voorgoed gevangen?

hfdst. 23 mijn verhaal

'nou mevrouw, we snappen het zelf ook nog niet helemaal, maar ik zal u vertellen wat ik weet.' zeg ik. de vrouw knikt. 'oke, ik vertel mijn verhaal wel. zullen we anders doen dat iedereen zijn verhaal verteld? voor jamie zal het lastig zijn, maar dat moeten we maar accepteren.' de groep en de vrouw knikt. 'oke, mijn verhaal. ik zat thuis, gewoon, heel onschuldig te eten. tot er opeens een groep enge mannen heftig aanklopten, binnenstormden en mij vast grepen en meenamen. ik werd ontvoerd. ik werd in een auto gegooit en werd naar een heel eng gebouwachtig iets gebracht. ze duwden me naar binnen en sloten me op in een hok. ik was gelukkig niet alleen. ik had een hokgenoot, genaamd cynthia. ik moest naar de baas van dat alles toe, zodat ik dingen uitgelegd kreeg. tijdens dat, waren er nog drie jongens gearriveerd. twee jongens van 15, sander en alexander dus, en een jongetje van zes. dat was jamie denk ik..' ik stop even en kijk naar jamie. die zit heftig te knikken met zijn schattige kleine hoofdje. ik glimlach. 'met cynthia ben ik dikke vriendinnen geworden, met alexander was ik ook beste vrienden en met sander had ik zelfs een relatie gekregen..' terwijl ik dat vertelde keek ik stiekem naar dennis. hij vond het duidelijk moeilijk, want ik zie hem blozen. 'het was best gezellig. opeens kreeg cynthia een brief. daar stond in dat ze weg moest. ze kreeg een tas mee. dezelfde tas als wij.' zeg ik terwijl ik mijn tas laat zien. 'het gebeurde allemaal heel snel.. het was een ramptijd.. we kregen bijna geen eten en er werd hardhandig met ons omgegaan. ik snap nog steeds niet waarom.' opeens hoor ik hard getik op de ramen. het regent! maar goed dat we nu binnen zijn.. de vrouw merkt dat ik wegviel en kucht ongeduldig. 'oh sorry, ik werd afgeleid door de regen.' zeg ik en kijk de vrouw verontschuldigend aan. ze knikt vriendelijk en glimlacht. ik schraap opnieuw mijn keel en vertel verder. 'er werd dus ruw met ons omgegaan. wij snappen nog steeds niet waarom wij nou gevangen moesten worden. na een paar dagen of weken, ik heb geen idee hoelang, kreeg ik ook een brief. dezelfde als cynthia. precies dezelfde, alleen met andere namen. dus, ik werd diezelfde avond geroepen om mee te komen. ik zag de rest al staan, kreeg een rugzak en we werden allemaal gedumpt. zonder te weten waar we heen moesten. we hebben dus wel eens moeten schuilen, kilometers lang moeten lopen en uitgeput dat we waren.. maar nu zijn we hier.. maar ik weet niet, hoelang kunnen we hier blijven?' vraag ik dan. de vrouw kijkt bedenkelijk. 'ik weet niet precies. het liefst hou ik jullie hier zo lang mogelijk, maar mijn man heeft het niet zo op drukte. mijn kinderen zullen het vast wel gezellig vinden. mijn man is een weekje op vakantie. aankomende dinsdag is hij terug.' zegt de vrouw. 'zolang zouden jullie hier wel mogen blijven als jullie willen.' zegt ze vriendelijk. ik kijk haar dankbaar aan. 'heel graag mevrouw! welke dag is het nu?' vraag ik. 'het is vandaag zaterdag. jullie kunnen hier dus 3 a 4 dagen blijven. 'echt bedankt mevrouw!' zeg ik. de vrouw knikt vriendelijk 'zal ik mijn kinderen ophalen? ik heb een zoon van 17 en een dochter van 12.' zegt de vrouw. ik knik. de vrouw loopt naar boven en ik hoor haar "felice" en "rick" roepen. ik hoor iemand enthousiast de trap aflopen. ineens verschijnt er een mager en wat kleiner meisje tevoorschijn. 'hoi!' zegt ze vrolijk. ik glimlach naar haar. 'hallo, ben jij felice?' vraag ik. felice kijkt me verbaasd aan. 'hoe weet jij dat?' vraagt ze. 'ik hoorde je moeder roepen.' zeg ik en geef haar een knipoog. 'ooh, wie ben jij dan?' vraagt ze nieuwsgierig. 'en waarom zijn jullie hier?' het meisje kijkt iedereen een voor een aan. 'ik ben lorena.' zeg ik en stel iedereen aan haar voor. ik leg haar het hele verhaal uit en felice luistert aandachtig. 'wat een verhaal zeg..' zegt felice. 'hmm..' hoorde ik ineens een jongen zeggen. dat was waarschijnlijk rick. 'rick, doe nou is aardig!' zegt felice geïrriteerd. rick mompelt wat en loopt zonder om te kijken naar de keuken om wat drinken te pakken. "freak" dacht ik in mezelf.