I didn't expect this

Hoofdstuk 23 ~Alexa

We parkeren de auto en wandelen in stilte naar het graf. Ik ga zitten en begin te praten.

"Hey Michael. Het is lang geleden. Ik ben dan ook verhuisd naar Australië. Ik heb mijn droom waar gemaakt. Waarschijnlijk weet je het al wel maar dat is Ashton. De droom die ik vannacht had...Ik weet niet of je echt zo denkt maar ik hoop van wel. Ik weet dat ik je los moet laten en het gaat beter stukje voor stukje. Maar je zal altijd in mijn hart leven. Jou helemaal loslaten kan ik niet, dat weet je ook wel."

"Ik hoop dat je trots op me bent met hoe het nu gaat. Ik hoop dat je trots bent op wat ik heb door staan. Ik mis je Michael. Dat zal ik blijven doen, voor altijd. Maar ik weet ook dat ik verder moet gaan leven. Dat ik meer aan mezelf moet gaan denken. Het spijt me wat ik gedaan heb maar het gaat nu beter. Ik hou van je." Ik sta op en leg de rode roos op zijn graf.

Ik pak Ashton zijn hand en zo lopen we naar de auto.

"Ik ben trots op je." Zegt hij als we bij de auto zijn.

Hij sluit me even in zijn armen en het voelt zo beschermend en vertrouwd. Alsof het altijd zo had moeten zijn. Volgens mij ben ik echt verliefd op hem. Ik kijk blij en dan stappen we in.

"Waarom zijn we hier?" Vraag ik verbaast. "Ik wil je dat je je even ontspant, dus wij gaan even starbucks." Voor ik nog wat kan zeggen stapt hij al uit. Hij doet mijn deur open en trekt me eruit.

"Ashton, we hebben hier geen tijd voor. We moeten nog langs zijn ouders." Sputter ik tegen. "Dat kan je morgen ook nog doen. Je hebt tijd genoeg, we zijn hier nog wel even." Hij trekt me mee verder naar de starbucks. "Maar..." Hij laat me niet verder praten door zijn hand op mijn mond te leggen. "Niks te maren. Jij komt met mij mee. Desnoods leg ik je over mijn schouders." Ik grijns naar hem. "Dat was een grap." Zucht hij. "Maar..." Voor ik kan uitspreken gooit hij me over zijn schouder. Ik begin te lachen.

Na een tijdje begint Ashton ook te lachen.

Lachend komen we de starbucks binnen. Een paar mensen kijken ons raar. Hij zet me neer en we bestellen onze drankjes en twee muffins. We gaan zitten en praten gezellig met elkaar.

Mischien moet ik het nu zeggen? "Ashton?" Vraag ik. Hij kijkt verbaasd op. "Wat is er?" Vraagt hij lief. Waarom zo lief. "Ik euhm...vind het echt leuk dat je even mijn hoofd hebt leeg gemaakt." Zeg ik dan maar. "Graag gedaan." Hij geeft me een knuffel.

Hoe stom was ik nu? Waarom kon ik niet gewoon zeggen dat ik op hem verliefd ben. We drinken het laatste beetje drinken op en gaan dan naar huis.

Onderweg praten we gewoon weer verder. Maar een slecht gevoel zit bij me in de weg. We stappen uit en ik loop meteen naar binnen naar Mackenzie.

"Mackenzie ik heb je hulp nodig!" Roep ik door heel het huis. "Kom naar mijn kamer." Roept ze terug. Ik ren zo snel mogelijk naar haar kamer. "Ik heb een probleem." Zeg ik zuchtend. "Wat is er aan de hand?" Vraagt ze bezorgd. "Ik ben verliefd...verliefd op Ashton." Zeg ik blozend. "Omg! Ik wist het!" Gilt ze. "Ik wou het hem in de starbucks zeggen maar ik heb een uitvlucht verzonnen." Mompel ik. "Wat was die uitvlucht?" Ze probeert serieus te doen en haar lach in te houden.

"In plaats van te zeggen dat ik verliefd op hem was heb ik gezegd dat ik het leuk vond dat hij mijn hoofd even leeg maakte." Ik word volgens mij helemaal rood. "Wow, het is niet zo'n slechte uitvlucht eigenlijk. Die moet ik in het vervolg ook eens proberen." Dat laatste fluisterd ze zowat. Ik lach even.

"Oftewel zeg je het rechtstreeks tegen hem dat je hem leuk vindt oftwel ga je seintjes geven zodat hij de eerste stap zet. Maar ga je niet te anders gedragen, dat vinden jongens niet leuk." Zegt ze doodserieus tegen me. Ik knik.

"Waarom lag hij eigenlijk in jou bed? Hij sliep toch op één van de logeerkamers?" Vraagt ze. Ik begin te blozen. "We gingen dus naar boven en hadden nog wat gepraat. We hebben ons beide omgekleed dan, niet samen moest je dat gaan denken. Dan hebben we nog meer gepraat en toen gaapte ik. Hij vroeg dan of ik moe was en ik knikte en toen ben ik inslaap gevallen op zijn borstkast." Zeg ik blozend. "Dat is zo schattig!" roept ze. "Ssst, kan het wat stiller." Grinnik ik. Ze knikt en we gaan naar beneden.

Mam en pap hebben blijkbaar gekookt want iedereen zit al aan tafel.

"Het is heerlijk." Zeg ik na ik wat pasta heb gegeten. "Euhm... Alexa, hoe kom je aan die blauwe plek?" Vraagt pap. Ik verslik me in mijn eten en moet hoesten. Ashton klopt even op mijn rug. "Gaat het?" Vraagt hij fluisterend als ik gestopt ben met hoesten. Ik knik bevestigrnd.

"Dat was, dat is gebeurd door...ja euhm. Het was je weet wel wie." Mijn ouders kijken me geschrokken aan. "Meisje, wat erg voor je." zegt mam dan. De rest van het eten zwijgt iedereen. Het is een awkward stilte. Ik ruim mijn bord op en loop naar boven.

Ik kleed me om en ga in bed liggen. Ik beslis om nog wat liedjes te schrijven.

Na nog twee uurtjes liedjes te hebben zitten schrijven en spelen ga ik slapen.