voorgoed gevangen?

hfdst. 32 Sander's probleem

ik zit in een rolstoel, met cynthia achter me die me vooruit duwt. ik mocht even mijn bed uit om lol te maken met de rest, maar moest wel rustig aan blijven doen. mijn hoofd doet nog wel een beetje pijn, maar dat maakt me niet uit. zolang ik me maar niet hoef te vervelen in dat stomme bed, vind ik alles goed. ik kijk rechts naast me, waar sander loopt. hij zit nog steeds met datzelfde sippe gezicht voor zich uit te staren. ik merk dat er iets mis is. ik besluit hem zo even apart te nemen. 'waar gaan we eigenlijk heen, cyn?' vraag ik en draai me om. cynthia haalt haar schouders op. 'geen idee, ik loop ook maar wat rond.' zegt ze glimlachend. ik knik. 'aah...' ik kijk weer voor me uit. waarom moet ik nou weer de zieke zijn.. naya, niks aan te doen. ik probeer het zo leuk mogelijk voor mezelf te maken. het voordeel is maar weer dat we nu veilig en droog zitten. toch blijf ik me zorgen maken. wat als er niemand is die ons wil overnemen? wat als ik mijn ouders echt nooit meer zie? wat als wij met z'n vieren van mekaar worden gescheiden? wat als ik en sander de relatie ooit moeten beëindigen? 'heey kinderen! jullie zijn toch die kinderen die zijn ontvoerd? nou, jullie hebben geluk hoor dat jullie hier nu zitten! jullie zullen wel honger hebben, kom wat eten in het restaurantje hier vlakbij! wij betalen wel voor jullie!' we zijn alle vier stil van de verrassing. 'uhh, ja uh... klinkt lekker!' stottert cynthia. 'oh, je hoeft niet hoor als je niet wil!' zegt de vrouw vriendelijk. ik bedenk me dat ik rammel. 'oh nee 't is goed hoor mevrouw! we nemen het graag van u aan!' zeg ik glimlachend. 'oke, moment hoor!' zegt ze en loopt weg. nog geen twintig seconden later staat ze weer voor ons met geld. 'hier, dit moet genoeg zijn.' zegt ze en drukt twintig euro in alexander's handen. 'eet smakelijk met z'n vieren!' zegt ze en loopt weer weg. 'nou eh... laten we maar gaan dan!' zegt alexander en loopt weer weg. cynthia draait de rolstoel om en loopt achter alexander aan, sander loopt ook mee. we lopen naar de deur naar buiten voordat ik er me ineens iets te binnen schiet. 'jongens wacht effe!' roep ik. de rest kijkt me verbaasd aan. 'wat is er?' vraagt cynthia. 'ik heb nog steeds mijn ziekenhuis pyama aan!' zeg ik en voel me rood worden van schaamte. 'oh, da's waar ook!' zegt alexander en loopt terug. 'kom, dan vragen we even om andere kleren, wachten jullie hier?' zegt sander. alexander en cynthia knikken. sander duwt me vooruit en loopt ons ziekenhuis kamertje weer in. de verpleegsters zaten er niet, we waren alleen. het verbaasde me dat sander ineens met me hierheen wou. 'lorena, ik moet je wat vertellen. alsjebliefd, beloof me dat je niet boos word.' zegt sander serieus. ik knik. 'oke... het is moeilijk om uit te leggen, maar je moet weten, ik heb heel veel spijt van wat ik gedaan heb!' zegt sander en kijkt me ernstig aan. ik knik weer. ik was toch wel heel benieuwd naar wat er nou zo erg was. 'nou kijk.. ik was net als jij en cynthia het hok uitgezet. alexander ook, maar daar gaat dit verder niet over.' begint hij. ik luister zo goed mogelijk en probeer geen enkel woord te missen van wat hij zegt. 'we zaten in een groep met meiden en met jongens. er waren meer meiden dan jongens, maar dat was in bijna elk groepje zo. maar dan is er ook wel te verwachten dat er op z'n minst een meisje tussen zit die je opzich wel bevalt. dat was bij mij dus het geval.. in het begin keek ik al een beetje naar haar en zij ook naar mij heb ik enkele keren gemerkt. maar goed, ik begon haar leuk te vinden en nouja... toen eh... heb ik iets heel stoms gedaan..' sander kan duidelijk niet zo gauw de juiste woorden vinden, dus val ik maar voor hem in. 'je hebt haar gezoent, of niet?' zeg ik. sander kijkt me aan. 'j.. ja.. dat klopt.. helaas..' ik geef sander een dikke knuffel. 'nu word het voor mij ook tijd om het maar te vertellen.' zeg ik. sander kijkt me verward aan. 'om wat te vertellen?' vraagt hij verbaasd. 'je bent niet de enige bij wie dat gebeurd is. bij de andere kant is precies hetzelfde gebeurd.' zeg ik en glimlach naar hem. sander kijkt me niet gelovend aan, maar zijn verwarde gezicht veranderd al gauw in een opgelucht glimlachje. 'wauw, zo had ik dit gesprek nooit durven dromen..' ik lach even. sander omhelst me. 'maar weet, dat jij altijd de enige voor me bent. en ik beloof, voortaan bij jij de enige die mijn lippen mag hebben!' zegt sander en geeft me een knipoog. ik knik. 'hetzelfde!' zeg ik. 'maar eh.. zouden we nu niet moeten doen waar we hier voor kwamen?' zeg ik. 'de rest wacht namelijk.' sander knikt. 'ohja, slim plan!' zegt hij en pakt mijn kleren. 'ik zal wel achter de deur gaan staan, voor je privacy.' zegt sander en loopt weg. ik grinnik. hij snapt me precies. dat is ook wat ik zo leuk aan hem vind. vlug kleed ik me om en klop op de deur. sander komt naar binnen en drukt me vooruit. 'daar gaan we prinses!' zegt hij. ik lach. ik hou van zijn humor en lieve bijnaampjes. alexander en cynthia waren duidelijk ongeduldig aan het worden, want toen we aankwamen liepen ze meteen naar buiten. 'zeg, waaromd duurde het zo lang? wat hebben jullie allemaal gedaan? volgens mij niet alleen maar omkleden..' zegt alexander. ik en sander kijken mekaar lachend aan. cynthia en alexander kijken mekaar verbaasd aan, maar denken het daarna door te hebben. 'aah, ik denk dat ik het wel weet.' en maakt een gebaar met zijn handen waar hij zoenen mee bedoeld. sander rolt met zijn ogen. 'wat jij wil joh.' zegt hij.