voorgoed gevangen?

hfdst. 27 op pad

'He slaapkop, word wakker!' hoor ik ineens. Ik zit met een ruk overeind. Toen ik rena zag staan zuchtte ik van opluchting. 'ah, rena!' zeg ik en geef haar een speelse duw. we lachen een tijdje en daarna sta ik op. 'we moeten nu wel weg, er is haast!' zegt rena en loopt weg. verbaasd kijk ik haar na. 'waarom dan?' roep ik. 'dat zie je zo wel! ik wil je wat laten zien!' ik zucht en sjok achter haar aan. 'he, wat is er?' vraagt loor. ik glimlach lichtjes. 'ach, tis niks. ik voel me alleen maar een beetje down.' zeg ik. loor knikt. 'dan is het goed. kom op! rena heeft iets heel cool's gezien!' zegt loor en rent achter rena aan die inmiddels al een aantal meters verderop is. met tegenzin neem ik ook een sprintje.

toen ik eindelijk weer bij de anderen was, hijgde ik als de ik weet niet wat. 'moe?' zegt rena glimlachend. 'jaja, praat maar!' zeg ik grinnikend en loop verder. rena en loor komen achter me aan. 'loop ik eigenlijk wel de goeie kant op?' roep in en kijk achterom. ik zie rena haar duim opsteken. ik glimlach, tot ik ineens voel dat ik ergens tegenaan bots. ik voel een harde klap en val op de grond. rena knielt bij me neer. 'gaan het lorena?' vraagt ze bezorgt. ik knik voorzichtig. 'ja.. ik denk het wel..' zeg ik. 'probeer is te staan.' zegt loor. voorzichtig kom ik omhoog. pas wanneer ik weer met beide benen op de grond sta, merk ik hoe duizelig in ik ben. ik vlieg ineens naar links! 'wow, wel recht blijven staan!' hoor ik rena grinnikend zeggen. ik glimlach lichtjes. ik sluit mijn ogen voor een paar seconden en doe ze dan weer open. 'veel beter..' zucht ik. 'heb je pijn?' vraagt loor met een bezorgde blik. 'nee hoor. alleen een beetje duizelig, meer niet!' zeg ik stoer. loor knikt, maar ik zie aan d'r dat ze het niet geloofd. tss, ze is echt een watje! dacht ik in mezelf. 'kom, we gaan weer.' zeg ik en loop vooruit. rena komt naast me lopen. 'wat ben ik ook een sukkel..' zeg ik. 'ach trek het je niet aan! het was gewoon een ongelukje.' zegt rena en slaat een arm om me heen. 'nou niet zielig zijn hoor! je bent een hartstikke sterke meid! ik weet zeker dat als we zijn waar we zijn moeten, dat je je stukken beter voelt!' 'wil je echt geen hint geven?' ik kijk haar zo lief mogelijk aan. 'nee nee, ik zal je alvast zeggen, ik kan tegen lieve gezichtjes.' rena grinnikt. ik glimlach.

'eindelijk, we zijn er!' zegt rena na een kwartiertje gelopen te hebben. ik kijk naar mijn rechterkant. 'wat is het?' vraag ik nieuwsgierig. 'kom maar mee!' rena grijpt m'n arm beet en sleurt me zowat mee. ik kijk achterom waar loor is, die rent achter ons aan. ze knipoogt. ik kijk weer voor me. opeens stopt rena met rennen. ik slip en val bijna op de grond. 'kijk! nou is de plek niet zo'n fijne herinnering, maar er is iets wat ik je vertellen moet.' zegt rena. ik kijk met grote schrikogen naar het grote gebouw dat voor me staat. 'rena, hoe kun je me hier naartoe nemen!' roep ik. 'en dit moet ik leuk vinden?!' 'rustig nou maar!' zegt rena. ik kijk nogmaals voor me uit naar het gebouw. eerder naar het grote hek eromheen. het is het gebouw waar ik een aantal dagen geleden uit ben gestuurd. 'er is geweldig nieuws!' zegt rena. 'jaja, vertel nou maar, dan kunnen we hier weg!' zeg ik ongeduldig. 'sander is ook weggestuurd!' zegt rena springend. ik kijk haar met grote opgeluchte ogen aan. 'wat geweldig!' zeg ik en vlieg rena en loor om beurten in de armen. ze lachen allebei. 'en alexander?' vraag ik. rena's gezicht verstrakt. 'oh nee, hij is toch niet..' zeg ik. dat laatste woord kan ik niet tussen m'n lippen door krijgen. rena schudt wild met haar hoofd. 'nee nee, dat absoluut niet! hij leeft nog wel, hoor!' zegt rena. opgelucht haal ik adem. 'maar wat is er dan?' vraag ik. rena's gezicht gaat naar beneden. 'waarschijnlijk zit hij daar voor altijd vast..' zegt rena. 'wat? waarom dan? wat moeten ze zo lang van hem?!' zeg ik. 'ik.. ik weet niet.. ik ging gisteravond toen jullie sliepen stiekem hier naartoe en toen hoorde ik het allemaal. ik weet alleen niet waarom alexander niet weg mag..' rena klinkt bedroeft. 'ik vind het zo erg voor je lorena..' zegt rena. ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. er klinken duizenden stemmen in mijn hoofd. en er spoken wel miljoenen gedachten door mijn hoofd. waarom wij nou.. waarom ik nou.. waarom niet iemand anders..