I didn't expect this

Hoofdstuk 15 ~Alexa

Nu lig ik hier in mijn bed. Ik ben nog altijd boos. Hoe kunnen ze dat haar aandoen. Ze kunnen haar toch niet dwingen om met onze broer te gaan praten? We hebben hem nu al een jaar niet meer gezien of gesproken, daar ben ik blij om.

Ik pak mijn liedjes boek en begin met schrijven. Even al mijn gevoelens kwijt. Als bijna al mijn woede weg is stop ik.

Wow, die liedjes trekken echt op niks. Ik pak de papieren en schuur ze eruit. Ik heb geen idee hoelang ik mezelf hier nu al heb opgesloten.

Ik doe het balkon los en ga erop zitten. Ik doe mijn mouwen omhoog en laat de zon erop schijnen. Even niemand en gewoon rust. Momenteel zijn mijn gedachten leeg.

Ik geniet van de zon, het windje, de stilte. Gewoon weg de rest. Stilletjes begin ik liedjes te zingen.

Ik ga naar binnen en pak mijn iphone. Ik heb 5 gemiste oproepen van mam en pap. Laten we maar eens terug bellen.

Mama: Alexa, eindelijk.
Alexa: Waarom bel je?
Mama: Wij zijn niet degene die Mackenzie dwingen. We willen het zelf niet. De advocaat is haar aan het dwingen. Als je ook echt binnen drie weken met haar gaat is het goed maar ze moet dan ook echt mee.
Alexa: Waarom dwingen ze haar eigenlijk om hem te zien. Ze is achttien ze mag dat toch zelf beslissen? Ze is toch volwassen.
Mama: Dat doen ze omdat hij met haar wilt praten, met jullie allebei. Omdat hij spijt heeft. Maar omdat jij in Australië bent kunnen ze jou niet dwingen. Omdat Mackenzie nog wel in België woont haar wil.
Alexa: Dit is gewoon allemaal bull shit. Dat kan goed zijn dat hij spijt heeft maar, hij wist wat drank met hem deed. Het is gewoon allemaal zijn schuld. Hij mag blij zijn dat ik met hem wil spreken. Snapt hij niet hoeveel pijn hij me heeft aangedaan. Ik ben mijn vriendje en beste vriend door hem kwijt. Dat vergeef ik hem niet zomaar hoor.
Mama: Dat snap ik lieverd. Maar wees alsjeblieft niet boos op ons, we proberen ervoor te zorgen dat jullie samen kunnen gaan. Goed?
Alexa: Dat is goed en anders neem ik persoonlijk contact met ze op.
Mama: Ik laat je nog iets weten. Dag lieverd.
Alexa: Dag mam.

Ik leg af en ben terug boos. Niet op mijn ouders, boos op mezelf.

Ik had hem verdomme moeten tegen houden. Ik had niet moeten geloven dat hij naar zijn vriendin ging. Hij had er zelfs geen. Het is gewoon allemaal mijn schuld. Het is mijn schuld dat mijn broer in de gevangenis zit. Het is mijn schuld dat mijn vriendje, beste vriend dood is. Het is allemaal mijn schuld.

Ik ga tegen de muur zitten en probeer mijn hoofd terug leeg te maken.

Ik schrik als ik ineens twee sterke armen rondom mij heb. "Ashton?" Hij knikt. "Wat doe je hier?" Vraag ik verward. "Ik kwam zien hoe het met je ging." Dan valt zijn blik op mijn arm.

Fuck, ik had mijn mouwen terug naar beneden moeten doen. "Waarom?" Vraagt hij bezorgd. Ik kijk alleen maar schuldig. "Komt het door dat je vriendje is gestorven?" Vraagt hij. Ik knik. "Wat is er dan allemaal gebeurd?" Vraagt hij bezorgd.

Ondertussen heeft hij me op zijn schoot gezet en lig ik tegen zijn borstkast.

"Hij had een auto-ongeluk maar dat wist je al. Hij is aangereden. En dat is mijn schuld." Leg ik hem uit. "Hoe kan dat jou schuld zijn?" Vraagt hij verbaasd.

"Mijn broer heeft hem aangereden. Hij was dronken. Hij mogt niet meer naar fuiven gaan enzo omdat hij slecht tegen drank kan. Maar hij zei tegen mij dat hij naar zijn vriendin ging. Ik was zo dom om dat te geloven dus liet ik hem gaan. Ik kwam er later pas achter dat hij helemaal geen vriendin had. Mijn broer was dus naar een fuif gegaan."

"Toen hij terug naar huis reed heeft hij Michael aangereden en hij was opslag dood. Het is allemaal mijn schuld. Ik kon daar niet met leven dus ben ik me beginnen te snijden. Het voelde goed toen ik het deed maar ja daarna heb je dat schuld gevoel."

"Ik ben al een half jaar clean maar het blijft moeilijk. Dat is eigenlijk ook de reden dat ik naar hier ben verhuisd. Ik wou weg van mijn problemen in België. Ik wou een nieuwe start. En nu zitten ze mijn zusje te verplichten dat ze hem moet zien. Ze wil het totaal niet, daarom was ik zo boos en gefrustreerd." Leg ik hem uit met veel stotteren en -weer- huilend.

"Het is nog steeds niet jou schuld. Jij wist het niet. Dat snijden, het zal moeilijk blijven zelfs na zoveel jaar. Ik heb het er ook nog elke dag moeilijk mee." Ik kijk hem verbaasd aan. "Jij hebt je gesneden?" Vraag ik verbaasd. Hij knikt en laat me zijn arm zien.

Hij doet zijn bandjes weg en je ziet nog een paar littekens. "Waarom?" Vraag ik terwijl ik met mijn vingers over de wonden ga. "Ik kreeg veel haat van fans en ik had ook een heel moeilijke jeugd. Mijn vader heeft ons verlaten en het kwam allemaal bij één. Ik kon er niet meer tegen dus ben ik begonnen met snijden. De jongens hebben me geholpen maar het blijft elke dag een gevecht om niet rap naar dat mesje te grijpen. Maar ik ga jou nu helpen zoals de jongens mij hielpen." Zegt hij.

Dat is zo lief. "Waarom wil je mij helpen? Ik ben jou tijd niet waard hoor." Hij kijkt me nu heel verbaasd aan. "Tuurlijk ben jij mijn tijd waard. Je bent zo'n goede vriendin voor mij en de jongens. Jij bent een goede vriendin voor iedereen. Je bent lief tegen iedereen. Ook al hebben ze jou gekwetst of pijn gedaan."  Hij kijkt me liefdevol aan. "Ik ben blij met een vriend zoals jou." Zeg ik en ik ga terug op zijn borstkast liggen. "Ik ben ook blij met een vriendin zoals jou." Zegt hij nog en dan val ik inslaap. Weer eens op zijn schoot.