I didn't expect this

Hoofdstuk 46

Pov. Ashton
Ik word wakker en beslis om Alexa te gaan bezoeken. Ik maak me klaar en pak dan een paar spullen mee. Mischien herinnerd ze zich zo nog iets.

Ik wandel naar haar kamer maar daar is ze niet. Ik loop naar de eerste beste dokter. "Waar is Alexa?" Vraag ik dan toch in paniek. Het is niet omdat zij me niet herinnerd dat ik me geen zorgen om haar maak. Ik herinner haar nog wel en weet nog alles. "Alexa heeft een hersenbloeding gehad en wordt momenteel geopereerd." Zegt de dokter dan rustig. "Ze overleefd het toch." Zeg ik dan helemaal in paniek. "Natuurlijk meneer." Zegt hij rustig maar ik hoor in zijn stem dat hij liegt. "U kunt in haar kamer wachten. Ze zal over een kwartiertje terug zijn." Zegt hij en ik knik. Ik ga naar haar kamer en wacht daar.

Na een halfuurtje is Alexa daar eindelijk. Ze zit rechtop in haar bed. Ze kijkt me lachend aan. Zou ze me herinneren. Een lach vormt zich rond mijn lippen. "Papa? Ik heb dorst." Zegt ze dan. Mijn glimlach verdwijnt meteen. Ik wil antwoorden als een dokter binnenkomt. Hij seint dat ik mee naar de gang moet komen. "Ze heeft een hersenbloeding gehad en ze denkt nu dat ze zeven is. Je zal haar moeten behandelen als een meisje van zeven jaar. We hopen dat ze snel haar geheugen terug zal krijgen." Zegt hij en hij kijkt me medelijdend aan. Ik stuur een berichtje naar iedereen dat ze naar het ziekenhuis moeten komen. Dan ga ik terug haar kamer binnen. "Papa? Mag ik alsjeblieft drinken?" Vraagt ze me. "Tuurlijk. Ik zal je wat water geven." Zeg ik en geef haar het flesje water. Ik draai het al maar open voor de zekerheid. Ze drinkt en geeft me dan het flesje terug. "Dankje papa." Zegt ze en ze geeft me een knuffel. Het voelt zo goed dat ze me een knuffel geeft maar ook zo raar. Een traan verlaat mijn ooghoek. "Waarom huil je?" Vraagt ze dan. "Niks hoor." Zeg ik met een geforceerde lach. "Papaaaa? Mag ik filmpjes kijken op de tablet?" Vraagt ze me dan. Ik knik en geef haar de tablet die ik eerst nog ontgrendel. "Wat wil je kijken?" Vraag ik haar dan. Ze trekt haar schouders op. "Moet ik kiezen?" Vraag ik en ze knikt. Ik ga naar netflix en zet een film voor haar. Ik heb de smurfen opgezet. Weeet ik veel wat iemand van zeven leuk vind. Dan komen de anderen binnen. Voor ze iets kunnen zegen sein ik ze dat ze op de gang moeten wachten. "Ze heeft een hersenbloeding gehad. Ze denkt nu dat ze zeven jaar is." Zeg ik en ze kijken me geschrokken aan. "Ze denkt dat ik haar papa ben." Zeg ik er dan nog bij. Ze willen net iets zegen als we geween horen van de kamer. Ik laat een zucht en wandel binnen. Ze zit huilend in bed. "Wat is er?" Vraag ik bezorgd. "Gargamel doet het stadje kapot." Zegt ze huilend. Ik kijk haar verstomd aan. Iemand die nooit wilt wenen voor anderen zit nu te wenen om een smurfen film? Mackenzie kijkt me medelijdend aan.

Pov. Alexa
Mijn papa is echt wel de liefste papa. Maar hij kijkt me soms wel raar aan. En ik heb steeds een raar gevoel in mijn hart en buik. Ik vind me eigenlijk wel groot. "Papa? Waarom ben ik eigenlijk zo groot?" Vraag ik dan en hij kijkt me geschrokken aan. Hij kijkt naar de anderen mensen die er bij zijn gekomen. Niemand zegt iets en daardoor kijk ik ze boos aan. "Waarom ben ik zo groot?!" Roep ik nu vragend. "Je hebt gewoon je groeispurt al gehad." Zegt papa snel. Ik kijk hem bedenkelijk aan maar ben dan toch tevreden. "Ik wil naar de speeltuin." Zeg ik dan. Iedereen kijkt me medelijdend aan. Ik stap uit het bed en loop naar buiten. Ik hoor dat ze achter me aankomen.

"Papa, ik ga van de glijbaan." Zeg ik enthousiast en loop naar de glijbaan. Ik wil erop gaan als een jongetje me tegen houdt. "Je mag er niet op. Je bent te oud." Zegt hij boos. Ik loop huilend naar papa. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij bezorgd. "Ik mogt van een jongen niet op de glijbaan. Omdat ik te oud was." Zeg ik snikkend. Hij neemt me in een knuffel. En dan kijk naar de anderen mensen. "Lisa." Zeg ik ineens. Een meisje met bruin haar en rode highlights kijkt me aan. "Ken je me?" Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Nee, ik moest ineens aan die naam denken." Zeg ik. "Zijn er nog zo'n namen waar je ineens aan moet denken?" Vraagt ze me dan. Ik denk even na. Ashton, bij die naam krijg ik een warm gevoel. "Papa? Heb ik een vriendje dat Ashton heet?" Vraag ik hem dan. Hij negeert mijn vraag. "Heb je nog namen?" Vraagt het meisje met bruin haar. "Mackenzie? Kellin?" Zeg ik dan. Een meisje met blond haar kijkt me nu aan. Ze lijkt wel op mij. Een geeuw verlaat mijn mond. "Ben je moe?" Vraagt papa en ik knik. "Laten we terug gaan dan kan ik je in bed stoppen." Zegt hij en ik knik weer. Ik pak zijn hand vast en zo lopen we terug.

Hij steekt me in bed en mijn ogen vallen al snel dicht. "Ik hou van je Alexa." Hoor ik papa dan zegen. Dan hoor ik hem huilen. Ik wil iets zegen maar weet niks. Ik beslis om maar gewoon te gaan slapen.