voorgoed gevangen?

hfdst. 22 schuilplek

dennis komt naast me lopen en pakt m'n hand vast. ik kijk hem aan en krijg een knipoog van hem. ik voel me blozen en kijk gauw de andere kant op. dennis grinnikt en geeft een zacht kneepje in mijn  hand. we lopen uren lang en zijn uitgeput. 'lorena, kunnen we misschien even stoppen? ik voel mijn benen niet meer!' jammert mayke. ik kijk haar glimlachend aan. 'natuurlijk! laten we daar in het gras gaan zitten.' zeg ik en wijs naar een mooi plekje met veel gras. we lopen ernaartoe en gaan zitten. ik pak mijn tas en pak er wat te eten uit. de rest doet hetzelfde en zo zitten we ongeveer een uurtje.

als iedereen klaar is en weer energie heeft om te lopen, lopen we een stoepje op. hier en daar kijken er wat mensen, omdat we met zo'n grote groep zijn en er waarschijnlijk niet erg fantastisch uitzien. we proberen ons er niks van aan te trekken als sommige jongens die "stoer" willen doen, rare opmerkingen maken of mensen vies naar ons kijken. dennis wrijft troostend over mijn rug als hij merkt dat ik me aangesproken voel. we lopen in een lekker tempo door en zien weer een bos. 'laten we weer in het bos gaan lopen. daar hebben we minder bekijks.' zeg ik en wijs naar het grote bos voor ons. ik zie de rest knikken. we lopen gauw het bos in en verzachten onze pas. 'het is fris..' zegt mayke. 'ach kom op.. de zon schijnt!' zegt veronique grinnikend. 'ja maar hier niet! de bomen staan gewoon in de weg.' zegt mayke en maakt een lachwekkend gebaar. ik grinnik en kijk weer voor me uit. het is best gezellig zo. opeens verdwijnt de zon. het ging heel snel. ik kijk omhoog, maar zie alleen maar bomen. 'waarschijnlijk hangen er wolken voor, die gaan zo wel weer weg.' zegt dennis. ik haal mijn hand uit de zijne en probeer goed te kijken. 'nou, het lijkt erop dat het gaat regenen..' zeg ik. 'hoe kan dat nou? net was er geen spoor van een wolkje te bekennen!' zegt veronique. 'je hebt van die momenten..' zeg ik en kijk goed om me heen. 'ik weet in ieder geval wel dat we een schuilplaats moeten vinden.' zeg ik en loop flink door. de rest volgt en kan me nog maar net bijhouden.

na ongeveer een kwartiertje zoeken hebben we nog niks gevonden. gelukkig is het nog niet gaan regenen. 'duurt wel lang met die regen.' zegt rob. zo zeg, eindelijk zegt die gozer wat! 'ja klopt.' zeg ik droog en zoek verder. ik heb geen zin om te praten nu. hoe ik ook zocht, ik vond geen oud verlaten schuurtje ofzo. 'ik denk dat we maar bij iemand aan moeten kloppen jongens..' zeg ik. de rest kijkt me geschrokken aan. 'hoe wil je dat gaan doen? wie wil er nou zeven verlaten zwerfkindjes in huis hebben?' zegt esther. 'we kunnen het proberen he..' zeg ik en loop naar een groot huis toe dat er duur uitzag. 'lorena, daar wonen vast hele rijke mensen in. die willen ons vast niet hebben.' zegt esther. 'rustig nou maar. nee heb je, ja kun je krijgen.' zeg ik verstandig en bel aan. er doet een slanke vrouw van ongeveer 40 jaar open. haar gezicht stond vriendelijk. 'wat hebben we hier nou dan? wat is er?' vraagt de vrouw verbaasd. 'ik had eigenlijk een vraag..' begin ik mijn verhaal. 'vertel.' zegt de vrouw rustig. 'wij vroegen ons af of wij hier even konden schuilen voor de regen.. het is een lang verhaal om uit te leggen waarom wij op straat zwerven maar..' verder kon ik niet komen want de vrouw onderbrak mij al. 'och, maar natuurlijk! kom binnen.' zegt de vrouw en laat ons binnen komen.

eenmaal in het huis aangekomen kijkt iedereen zijn ogen uit. 'wat een verschil met die verschrikkelijke plek..' zegt mayke. de vrouw kijkt ons verbaast aan. 'nu zou ik wel graag willen weten wat jullie op straat heeft gebracht.' zegt de vrouw. 'neem maar plaats aan de tafel. ik schenk wel wat drinken in. lust iedereen thee?' vraagt de vrouw en kijkt ons aan. iedereen knikt. terwijl de vrouw thee inschenkt, zitten wij druk rond te kijken door het huis. mijn ogen glijden alle kanten op. de vrouw gaat zitten en vouwt haar handen in mekaar. 'zo, vertel het is.' zegt ze. ik schraap mijn keel en begin te vertellen.