voorgoed gevangen?

hfdst. 11 straf spel

trillend lig ik op de grond. ik merk dat de jongens al zijn opgestaan. voorzichtig open ik mijn ogen weer en ga rechtop zitten. sander pakt me vast en hijst me omhoog. ik zit nog steeds mijn ogen uit te kijken naar het gevaarlijke ding dat recht voor ons staat. we zitten in een kleine ruimte. ik kijk achterom. ik schrik en geef een kleine gil als ik een gapend gat in de muur achter ons zie. 'w.. wat gebeurd hier?' vraag ik angstig. 'ik weet het niet, maar we moeten heel goed oppassen.' zegt alexander. ik kruip dicht tegen sander aan. 'rustig maar..' zegt hij met trillende stem. 'het is maar goed dat we zijn gebukt, anders waren we nu dood geweest!' zegt alexander. wat gek.. hij klinkt helemaal niet bang. 'alex.. zeg is eerlijk.. ben je bang?' vraag ik. 'een beetje wel.' zegt hij. ik kruip nog dichter tegen sander aan. 'spring!' hoor ik sander ineens zeggen. zonder erbij na te denken spring ik zo hoog als ik kan in de lucht. weer klinkt er een harde knal. ik begin zachtjes te snikken. sander drukt me dicht tegen zich aan en geeft me een kusje op mijn voorhoofd. 'oh sander.. wat moeten we nu?' vraag ik bezorgt. opeens klinkt er een bel. 'jullie zitten hier nu opgesloten. de kans is groot dat jullie dit niet gaan overleven. er staat een groot kanon voor jullie, zoals jullie hebben gezien. dit is een soort spel. nou.. voor ons. wij besturen dat kanon. er zitten verschillende schietgaten in waardoor de kogels komen. wij schieten ze. als er gaten in de muren zitten kunnen jullie daar doorheen naar een andere kamer verderop. zo word het spel makkelijk voor jullie, maar juich niet te vroeg. als jullie door de gaten heen zijn, zullen ze weer dicht groeien. jullie horen dan wel dat er een knal komt, maar zien niet van welke kant.' de man lacht even. 'als jullie hier toch uit weten te komen, zullen jullie weer gewoon naar jullie hok gaan. succes!' zegt de man nog en dan is het weer stil. 'kom, dan gaan we door die gaten heen.' zegt sander. 'er zijn er al twee.' sander trekt me mee. ik ril als ik de grote kogel in het kamertje zie liggen. we lopen voorzichtig door het gat heen. net zoals de man zei, groeit het gat weer dicht. 'nou krijg nou wat, je zou haast denken dat we in een horror-fantasie film zijn terecht gekomen!' 'niet praten en rennen!' zegt alexander. we springen door het tweede gat en zitten dan in een andere kamer. ineens klinkt er een schot. 'heel goed opletten nu!' waarschuwt sander. er komt een kogel links van ons. 'vlug, naar rechts!' zegt sander. iedereen gaat rechts tegen de muur aan staan toen de kogel met een noodvaart langs ons ging. weer sprongen we zo snel mogelijk door het gat heen. 'oke, nu moeten we goed opletten. we moeten proberen te luisteren naar waar de kogel vandaan komt. als dus het geluid van rechts komt, moeten we links gaan staan.' zegt sander wijs. 'en wat als het nou niet klopt?' zegt alexander. we moeten toch iets?' zegt sander. alexander deed zijn mond al open om wat terug te zeggen, maar werd al gauw stil door en enorme knal. 'hij kwam van onder!' zegt sander. 'spring alsjeblieft optijd!' zegt hij. het geluid kwam al snel steeds dichterbij. ik bleef op mijn hoede. toen het te dichtbij kwam sprong ik. ik hoorde een harde schreeuw naast me. 'aaaah!' hoorde ik. alexander! ik keek naast me. zijn knie bloedde. 'shit!' hoor ik sander schreeuwen. alexander viel op de grond, krijsend van de pijn. sander rende naar alexander en tilde hem op. 'wat nu? als we er weer een van onder krijgen, kan alexander niet springen!' zeg ik bang. 'ik til je op alex!' zegt sander en tilt alexander handig op, die nog steeds schreeuwt. 'het komt goed alex! wij redden je wel!' zeg ik, maar alexander heeft te veel pijn om te kunnen antwoorden.' ik sprong door het gat heen. sander volgde voorzichtig met alexander. ik pakte hem van sander over, zodat sander er ook doorheen kon. sander pakte hem weer van mij aan en we bleven alert. 'goed opletten, lorena!' waarschuwde hij. het was even een paar minuten stil. toen klonk er weer een knal. 'ga naar links!' hoor ik sander schreeuwen. gauw ren ik naar de linker muur om er tegen aan te staan. sander had gelijk. de kogel ging vlak voor ons langs. weer sprong ik door het gat heen en pakte alexander over. toen sander er eenmaal overheen was draaide ik me om. opeens zag ik alle mannen van de groep tegenover me staan. 'overleefd..' fluister ik zachtjes. de mannen namen ons mee naar ons hok. tot mijn verbazing deden ze mij bij de jongens in het hok. sander legde alexander neer die al is gestopt met schreeuwen, maar hij heeft zijn ogen dicht. 'is ie..' zeg ik. 'nee lorena, hij is niet dood. hij is flauwgevallen.' zegt sander. 'hier heb je een teiltje met water en een doekje voor de jongen.' zegt hij en zet een teiltje met water neer. ik pak het op en neem het mee. 'laten we de wond nu maar gauw schoon maken, nu voelt hij er toch niks van.' zeg ik terwijl ik het doekje nat laat worden en het op alexander's knie leg. sander glimlacht naar me terwijl ik de wond handig schoonmaak. 'hé.. zie ik daar nou echt een EHBO-doosje aan de muur?' zeg ik verbaasd. 'pak het eens..' zegt sander. ik sta op en pak het van de muur. ik neem het mee en maak het open. 'het is inderdaad een EHBO-doosje..' zeg ik. ik pak er een rol verband uit en wikkel het om de knie van alexander. ik til hem op en leg hem in bed. 'dat kun je goed!' bewonderd sander. 'doe het wel vaker.' zeg ik met een knipoog. 'je bent geweldig weet je dat..' zegt sander. 'jij ook!' zeg ik zachtjes. ik merk dat zijn hoofd dichter bij de mijne komt. zijn lippen raken de mijne bijna, totdat er opeens luide voetstappen klinken. sander trekt zich geschrokken terug en ik ook. er stopt een man voor ons hok. 'gefeliciteerd, jullie hebben het overleefd.' zegt hij kort. de stem komt me bekend voor.. dit is de man die ons het uitleg gaf over het "spel"! 'en nu?' zegt sander. 'wil je ons nog meer aan gaan doen ofzo?' zegt hij kwaad. 'als je zo door gaat jou wel ja!' zegt de man waarschuwend. sander zweeg. tot mijn schrik ging sander er toch weer tegenin. 'wat is hier nou de bedoeling van he? wat hebben wij gedaan, om dit te verdienen!' zegt hij nog kwader dan hij al was. 'wat zullen we nou..' zegt de man en gooide de deur van onze cel open. hij sprintte naar binnen, maar voordat hij sander iets aan kon doen, werd zijn naam geroepen. hij liet zijn schouders hangen en wou weg lopen. 'jij hebt geluk gehad jochie!' zei hij en liep daarna weg. hij smeet de deur dicht. sander stond met vuur in zijn ogen te kijken hoe de man wegliep. 'sander.. waarom deed je dat?' zeg ik. 'om ons te beschermen.' zegt hij. voordat ik iets kon zeggen, omhelst hij me en drukt me stevig tegen zich aan. 'beloof me dat je altijd bij me zult blijven.' zegt hij. 'dat beloof ik.' zeg ik. zo staan we een tijdje, totdat alexander ineens wakker word. ik maak me los uit sander's omhelzing en loop naar alexander, gevolgd door sander.. ik ga op zijn bed zitten. 'hey, hoe is het?' vraag ik lief. 'g.. goed.. denk ik..' zegt hij bibberig. 'wat is er gebeurd..' zegt hij. hij is duidelijk helemaal de weg kwijt. ik kijk sander aan. hij geeft me een knikje dat ik het vertellen moet. ik leg alles uit. van dat rare spel, tot hier in het hok. 'wat een verhaal..' zegt hij. 'ga maar slapen.. het is nu 3 uur 's middags.. 'lunch gemist.' zegt sander. 'of toch niet..' zeg ik als ik twee boterhammen zie liggen. ik neem ze mee. 'eet jij die van alex maar op, die gaat toch slapen.' zegt sander en pakt het broodje van me aan.