voorgoed gevangen?

hfdst. 13 weer een brief

toen ik mijn broodje en toetje op had, bleef ik weer zwijgend voor me uit staren. ik merk dat sander zijn arm om me heen slaat en naar hetzelfde punt staart als ik. zo zitten we een tijdje. 'sander..' zeg ik. hij kijkt me aan. 'ja?' zegt hij. 'als we hieruit komen.. en we komen allebei op een heel andere plek terecht waardoor we elkaar niet meer kunnen zien.. wat doen we dan?' zeg ik en kijk hem met vragende ogen aan. sander glimlacht. 'das een mooie vraag.' zegt hij. 'ik heb namelijk geen idee.. maar daar hoeven we ons nog niet zorgen over te maken.' zegt hij en drukt me tegen zich aan. wat voelt dat toch altijd fijn.. opeens zie ik iets van achteren naar beneden vallen. ik maak me los uit sander's armen en loop ernaartoe. ik pak het op en zie dat het een brief is. ik zucht. 'wauw, nog meer slecht nieuws.' zeg ik. ik ga weer naast sander zitten en maak het open. het is dezelfde brief als cynthia kreeg.. mijn ogen worden groot. 'wat?' zeg ik bang. 'moet ik echt weg..' ik kijk sander angstig aan. hij kijkt bezorgd terug. al gauw veranderd mijn angst in flinke woede. hoe kunnen ze! ons leven lekker verpesten! gevoelloze mensen hier ook! het liefst zou ik ze allemaal neerrammen! sander zag mijn woede en probeerde het te sussen. 'rustig nou lorena, maak het nou niet erger dan het al.....' verder kwam hij niet want ik ging er tegenin. 'rustig? rustig? wat nou rustig! ik word weggestuurd sander! weg bij alex, weg bij jou, weg bij iedereen! en dan moet ik rustig zijn?!' zeg ik kwaad. sander deed zijn mond open om wat te zeggen, maar bedacht zich en slaakte een diepe zucht. hij keek verdrietig, maar ik zag ook veel teleurstelling in zijn ogen. ik zucht. waarom deed ik nou zo? dat verdiende sander helemaal niet.. 'sorry sander, zo had ik niet mogen doen.. het is gewoon deze stomme wereld. het is niet eerlijk hoe wij behandeld worden. alles word verpest..' zeg ik en plof weer naast sander neer. ik sla mijn handen voor mijn ogen. waarom nou.. sander heeft me waarschijnlijk vergeven, want hij slaat zijn arm om mij heen. 'het komt wel goed lorena..' zegt hij en drukt een kus op mijn wang. zo zitten we een tijdje. na een paar minuten laat sander me los. 'met wie moet je weg?' vraagt hij. ik kijk naar de brief. 'met eh.. esther, veronique, kato, rob, dennis en mayke.' zeg ik. 'ik ken ze allemaal niet..' zeg ik teleurgesteld. 'ik ook niet..' zegt sander en zucht. 'wat een ellende..' zegt hij. 'wat je zegt.. laten we maar gaan slapen. 't is negen uur.' zeg ik en ga op het bed van sander liggen. hij grinnikt en komt naast me liggen. 'je bent me d'r een.' zegt hij lachend. ik grinnik. 'jaja! trusten lief vriendje.' zeg ik en geef hem een kus. 'trusten lief vriendinnetje.' zegt hij en al gauw val ik in slaap.