voorgoed gevangen?

hfdst. 15 te snel

sander komt naast me zitten. 'nachtmerrie gehad?' zegt hij meelevend. 'ja..' zeg ik met bibberige stem. sander slaat zijn arm om me heen. 'kan gebeuren meissie.' zegt hij lief en drukt een kus op mijn wang. ik ga tegen hem aan leunen en zwijg. na een paar minuten maak ik me los uit zijn armen en sta op. ik loop naar alexander. 'hoe gaat het met jou dan?' vraag ik bezorgd. hij glimlacht zwakjes. 'wel goed hoor..' zegt hij. 'nog pijn?' vraag ik. alexander schudt zijn hoofd. 'mooi.' zeg ik met een glimlach. dan loop ik naar het tralies en staar naar de overkant. sander komt naast me staan. 'he gaat het een beetje?' vraagt hij. ik hoor de bezorgdheid in zijn stem. 'oh, ja hoor..' zeg ik. ook al weet ik zelf al dat het niet erg overtuigend klonk. 'hmm.. oke dan.' zegt hij. gelukkig vraagt hij niet verder door. 'ik snap het niet.' zeg ik voordat ik er erg in had. 'wat?' vraagt sander. 'alles.. ik snap helemaal niks meer.. ik snap niet waarom we hier zitten, terwijl we toch weer weggaan..' zeg ik. 'ik snap het. ik heb hetzelfde probleem.' zegt sander. ik hoor hem zuchten. waarom stel ik me eigenlijk zo aan? ik moet helemaal niet zielig zitten doen. door dit alles heb ik een relatie met sander, en zijn cynthia en alexander mijn beste vrienden geworden. ik voel dat er een traan op het punt staat over mijn wang te gaan lopen, maar ik veeg hem weg. ik heb nu echt geen zin om te huilen. ik kijk even naast me naar sander of hij mijn verdriet ziet, maar gelukkig merkt hij niks. ik kijk weer voor me uit wat een verschrikkelijke plek.. opeens ging de deur open. daar zal het ontbijt wel aankomen. dit keer was het een magere man die het bracht. hij leek net een van ons. hij gooide ontbijt door de deur en liep toen weer weg. ik staarde hem nog even na, maar pakte toen mijn broodje. ik ging op de grond zitten en had binnen een mum van tijd mijn broodje op. pas toen ik aan het eten was, merkte ik pas hoe zo'n honger ik had. ik zie sander even gauw glimlachen naar mij. 'wanneer moet je weg?' hoor ik sander ineens zeggen. 'weet ik niet.. weet alexander al dat ik weg moet?' vraag ik. alexander knikt. ik pak de brief en lees hem nog eens. ik kijk sander en alexander om beurten met grote schrikogen aan. ik zie sander schrikken van mijn blik. 'wat is er?' vraagt alexander bezorgd. 'ik.. ik moet morgen al..' zeg ik bibberig. nu zie ik de ogen van de jongens ook groot worden. 'dan al?!' zegt sander geschrokken. ik merk dat er een traan over mijn wang loopt. snel veeg ik hem weg. sander omhelst me stevig. ahw, dat is nu net wat ik nodig heb.. wat is een vriendje hebben toch geweldig..

----------------------------

heey! echt heel erg bedankt voor de votes en comments! ben er heel blij mee! had echt niet verwacht dat ik er zo veel zou krijgen. er is een kans dat ik morgen geen tijd heb om te schrijven, want dan heb ik een verjaardag. maar waarschijnlijk schrijf ik morgen nog wel een stukje. en vergeet niet: blijf voten! xxx