voorgoed gevangen?

hfdst. 34 vaarwel...

de volgende ochtend word ik vroeg weer wakker. ik kijk op de klok en zie dat het nog maar 6:00 uur is. ik besluit om weer te gaan liggen om verder te slapen, maar het lukt niet. ik zucht, stap uit bed en net als ik een stap wil zetten val ik bijna weer om. ik ga weer zitten en staar voor me uit. ik ben nog te zwak om zelf te staan blijkbaar. weer zucht ik en ga weer liggen. rot leven dit... ik hoor een zacht gekreun van de andere kant komen. het is cynthia. ik ga rechtop zitten en zie dat zij ook wakker is. gelukkig. 'hey..' zeg ik. cynthia kijkt me slaperig aan. 'oh hey, lekker geslapen?' vraagt ze. ik knik. 'kom!' zeg ik. meteen staat cynthia op om vervolgens op mijn bed te gaan zitten. 'en? hoe voel je je?' vraagt ze. 'mwoah..' zeg ik. 'hmm..' zegt cynthia en kijk wat rond. 'ik ben benieuwd wanneer we wat te horen krijgen!' zegt ze. ik kijk haar vragend aan. 'van wat?' vraag ik. cynthia rolt met haar ogen. 'van waar we gaan wonen, gekkie!' zegt ze en geeft me plagend een duwtje. ohja, stom! 'oooohh, das waar ook!' zeg ik en glimlach naar haar. zo zaten we een uurtje te kletsen totdat de deur open ging. 'hey meiden, lekker geslapen?' zegt een verpleegster die binnenkomt. we knikken allebei. 'zouden jullie zo naar het kantoortje willen komen?' vraagt ze. 'ja hoor' zeg ik. 'mooi, maken jullie de jongens even wakker?' vraagt ze. we knikken en dan gaat de vrouw weer weg. ik en cynthia kijken mekaar aan. we halen onze schouders op en kijken naar de jongens die liggen te slapen. ik kijk naar cynthia. 'ga jij maar, ik kan nog niet lopen.' zeg ik. cynthia knikt en staat op. ze maakt de jongens een voor een wakker en na ongeveer een kwartier zitten we met z'n vieren op mijn bed. 'ik ben benieuwd waar het over gaat. vast iets serieus.' zegt sander. ik knik. 'uhu, misschien kunnen we beter nu gaan.' zeg ik. 'misschien eerst omkleden?' vraagt alexander. 'lijkt me handig.' zegt cynthia en gaat achter een gordijntje staan met haar kleren. daarna volgt alexander, en daarna gaan ik en sander. na een half uur lopen we in de gang opweg naar het kantoortje. aangekomen worden we verwelkomt door de eigenaar van het ziekenhuis. 'goedemorgen! kom zitten' zegt hij. hij ziet er vriendelijk uit. sander duwt me naar voren en iedereen neemt een plek. 'ik wou even met jullie praten' begint hij. 'enig idee waar het over gaat?' zegt hij. we schudden allemaal van nee. de man grinnikt. 'nou, het gaat over jullie toekomstige woonplaatsen!' zegt hij en hij ziet er trots uit. opeens voel ik een mini hartaanval opkomen. omg, dit is het! 'maar ik moet jullie helaas wel teleurstellen..' zegt hij. de woorden deden me niks. zo erg kon het toch niet zijn! 'jullie kunnen niet bij mekaar blijven...'

....dacht ik....

ik kijk om me heen en zie de gezichten verstrakken. 'o..oh..' zeg ik. cynthia kijkt naar beneden en sander staart voor zich uit en alexander kijkt naar de spullen die op het bureau liggen. 'we hebben ons best gedaan om jullie zo dicht mogelijk bij elkaar te laten blijven, maar het was geen succes.' zegt hij en kijkt ons ernstig aan. 'jullie gaan best een eind van mekaar weg wonen. ik zal zeggen waar. lorena, voor jou hebben we een plek in zuid holland, bij familie bergsma. je "moeder" is een van 41 jaar. ze heet lies. je "vader" is 45 jaar en heet marco. ze hebben verder nog een dochter, mayke. zij is 10, dus nog wel jong. Ze wonen in een rustig plaatsje dus ik denk dat je het wel naar je zin zal krijgen. jullie gaan wel allemaal tegelijk weg, maar zouden wel met de bus en trein moeten. jullie krijgen geld mee en worden naar het station gebracht en verder zullen jullie je toch echt zelf moeten redden. maar dat komt wel goed denk ik. cynthia, jij gaat naar drenthe, bij een gezin dat woont op een boerderij. je "moeder" is 45 en je "vader" 47. je krijgt een grote broer van 18 en een zusje van 13. ze hebben best veel dieren daar, en ik denk dat het een prima plek voor je zal zijn. dan komen we bij sander. jij gaat naar limburg. "moeder" van 39, "vader" van 40. jonge ouders, maar prima mensen. je krijgt een klein zusje van 6. je woont in de stad. als laatst alexander. je "moeder" is 49 en je vader ook. je bent wel enigs kind, lekker rustig. je gaat wonen in een rustig dorp. ik denk dat je het wel goed gaat krijgen. dit waren dus jullie plekken. bereid je voor, jullie gaan vanmiddag al weg. jullie moeten namelijk zo snel mogelijk bij jullie thuis zijn zodat we zeker weten dat jullie niet meer gepakt kunnen worden! ga nu maar snel naar jullie kamer om wat bij te praten. dan komen we jullie vanavond ophalen.' zei vertelde de man en maakte een gebaar dat we weg moesten gaan. hij wou geen antwoord van ons, we moesten weg. de rest stond op, sander pakte mijn rolstoel en zo gingen we de kamer in. 'we gaan echt veel te ver van mekaar weg wonen..' begint cynthia na ongeveer een uur stilte. ik knik. 'uhu.' 'ik denk alleen niet dat we veel kunnen doen..' zegt alexander. weer knik ik. 'helemaal niks zul je bedoelen.' zegt sander en kijkt hem aan. alexander knikt ook. 'laten we het accepteren dan' zeg ik. 'wat gaan we nu doen?' vraagt cynthia. ik haal mijn schouders op. 'geen idee..' 'laten we wat gaan eten, ik heb honger!' zegt alexander opeens. ik kijk hem aan en zie hem glimlachen. cynthia staat op. 'goed idee, kom!' zegt ze en loopt de deur uit. sander pakt mijn rolstoel en lopen achter cynthia aan.

opeens worden we tegengehouden door een verpleegster. 'he, ik kwam jullie net ophalen! we gaan weg!' zegt ze vriendelijk. weer voelde ik die mini hartaanval. maar dit keer niet van geluk.... 'wow, nu al?!' zegt sander geschokt. de vrouw knikt. 'pak jullie tassen maar, we moeten gauw weg! ik weet het, het is eerder dan afgesproken, maar we dachten dat dat beter zou zijn.' zegt de vrouw en loopt voor ons uit naar onze kamer. ze loopt naar binnen en komt daarna weer naar buiten met onze tassen in haar hand. 'ik moet even het een en ander bijvullen' zegt ze en loopt een kamertje in. na ongeveer tien minuten komt ze weer en geeft ons onze tassen terug. 'kom' zegt ze en loopt vooruit. ik weet even niet meer zo goed wat ik denken moet. maar daar had ik ook niet zo veel tijd voor. we lopen naar buiten en stoppen bij een zwarte auto. ze helpt ons de auto in en we rijden weg. aan de ene kant voel ik me blij, aan de andere kant voel ik me zo verdrietig dat ik elk moment in tranen uit kan barsten. ik zal mn vrienden nooit meer zien straks....

na een half uurtje staan we dan.. op het station te wachten op de trein.. ieder neemt een andere trein, dus we splitsen hier al. ik geef iedereen nog een laatste knuffel. 'ik ga jullie echt heel erg missen!' zeg ik en ik merk dat er een traan langs mijn wangen stroomt. 'het komt goed.' zegt sander die me stevig vast houd. 'weetje, we zouden een foto moeten maken!' zegt alexander en pakt zijn mobiel. alex ook altijd met zijn goeie ideeën.. ik zal het missen. en niet zo'n beetje ook! 'cheeeseee' zegt alexander en neemt een foto. 'ik zal hem naar jullie sms-en!' zegt alexander en stopt zijn mobiel weer in zijn zak. 'kijk, daar is mijn trein..' zegt cynthia. weer komt die stomme traan opdagen. cynthia mag niet weg... ze hoort bij mij! maar ik wist dat ik niks kon doen dus ik zou d'r wel moeten laten gaan.. 'doei cyn... nee wacht.. vaarwel cynthia....' zeg ik en geef haar nog een allerlaatste dikke knuffel. 'vaarwel loreen..' zegt ze en ook bij haar komen de tranen naar beneden. ze neemt nog afscheid van de rest en stapt in de trein. ze gaat zitten bij het raam en kijkt naar ons. na een minuut zet de trein zich in beweging. cynthia zwaait nog voor de laatste keer en toen was ze weg... weg voor altijd... ik zou haar vanaf nu nooit meer zien.. nu hou ik het echt niet meer en begin te huilen. sander merkt het en knuffelt me stevig. 'he, het komt goed! ze zal voor altijd je vriendin blijven, jullie kunnen sms-en!' zegt sander en probeerd me een beetje te troosten. ik knik. 'dankje, sander.' 'van wie is de volgende trein eigenlijk?' vraagt alexander. 'van mij..' zegt sander. ik kijk hem aan. 'nee, dat meen je niet..' zeg ik. 'sander ik wil je niet kwijt!' jammer ik. sander kijkt me ernstig aan. 'sorry lorena, maar ik denk dat we niet samen verder kunnen... daarom lijkt het me beter om het nu maar meteen te doen. ik denk dat het beter is als we alleen naar ons nieuwe huis gaan. als singles. we kunnen mekaar nooit meer zien weetje.. ik vind je echt heel leuk lorena, je bent het liefste, mooiste, gekste meisje wat ik ooit heb gezien! maar we kunnen niet bij mekaar zijn terwijl we niet eens bij elkaar zijn.. snap je?' zegt sander en omhelst me. ik knik. 'ik snap het' zeg ik. dan komt de tweede trein aangereden. sander geeft me nog een laatste kus. 'het ga je goed, lorena. vaarwel lieverd..' zegt hij en stapt ook de trein in. ik kijk naar alexander die aan geeft dat ik bij hem moet komen. hij slaat zijn arm geruststellend om me heen. de trein rijdt weg en sander zwaait ook voor de laatste keer. vaarwel sander, vaarwel.. 'de volgende trein is van jou, lorena' zegt alexander. de mijne komt pas over een kwartier, die van jou al over vijf minuten.' zegt alexander. ik kijk hem aan alsof hij gestoord is. 'wat? dan moet je veel te lang alleen wachten!' roep ik uit. alexander schudt van nee. 'nee lorena, ik red me wel, echt! ik ben een man! ik kan hier wel alleen blijven voor tien minuten!' zegt hij en doet alsof hij heel dapper en sterk is. zijn stem klinkt anders niet zo overtuigend. maar weer wist ik dat ik niks kon doen en liet het maar gaan. na vijf lange minuten komt eindelijk mijn trein aangereden. alexander geeft me nog een laatste knuffel. 'doei loreen, ik ga je missen!' zegt alexander. 'ik jou ook!' zeg ik. 'ik vergeet jou en de rest nooit meer..' belooft alexander. ik stap in de trein en ga voor het raam zitten. ik kijk alexander aan. 'ik ook niet, alexander. ik ook niet..' de trein rijdt weg. ik zwaai uit het raam en sluit mijn ogen dan. dit was dan het einde van het avontuur.. vanaf vanmiddag zal alles weer veilig zijn. tenminste, dat hoop ik.