I didn't expect this

Hoofdstuk 1 ~Alexa

Ik ben zo nerveus. Vandaag ga ik naar Australië. Na drie jaar zie ik mijn familie daar nog eens in het echt. We hebben de laatste tijd wel veel geskypte maar dat is niet hetzelfde.

"Alexandra ben je bijna klaar?" Roept mijn moeder vanaf de trap. Mijn moeder is de enige die mijn hele naam gebruikt. Geen idee waarom.

Ik check mijn koffer nog eens en pak mijn hand bagage in.

Ik wissel mijn warme kleren in een kleedje met een vestje. Ik ben er al eens geweest en je wilt er echt niet aankomen warm aangekleed. Dan zweet je echt heel erg hard, dat is dan ook weer zo'n vies gevoel.

Ik loop enthousiast met mijn koffer en hand bagage naar beneden.

"Kom dan vertrekken we." Zegt mijn moeder met een glimlach. Ik neem nog afscheid van mijn zusje en mijn vader en ga dan naar de auto.

In de auto praten we gezellig over van alles.

Ik stap uit en neem afscheid van mijn moeder.

Gelukkig ken ik mijn weg op de luchthaven al. Ik zou hier niet graag verloren lopen.

Vier luidruchtige jongens komen het vliegtuig in. Moet ik weer hebben. En natuurlijk komt degene met rood haar naast mij zitten. Leuk toch? Proef je de sarcasme?

Naast die rode gast komt er eentje zitten met een bandana. Hij lijkt de oudste. Ik grinnik als de lange met blauwe ogen bijna valt.

Ja, ik zag dat hij blauwe ogen heeft. Ze vallen nu eenmaal enorm hard op. Dus ik kan er niks aan doen...don't judge.

De jongen naast me is in slaap gevallen en heeft zijn hoofd op mijn schouder gelegd. Ik vind dit zeer oncomfortabel.

Geërgerd leg ik mijn iphone weg. "Is die altijd zo aanhankelijk?" Vraag ik me -blijkbaar- luidop af. "Haha, ja, dat doet hij wel vaker." Zegt Bandana met een gegrinnik. Ik stuur hem een boze blik.

Ik duw die rood harige op zijn schouder en nu krijg ik een boze blik. Ik grinnik even. Het is een best grappig zicht.

Ik leg me goed en doe mijn oortjes in. Green Day galmt door mijn oortjes. Ik hou niet echt van bands maar sommige hebben goede liedjes. Als snel zit ik in de lucht de gitaar akkoorden te spelen. Ik kan het toch echt nooit laten...

"Kan jij gitaar spelen?" Hoor ik Bandana vragen als hij mijn oortje afpakt. Ik knik bevestigend. "Kan je nog iets anders spelen?" Vraagt hij daarna. 'Laat me toch met rust en ga slapen.' Denk ik in mezelf maar antwoord gewoon op zijn vraag.

"Ja, ik drum ook. En kan wel een beetje zingen en jij?" Zeg ik eerlijk en dan hoor ik hem grinniken. "Je bent dus geen fan?" Vraagt hij lachend. Verbaasd kijk ik naar hem. "Fan? Van wie?" Vraag ik verbaasd.

"Ons." Zegt hij met een trotse blik in zijn ogen. "Ons? Jij, bandana dus, die rode naast me. En die lange met blauwe ogen?" Vraag ik, niet wetend waar het over gaat. "Ja en dan heb je nog degen die naast die lange met blauwe ogen zit." Zegt Bandana.

Ik kijk even achter me.

"Die Aziaat of die dikke dat aan het slapen is?" Vraag ik. Hij lacht weer. "Die aziaat. Die eigenlijk Calum heet." Ik begin te lachen. "Haha...Calum...haha...wat een belachelijke naam." Grinnik ik.

Ik wist dat Aziaat wakker was en nu krijg ik een tik tegen mijn arm. "Mijn naam is niet belachelijk." Zegt hij met een boos gezicht. "Je hebt gelijk. Het is niet belachelijk maar zeer grappig." Antwoord ik met een grinnik. Hij kijkt me boos aan en gaat dan terug fatsoenlijk zitten.

Ik trek mijn schouders op en zucht. "Hoe heet jij dan, Bandana?" Vraag ik aan Bandana dus. "Ik ben Ashton." Zegt hij. Ik moet proberen om niet weer in de lach te schieten.

"Wie is de rest?" Vraag ik verder. "Die lange is Lucas of beter Luke en die naast je ligt is Michael." Legt hij dan uit.

Michael? Ik had gehoopt die naam nooit meer te horen. Ja, daar komen de tranen al.

"Wat is er?" Vraagt Bandana, Ashton dus. Ik ga dat dus echt niet tegen één of andere bekende sukkel zeggen. Die denkt dat hij alles is. En alles weet. Of denkt iets over deze wereld te weten. Hij is waarschijnlijk weer zo'n rijk, verwend kind. Waarde mama en papa betaald hebben voor hem bekend te maken. Dus, 'nee' ik zeg mijn levens verhaal niet opdat hij "bekend" is.

Ik schud mijn hoofd en veeg ruw mijn tranen weg. Ik pak mijn oortje af en luister verder.

Twee minuten later is mijn oortje weer afgepakt. Ik zucht geïrriteerd. "Wil je eens een liedje van ons horen?" Vraagt hij me met puppy ogen. "Dude, ik kan tegen puppy ogen en nee, ik hoef geen katten gejank horen." Bijt ik hem toe en hij kijkt me verrast aan, waarschijnlijk door de toon in mijn stem.

Wanneer ik de naam 'Michael' hoor, dan is mijn hele dag verpest. Ik pak mijn oortje ruw terug af en steek het in mijn oor. Ik sluit mijn ogen, al snel voel ik dat ik in slaap val.

"Moeten we haar wakker maken?" Vraagt een stem. "Nee, ze beledigde mijn naam." Dat is volgens mij Calum.

Ik probeer mijn gegrinnik in te houden.

"Dat is waar. Maar ze vondt wel dat Luke mooie blauwe ogen had." Grinnikt Ashton, denk ik. "Ze noemt jou bandana." Antwoordt Luke, dan volgens mij weer.

Ik kan nu mijn lach echt niet meer inhouden. "In het vervolg als je twijfeld om iemand wakker te maken ga dan niet staan lullen als een stelletje kippen zonder koppen." Grinnik ik en pak mijn hand bagage. Ik loop glimlachend langs ze heen en haal mijn koffer op.

Ik pak een taxi en geef het adres.

De hele weg heb ik mijn oortjes in.

Als ik er ben pak ik mijn koffer en stap blij uit. Ik zie dat er nog een taxi aankomt. Met vier jongens in. Laat het niet... ja...dat zijn ze.