aan d'r dat het haar toch wel dwars zit, maar het niet wil laten merken. 'hey cynthia, ik ben er ook nog!' zegt sander knipogend. 'oh, hey sander! ik zag je niet!' zegt cynthia. 'komt omdat lorena je hokgenoot is, zoals ik het noem.' zegt sander lachend. 'wacht.. zal ik alexander wakker maken?' stelt sander voor. 'goed idee!' zeg ik. 'hoe zal ik het aanpakken? hardhandig of zachtjes?' zegt sander grijnzend. 'schud hem heel hard heen en weer zodat ie schrikt!' zeg ik grinnikend. 'ha - ha - ha wat zijn we weer grappig!' zegt cynthia die medelijden heeft met die arme alexander. 'ah kom op cynth! één geintje kan toch wel?' zeg ik. 'nou.. oke toe dan maar, maar mijn schuld is het niet!' zegt ze. 'nee, de schuld gaat naar sander! het is zijn idee..' zeg ik plagend. sander steekt z'n tong uit en loopt naar alexander. 'yo, word wakker maat!' zegt sander. alexander blijft roerloos liggen. sander legt zijn hand op alexander's zij. hij schudt een beetje. 'kom op alex, wakker worden!' alexander beweegt een beetje, maar wordt niet wakker. nu schudt sander harder. zo hard dat alexander bijna uit bed valt. 'whoa!' horen we ineens en alexander valt uit zijn bed. hij krabbelt overeind en kijkt sander verward aan. 'holy shit.. wat deed jij nou weer man!' zegt hij. 'sorry maat, dat was gewoon even nodig.' zegt sander onschuldig. 'jaja, het zal allemaal wel.' zegt alexander en kijkt dan naar cynthia. 'en hoe gaan het met mijn meisje?' zegt hij lief. cynthia giechelt. 'goed hoor, maar ik ga je echt heel erg missen!' zegt ze. 'en jullie ook!' zegt ze tegen mij en sander. 'wij jou ook allemaal!' zeg ik en geef cynthia een dikke knuffel. 'je bent de dapperste meid die ik ken!' zeg ik. 'bedankt!' zegt cynthia die straalt van de aandacht die ze krijgt. opeens klinkt er een deur. 'wat? nu al ontbijt?' zegt cynthia verbaasd. ze kijkt op haar horloge. 'hoe is het mogelijk.. 't is al negen uur!' zegt cynthia. 'we hebben dus nog een uur met elkaar..' zegt sander. iedereen was even stil, totdat onze deur open ging. een man drukte weer twee boterhammen en een fles water naar binnen. het is een andere man dan de dag ervoor. 'zorg dat je om tien uur klaar staat, cynthia!' zegt hij en loopt naar de overkant om de jongens te "voeren." stil eten we ons ontbijt. na het ontbijt stonden ik en cynthia op om ons om te kleden. de jongens draaiden zich om, omdat ze heel goed weten dat ze niet mogen kijken. toen we omgekleed waren, was het al kwart voor tien. 'bijna..' zegt cynthia opeens. ze zucht. 'bijna moet je weg..' zeg ik. ik moet mijn best doen om niet in huilen uit te barsten. ik zie dat cynthia hetzelfde probleem heeft. ik slaak een diepe zucht. wat een ellende..