voorgoed gevangen?

hfdst. 16 nog eventjes gevangen

ik leun tegen sander aan die me stevig tegen zich aan drukt. ik snap er nu echt helemaal niks meer van. waarom zo snel al?! wat gemeen! ik stond op het punt weer uit mijn slof te schieten, maar ik hield me in. in plaats daarvan, slaakte ik een diepe zucht. 'he, bekijk het positief lorena. misschien kom je wel bij een heel lief en rijk gezin! misschien kom je cynthia wel tegen..' zegt sander bemoedigend. 'ik weet het niet sander.. dat ik cynthia zal vinden, kan ik uit mijn hoofd zetten. maar het gezin waar ik misschien, met nadruk op misschien, in kom zal me benieuwen.' zeg ik. 'waarom zet je nadruk op misschien?' zegt sander. 'nou, misschien kom ik wel nergens!' zeg ik. 'ach vast wel! en je hebt mijn nummer, dus ik zal je vast heel veel sms'jes sturen!' zegt sander lachend. ik glimlach. ik heb even geen zin in die geintjes. ik loop naar de muur en ga zitten. 'hoelaat is het?' vraag ik. ookal kon ik ook best zelf kijken, maar ja.. ik ben nou eenmaal lui. sander kijkt op zijn mobiel. 'twaalf uur.' zegt hij. opeens horen we weer voetstappen. het is al niet eng meer, want die voetstappen horen we ongeveer wel 10x per dag ofzo. ik loop naar het tralies om te zien wie het is. ik heb de man nog niet eerder gezien. hij is wat stevig en heeft een baard. ziet er wel grappig uit. hij zag er niet gemeen uit, zoals de meeste hier. 'lorena, zorg dat je vanavond om acht uur klaar bent om te vertrekken.' zegt hij redelijk vriendelijk. 'zal ik doen meneer.' zeg ik. hij knikt en loopt weg. ik kijk hem nog na en zucht. dit was het dan.. nog acht uurtjes en ik zal jullie misschien wel nooit meer zien..' zeg ik tegen de jongens. 'ahw, het komt wel goed loreen!' zegt alexander. 'beste vrienden voor altijd?' zegt hij met een glimlach. 'beste vrienden voor altijd.' zeg ik knikkend. ik glimlach naar de jongens. ik loop naar sander en knuffel hem. hij knuffelt terug. daarna loop ik naar alexander en geef hem ook een dikke knuffel. ik kijk naar zijn knie. het verband is helemaal rood. 'zal ik dat verband nog even gauw omwisselen?' vraag ik terwijl ik naar zijn knie kijk. alexander knikt. ik maak het verband los en haal het eraf. zijn knie ziet er al een stuk beter uit! trots kijk ik ernaar. alexander grinnikt. 'wat? het ziet er toch al een stuk beter uit?' zeg ik. 'ja, natuurlijk!' zegt alexander. ik kijk sander even aan die vol bewondering zit te kijken hoe ik weer net zo handig als de eerste keer het verband eromheen wikkel. 'dat kun je echt goed lorena! je moet bij een ziekenhuis gaan werken ofzo!' zegt hij met een knipoog. 'ach.. 't is heel simpel!' zeg ik. 'eigenlijk wou ik iets met dieren gaan doen. bijvoorbeeld met kleine dieren, zoals poesjes en hondjes. maar ik vind paarden ook wel leuk.' zeg ik. sander knikt. 'ik hou ook van dieren. ik heb eerder paardgereden en heb een huis vol katten.' zegt hij. 'tenminste.. had..' zegt hij treurig. wat sneu.. 'ik had ook een pony. een shetlander. zo lief! maar die zal ik waarschijnlijk nooit meer zien.. ik mis thuis..' zeg ik. 'anders ik wel!' zegt alexander. 'ik had het altijd geweldig thuis. ik mocht doen waar ik zin in had en vermaakte me altijd. wie weet waar ik nu terecht zal komen.' zegt hij net zo droevig. zo staan we een tijdje. na een paar minuten vraag ik: 'wat gaan we eigenlijk doen sander? we zien elkaar nog maar heel weinig als ik weg ben.. en.. heeft een relatie dan nog wel zo veel zin?' ik zie sander schrikken. 'eh.. nou eh.. ik weet het niet.. ik wil je niet kwijt lorena..' zegt hij. ik zie hem denken. 'weetje.. ik denk dat je gelijk hebt.' zegt hij. 'ik denk dat we als jij weggaat.... beter....' zegt hij. hij durft zijn zin niet af te maken. 'beter.. de relatie.. tja.. verbreken?' zeg ik voorzichtig. sander knikt. ik zie alexander vol medeleven naar ons kijken. 'en eh.. hoe zit het tussen jou en cynthia?' vraag ik aan alexander. 'oh.. dat had ik nog niet verteld he.. nou.. het zit zo.. die nacht voordat cynthia zou vertrekken en jullie sliepen, hebben wij hetzelfde gedaan als jullie van plan zijn..' zegt hij verdrietig. ik merk dat hij het moeilijk vind om het erover te hebben. 'dus het is.. over..' zegt sander. alexander knikt bedroeft. ik vond het zo zielig, dat ik maar bedacht om het over wat anders te gaan hebben. 'zeg eh.. hoelaat is het nu?' vraag ik. ik grinnik. luiiii. sander kijkt op zijn mobiel. 'wow.. drie uur al!' zegt hij. ik schrik. 'nu nog vijf uur met elkaar..' zeg ik bedroeft. 'he wacht is.. waarom hebben wij geen lunch gekregen?' hoor ik alexander zeggen. 'verhip! dat klopt!' zeg ik verbaasd. ik zie sander hoofdschuddend naar de deur lopen. 'stelletje sukkels dat we zijn. daar ligt het gewoon!' zegt hij en pakt het op. hij geeft mij m'n broodje en ik begin weer gulzig te eten. het stelt niet veel voor, zo'n broodje. maar als je hier wat langer zit, ben je er super blij mee. wat sneu zeg..